invalid for other reasons

Brief van de Department of Parking and Traffic:

"We have received your inquiry regarding the parking citation.

We have reviewed your claim and found the citation to be invalid for reasons other than indicated in your protest."

Hahaha ... =) Oke.
Best wazig, want het was duidelijk dat ik de bekeuring had gebregen omdat de regestratie niet op mijn kentekenplaat te zien is. Dat klopt, omdat ik de auto nog relatief is en er een briefje achter mijn achterruit hangt dat me 90 dagen een tijdelijke registratie geeft. Dat had de agent alleen ff niet gezien. Een volstrekt heldere situatie, maar waarom dan de bekeuring ongeldig verklaren voor 'andere' redenen?

"The reasons may include but are not limited to the following: technical deficiency, error on the face of the citation or duplicate citation"

Jaja .... Dit zouden de redenen kunnen zijn, maar het zou ook nog wat anders kunnen wezen? Wat is dit voor juristen orgasme? Gelukkig kon mijn Amerikaanse huisgenoot, Tyler, een idee geven waarom deze brief zo was opgesteld.

Waarschijnlijk heb ik de goede redenen aangedragen, alleen als ze mij gelijk geven betekend dat de agent, c.q. de overheid, fout was ... en je ze dus kan aanklagen. En dat proberen ze met dit 'liegen' te verkomen.

Deze maatschappij, inclusief overheid, is op sommige punten echt wel een beetje verrot. En dan zijn zij het die de bureaucratie in ontwikkelingslanden gaan oplossen??

Galveston

Galveston: ZATERDAG

Schierleiland, 1 uur rijden ten zuiden van Houston, Texas, aan de mexicaanse golf. Het internet beschrijft het als een idillisch eiland. Zo'n plek waar je heen gaat met je vriendinnetje (of vriendje). Als die in de buurt is.

Maar ook op een klein eiland bouwen Amerikanen groot. Geen kleine steegjes zoals in A'dam, Jaipur, Marrakesh of Lamu. Dat neemt niet weg dat de atmosfeer goed is. De breedde stoep in downtown biedt plaats om lekker buiten te eten. De temperatuur maakt het mogelijk om 's avonds in een t-shirtje heerlijk van het mexicaanse golf windje te genieten. Twee huizen verder op staan de 3 meter hoge deuren wagen wijd open en speelt een band swingende salsa & rock 'n' roll. Zelf zit ik aan een tafeltje, buiten, bij restaurent "Mediterranean Chef". De andere mensen die hier ook van de buitenlucht en musiek genieten staan voor de chicke, bijna hippe, winebar. Zo druk als de warme vochtige lucht hier is, zo ontspannen de sfeer.

De downtown wijk hier in Galveston heet "strand". Een woord dat geen specifieke betekenis heeft in het Engels. Hollanders zijn nooit echt superiour geweest in de "new world" tijdens de 17de eeuw, maar zouden we naaast Nieuw Amsterdam ook een settlement hebben gehad in Texas?

[Mocht je trouwens geinteresseerd zijn in de geschiedenis van Nederland en Amsterdam in de 17de eeuw en Amerika, dan is het de moeite waard om "THE ISLAND AT THE CENTER OF THE WORLD. The Epic Story of Dutch Manhattan and the Forgotten Colony That Shaped America" van Russell Shorto te lezen. Geeft een mooi epic beeld van de Nederlandse cultuur, met name ook de WIC cultuur, van die tijd]

Na het eten loop ik door het "Strand". Ik ben nog geen twee blokken onderweg of ik kom op een pleintje waar stelletjes op plaids liggen en families op campingstoelen zitten. Een buiten bioscoop. De topper van vanavond: ET :-)

Tja met name met het weer hier, is elke poging van een openlucht bioscoop om het Marie Heinikenplein gedoemd te mislukken. Maar misschien vind ik het gras van de buren altijd groener. Dat is dan weer niet helemaal waar. Want hoe divers, relaxed, uitbundig en uitdagend ik San Francisco ook vind, ik begin meer en meer Amsterdam te waarderen. De wereldse en pitoreske sfeer die de 17de eeuwse huizen en grachten in het Amsterdamse centrum uitstralen vind je gewoon nergens. Naast dat ik in San Francisco fatsoenlijk brook, lekkere kaas en mijn liefste mis, mis ik ook het centrum van Amsterdam.

Na 5 minuten laat ik ET voor wie hij (?) is en ga ik verder op verkenning in het "Strand". Wat wel echt heel mooi is aan dit centrum zijn de hoge plafonds op de begaande grond van alle huizen. Vervolgens is er ten hoogte van het eerste plafond een groot afdak boven de stoep. Soms is dat afdak ook meteen een balkon. Daardoor kan je met regen nog steeds buiten zitten en met de brandende zon houdt het de warmte buiten. Het geeft echt zo'n mid-west uitstraling van een verlaten drop in een Lucky Luck strip.

Op meerdere balkon staat een band te spelen en danst men in de buitenlucht, 4 meter boven straat niveau.

Verder is het hier best verlaten op straat en dat heeft een reden. Toen ik 's middags dit idilische schieeiland op reed zag ik niet alleen schoonheid. Vele vervalen huizen. Reclame zuilen die aan de elementen zijn overgelaten. Verkeerslichten horizontaal langs de weg. Misschien staat het nog in je geheugen: september 2008, Orkaan IKE. Ik was het even kwijt, maar die orkaan is dus vol over dit eiland gegaan om vervolgens 100 kilometer verder, met gehalveerder kracht, ook nog serieuse schade aan Houston te berokken. Misschien kan je je voorstellen wat zo'n oorkaan dat met een begin 19de eeuws stadcentrum doet? Al wordt hier aan maanden druk gerenoveerd, 1/3 van de huizen is nog dichtgetimmerd of simpelweg vervallen. De volgende dag valt me dan ook op dat veel winkels endergelijke bordjes buiten hangen met de tekst "now open" alsof ze binnen een noviteit verkopen. Later deze avond drink ik aan een open bar aan het strand wat mexicaanse biertjes met twee geboren en getogen Galvestoners. alleen wonen ze momenteen op het vaste land omdat hun huis nog niet is opgeknapt.

Ik loop verder door het verlaten centrum Er waait een stevig warm windje door mijn warrige haren. [Ik heb mijn gel, samen met mijn tandpasta, zonnebrand en scheerschuim, achter moeten laten op het vliegveld: Liquid Policy] Het is donker en broeirig, verlaten, dichtgetimmerde huizen ... best een beetje "scatchy"!

ZONDAG

Woody the Beach House. 12.30 uur.

Ik drink cola, de rest drinkt bier. Met zijn allen kijken we uit over de golf van Mexico. Het zweet staat op onze rug, ondanks de schaduw en het zomerse briesje. Er speelt vandaag een live band en ik ben omringend door bikers.

De afgelopen uren heb ik meer geleerd over de kracht en de schade die een orkaan kan aanrichten. Vaochtend stond ik op de noordpunt van het Galveston eiland. 3 weken geleden dacht ik uberhaupt niet in Texas te komen, laat staan Galveston, laat staan de verlaten noordpunt. Wat bregt mij hier dan? Ik wil deze zondagochtend beginnen met een eenzame natuurwandeling door de swamps. Ik kan geen pad vinden dus start ik langs het strand te lopen. Het is hier een puinhoop, duidelijk een hangplek van meer of minderjarige jeugd. Bier blikjes en flesjes everywhere.

Verderis dit grappig genoeg een gelievede vissersspot. De 30 mensen die ik op deze wandeling tegen kom zijn allemaal aan het vissen. Na een paar minuten lopen neemt de zooi toe. Veel hout, maar ook heel veel andere troep. Aangespoelt? Later zie ik TV's, stoelen, computers, poezenmanden in het zand steken. Pas dan bedenk ik me dat dit allemaal inboedel is die, met plafond en al, uit mensen hun huizen is "gewaait" (understatement). Daarnaast heb ik niet veel van de natuur genoten. Veel vogels, althans ik hoor ze meer dn dat ik ze zie.

Oja, dit is trouwens de allerkleinste huurauto die het verhuurbedrijf had:

Voordat ik Woody the Beach Bar had gevonden wilde ik hier wat gaan drinken:

Dit is hoe Amerikanen naar het strand gaan. Je auto het strand op rijden en met de achterbak naar de zee parkeren zodat je niet te ver met je spullen hoeft te slepen:

PS zie je de mooie bay-watch auto :-)

De rest van de dag ben ik opzoek naar het echte Texas, want met Galveston ben ik natuurlijk toch weer een beetje op een relaxed hippy oord beland (althans voor Texaanse maatstaven). Ik rijd 50 kilometer lang de hele kust van Galveston af, richting de westpunt. Elke 50 meter heeft een vila aan het strand. 20% is gesneuveld. De pier is niet meer. Het restaurant boven het water is gehalveerd en er ligt een auto ondersteboven op de overgebleven onderdelen van de per. In de weilanden buiten de stand zie je campers ondersteboven in het gras liggen. Wierd.

Oja, naast de gesneuvelde villa's heb je ok meerdere van deze huizen?! Stormvast?!

Maar goed, ik rij het eiland af waar ik uiteindelijk meer ramptoerist was dan iets anders. Van het ene op het andere moment rijd ik door tientallen, honderden (olie)loodsen heen. Industrie en meer industrie. Is dit Taxas? Het is een uurtje of drie en ik kan nog wel wat eten gebruiken. Dus opzoek naar de echte texaan laat ik TomTom me het dichtbijzijnde grotere dorp in sturen opzoek naar een (weg)restaurent. Daar sta je dan met je rode auto in het centrum van een nikszeggende Texaans dorpje en er is niks om je heen. Amper een teken van leven behalve die bewegende automobielen waarvan ik me afvraag of er ook nog mensen in zitten. Ik rijd wat rond in wat het centrum moet zijn, maar alles is hier zo uitgespreid en er is gewoon geen centrum. En als ik al wat vnd is het gesloten: zondag!

Het duurt niet lang of ik voel een duistere deprisiviteit over me heen dalen. Wat een treurige elende hier. Ik ben nog geen mens (buiten zijn auto) tegen gekomen, maar ik zou het ook niet meer willen. Ik was van plan, na het avond eten pas terug te keren naar Houston, maar opeens vond ik het wel mooi geweest met deze Texaanse leegheid en geslotenheid. Het is rond 18.30 als ik op de 19de verdieping van het Haytt hotel mijn kamer binnen loop. Even van het uitzicht genieten en dan lekker douchen.

Maandag en dinsdag wordt ik wat wijzer over de stand van de technologie rond windenergie, getijde energie, clean coal en energieopslag, tijdens de NanoTech en CleanTech Conference 2009.

PS: Wat vind je van deze fietsenstalling :-)

Oeps I did it again

Nee, met deze titel probeer ik niet mijn vriendinnetje in verlegenheid te brengen ... hoewel ik dat ook weer wel heb gedaan door afgelopen weekend (17/18 april) met een meisje, Zoe, samen een weekendje naar Yosemite te gaan. Dat klinkt natuurlijk dubieus, anderzijds kent Jose me ook weer goed genoeg om te weten dat ik naar Yosemite ga voor de rotsen... (Pic: Me climbing the Nose)

Ik zal geen gedetaileerde beschrijving van het hele weekend doen, maar het was pritty EPIC.

We kwamen vrijdag om iets over 1 uur 's nachts aan in Yosemite valley. We zouden daar camperen, maar dat was een illusie. De lente is hoogzeisoen in Yosemite en alle campings waren helemaal vol. Het was tegen 2.30 uur toen we Yosemite weer uit waren om daar ergens naast de weg in de open lucht te slapen. Dat is nog best spannend met al die beren! Strategie: alle deuren van je auto open zetten en 15 meter verder op gaan slapen. De beer gaat toch voor het eten, en een gesloten duurt houdt ze absoluut niet tegen.

Goed ik wordt levend wakker. Heerlijk ontbijtje met uitzicht op de Nose. Ree op de achtergrond. Op weg naar de rots om een paar routes te klimmen komen we een wolf tegen. (Op zoek naar de Ree?) Het is hier zo prachtig! De bizar groene kleur van de rivier in de vallei met de strak blauwe lucht, verse blaadjes aan de bomen, grijze rotsen overal, mega watervallen ... Heaven.

's Ochtends wat geklommen en toen alle onze spullen gepakt om 's middags de berg op te lopen. We zouden die avond 500 meter hoger gaan slapen om daar de volgende dag een lange route te klimmen. Op de foto hieronder zie je onze slaap plek voor die nacht. Zowel op de achtergrond, als op de voorgrond (!) zie je sneeuw. Joepie, weer in de sneeuw slapen, alleen dit keer zonder tent.

De volgende ochtend zijn we er rond 7.30 klaar voor. We moeten alleen nog steeds het begin van de route vinden. Ik was al dat bushwashing een beetje zat. Vrij snel vonden we de directe start. Dat betekend een extra 4 lengtes (+- 30 meter), niet de makkelijkste, aan de toch al 11 x 30 meter die we wilde gaan klimmen.

Op dat moment probeer ik de opties zo open mogelijk op tafel te leggen. We kunnen nog een uur door de bosjes bagger opzoek naar de start die hoger begint, of nu meteen deze start in gaan. Ik voelde bij mezelf dat ik de keuze leek te sturen naar nu starten, maar ik wilde er zeker van zijn dat Zoe achter de keuze stond. Ik wil niet iets doen waar mijn klimpartner niet achter staat. We truzelen een beetje maar hebben de keuze toch snel gemaakt; we gaan er hier voor. (Dit is een moment dat ik twijfel of Zoe het echt ok vind, je vraagt het nog maals ... jep let's do it. Achter af leer ik dat ik, als zo vaak, vaker mijn instinct en mensenkennis moet volgen in plaats van mijn eigen wil. Oeps I did it again. Stom!)

Het is klimmen met weinig grip voor je handen en heel veel balanseren op je tenen. Niet heel lastig, maar het voelt een beetje tricky en met haakafstanden van over de tien meter voel ik mijn hartslag wat toenemen. Zoe voelde zich ook niet ontspannen tijdens de eerste touwlengte en wilde de tweede dan ook niet als eerste klimmen. De tweede lengte was niet makkelijker, maar ik kreeg het idee een beetje door. Zoe daarentegen begon steeds meer te trillen en werd bijna bang om te vallen. Ik had een behoorlijke hoge pet van haar op, maar ze werd een bibberige meisje hier hoog in de Yosemite Valley, waar ze toch al vaker is geweest. Absoluut niet zoals ik haar kende. Na de derde lengte kreeg ze een volledige nurves-break-down. Minuten lang begon ze te huilen en kon ze haar gevoelens op geen wijze meer rationaliseren.

Heb ik dat. Bijna 100 meter van de dichtbijzijnde grond en 600 meter boven de bodem van de vallei hang ik samen met een hysterisch huilend meisje aan een aantal milimeter brede touwtjes en twee ijzeren ringen. Now what?

Ze herkend zichzelf ook niet in deze uitbarsting en hoopt dat het verder op beter gaat. We klimmen nog 3 lengtes, maar a) Zoe voelt zich niet beter en b) gaan we absoluut niet snel genoeg. We besluiten naar beneden te gaan. Zijn we in ieder geval voor donker bij de auto. Eerst in drie abseils van deze rots en vervolgens, na weer 1.5 door de bosjes ploegen, naar de abseil van de route Royal Arches.

Die abseil is 14 (!) lengtes en zeker 400 meter. Via Zoe's vriendje hebben we van haar vader een extra touw meegekregen. Mee naar boven gesleurd, zodat we steeds twee lengtes in 1 keer kunnen abseilen. Dat gaat een stukje sneller. Zoe had nog expliciet aan haar vader gevraagt, de man klimt zelf ook, om een 60 meter touw, wat dat heb je nodig. Leuk, bij de tweede abseil halen we het dus net niet tot de standplaats!! We hebben een 50 meter touw meegekregen. Wel Go!@#$%^&*ut. Afgezien het ons op dat moment in een gevaarlijke situatie bracht moesten we vervolgens dus alle 14 abseils doen, ipv 7.

Al met al hebben dus bijna 5 uur over gedaan en deden we de laatste abseil toch nog in het donker.

Een behoorlijke ervaring! Maar wel een hele mooie ervaringen. We hebben misschien niet zoveel geklommen, maar het domweg in de buitenlucht aankloten in deze goddelijk omgeving is ook al zeer bevredigend. Dingen lopen altijd anders dan je wil bij dit soort tochten en daar ben je dan ook weel (deels) op voorbereid. (Overigens heb ik in de bergen in frankrijk tijdens een wandeling ook al een keer een engels meisje van een steil wandelpad moeten redden omdat ze opeens geen milimeter meer wilde bewegen en in tranen uitbarste, maar dat was ik eigenlijk al weer een beetje vergeten)

Ik was behoorlijk rozig en uitgebluisd toen we bij de auto waren. Snel nog wat gekookte en uiteindelijk om 2.30 terug in San Francisco. Ik was maandag's een half uurtje later op werk ;-)

Bloten bast

Ik twijfelde of ik deze blog bloten bast of "ijsje" zou noemen. Beide termen zijn geschikt voor mijn avonturen in de "high dessert" van New Mexico.


Vrijdagavond kwam ik aan in Albuquerque, New Mexico. Josh pikt me op. Hij ziet er moe uit. Hij is als een gek bezig aan zijn masterthesis om daarna naar Nederland te emigreren om met een vriendin van me samen te gaan wonen. Zodoende heeft hij een duidelijk doel zijn scriptie tijdig af te hebben en dat is af te lezen aan zijn wallen. Mede door al het TL licht van de universiteit is hij, net als ik, trilled om dit weekend de natuur in te trekken.


Albuquerque ligt om een kilometer hoog plateau. Daardoor is het rond Albuquerque niet zo droog en heet als Phoenix of Las Vegas, maar het heet nog steeds de hoge woestijn. Als we zaterdagochtend de stad uit rijden wordt het om me heen al gauw een eentonig maar mooi rood/bruin gloeiend landschap met regelmatige donkergroene struiken. We rijden righting het noorden, richting de Hejez bergen, o.a. om daar te klimmen. Klimmen in warm weer = blote bast: wiehooo! (jaja dat doen mannen onder elkaar in de natuur)


Goed zo ziet dat er dus uit de bergen in de hoge woestijn :-/











Vanaf het moment dat we de bergen in rijden begint het te sneeuwen en niet te zuinig ook. Het is maar goed dat Josh een 4x4 rijdt. Zo blijven we op de weg en kunnen we 'en pesant' nog een auto uit de goot van de weg slepen. Die man, met kleinzoon, heeft nog geluk gehad dat hij aan de bergkant van de berg is geslipt en niet aan de dal kant ....

Wij hadden inmiddels geen haast meer, klimmen zat er niet meer in die middag. Maar wat is nou toffer als het sneeuwt dan in een natuurlijke hot spring badderen :-) Hoog in de bergen heb je een hele mooi rustige hot spring met fabuleus uitzicht, maar de weg was afgesloten wegens de hevige sneeuwval. Gelukkig wist Josh nog een andere een eindje terug. En zodoende kwamen toch nog de blote basten te voorschijn!!! Josh en ik hebben een uurtje lekker liggen badderen. In de tussentijd stopte het langzaam met sneeuwen en kregen we vanuit ons natuurlijk verhitte stenen bad een prachtig uitzicht over de vallei.














De weg naar de geplande campeerplek is helaas ook afgesloten, althans 'helaas'? Er ligt meer dan een decimeter sneeuw. Ik kan je verklappen dat mijn kleding, maar met name mijn zomer slaapzakje daar niet helemaal op had gerekend. We rijden een stuk door, het berggebied door en de vallei in. Zo rond de sneeuwgrens vinden we een 'camping'. Hier en daar nog wat oude sneeuw onder de bomen, maar droog. Uiteraard kunnen we bij deze onbemande camping gewoon met credit card betalen.


Ik heb al mijn drie broeken, drie t-shirst, longsleef, trui en 2 paar sokken, North Face jas aan als we onze verse pasta pesto met geraspte parmazaan eten. Om een beetje op te warmen heb ik het heilloze plan om met het doorweekte deels nog onder sneeuw begraven hout in de buurt een vuurtje te maken. Daarvoor droog ik alle kleine houtjes die straks als eerst moeten branden met behulp van onze gas brander. Dat duurt een tijdje. Vervolgens lijkt het toch te mislukken om het vuur aan te krijgen totdat we wat toilettepapier uit het wc-gebouw lenen. Vanaf het moment dat ons kampvuurtje vlam vat begint het ook hier te sneeuwen. Joepie. Je kan het amper zien op de foto, maar het grote houten blok op de voorgrond staat aan een kant in de vik terwijl er aan de anderekant een laag sneeuw blijft liggen. hihi. Tegen de tijd dat we onze tent in duiken is ie begraven onder 2 - 3 cm van sneeuw.














De volgende dag sneeuwt het nog ligt dus rijden we terug naar Albuquerque, checken het weer en nemen de gok om naar een klimgebied te zuiden van Albuquerque te rijden. Het was wat winderig, maar zeker boven de 20 graden. We hebben in de namiddag nog heerlijk geklommen. super fijn buitenspelen. Een uur voor zonsondergang rijden we nog een uur verder naar het zuiden. We zetten onze tent op in een volledige desolate vallei (Op de auto en tent onderd meter verder op na). Gelukkig hebben we deze avond droog hout voor een groter kamvuur. Niet onaardig, want al ligt er hier geen sneeuw het werd 's avonds nog kouder. 's Ochtends was ons water bevroren. Op mijn lijstje van spullen die ik nog wil kopen is de nieuwe slaapzak de sterkste stijger van deze week!

Toen de zon doorbrak kregen Josh en ik weer gevoel in ons lichaam en kon zo waar het t-shirt weer uit! Hier was dan eindelijk het klimmen in warm weer. Paradijs. Vroeg in de middag reden we weer richting Albuquerque. Het weer liet het toch nog toe een ijsje bij een verlaten benzine station te kopen, naast al het minder aangename ijs dat we dit weekend hebben gehad.

Voor 7 uur heb ik gedoucht, al mijn ranzige kleding verwisselt voor mijn pak en zit ik in het vliegtuig naar Phoenix.

Om deze blog verder niet al te lang te maken, in Phoenix werd mijn iets minder bekende alter-ego bevredigt doordat ik twee lange dagen in het luxieuse Kierland Resort mocht doorbrengen. Althans, luisterend en netwerkend, want ik kan het de belastingbetaler niet uitleggen om daar te overnachten. Het hotel om de hoek, voor $ 69,- voldeed prima aan mijn behoeften.

Woensdag avond was ik mooi optijd op hte vliegveld, waardoor ik mijn verhalen van de afgelopen dagen heb kunnen digitaliseren. Komend weekend waarschijnlijk naar Yosemite!

Being green is not always that cool

"Being green is not always that cool". Deze gevleugelde uitspraak kwam van de passagier die na mij boarden voor de vlucht van San Francisco naar Phoenix, Arizona.

Ik zit momenteel in vol oorlogs-outfit (c.q. pak) op het vliegveld van Phoenix, achter mijn laptop. Dat ziet er verre weg serieuzer uit dan ik ooit dacht te worden. :-)

Uiteraard heb ik me eerder vandaag weer eens 'te groen' gedragen. Milieubewust betekende in dit geval twee boardingpassen voor twee aansluitende vluchten dubbelzijdig uitprinten. Milieubewust toch, dubbelzijdig printen ;-)
Uiteraard was dit stom van me want bij het boarden schurden de purser mijn mooie dubbelzijdige A4 doormidden. Hij had het printje als bewijsstuk nodig, ofzo. Ik was in ieder geval ook mijn boardingpass voor mijn vlucht van Phoenix naar Albuquerque kwijt, want die zat aan de achter kant.

Misschien dat het ene A4 ook niet opweegt ten opzichten van de extra bomen die ik nog moet bijplanten.

no-grumpy officer

This grumpy face suggereert bijna dat ik geen heerlijke dag klimmen achter de rug heb. Niks is minder waar. Zondag ging ik eindelijk de stad uit. Samen met Sean en Zoe vertokken we om 10 uur in de ochtend naar Mount Diablo.

De berg van de Duivel heeft zijn naam te danken aan een babylonische spraakverwaring. In het plaatsje Willow Ticket in de buurt van de berg wisten in 1805 namelijk een aantal Chapcun Amerikanen te ontsnappen van hun gevangenschap door Spaanse soldaten. De soldaten noemde dit toen "Monte del Diablo"; "ticket van de duivel". Latere engels sprekende nieuwkomers hebben dit misgeinterpreteerd, door te denken dat het over "mountain diablo" ging. Zodoende heeft Californie dus zijn eigen duivelse berg, waarvan je op een niet-heiige dag zowel de hele bay area kan zien maar ook de half dome in Yosemite.

Duivelse berg of niet, ik vond het goddelijk om weer eens een hele dag buiten te zijn en niet in de stad. Ondanks dat ik enerzijds een enorm stads mens ben, lijk ik gelukkiger te worden als ik weer de natuur in kan. Waarschijnlijk zou deze gelukservaring minder zijn als ik ook in de natuur zou wonen, je gelukkig voelen is ook maar relatief.

Anyhow, het klimgebied was maar klein en toen we aankwamen hingen in bijna alle routes touwen. Het leek een beetje tegen te vallen. Maar nadat ik een makkelijke route met eigen geplaatse zekeringen had geklomen (in zandsteen) en nog iets anders aardigs werd het wat rustiger bij de "main wall".

Ondanks dat Sean bijna net zo goed boulderd als ik, is zijn klimtechniek toch een stuk minder. In de mooi, veel te zacht gewaarde, plaat route met nare kleine randjes kwam hij dan ook niet echt van de grond.


Met de nodige verzuring mist ik de route wel te klimmen. 12 setjes lang puur geniet. Heerlijk!



Daarna klimmen we nog een iets makkelijkere route uit. Omdat het al donker wordt moet Zoe de route met hoofdlampje klimmen die ik gelukkig had meegenomen. Dat hoofdlampje bleek ook onontbeerlijk om door het bos met "poisened Oak" (schijnt je zeer allergische reacties van te krijgen als je het aanraakt) het parkeer terein weer te vinden.


Eerder die middag vroeg ik me nog af of dit park ook een sluitingstijd heeft. Dat schijnen parken vaak te hebben. De auto die met grootlicht naast de geparkeerde auto van Sean staat te wachten voorspelt niet veel goeds. Waarschijnlijk staat deze ranger hier al minimaal een uur te wachten tot dat wij uit de bosjes komen en heeft hij weer het avond eten met zijn vrouw gemist. Uit zijn humeur geslagen, maar toch niet heel onaardig, schrijft hij een bon van 90 dollar uit. pfff.. leermomentje. Aan het einde van de weg moeten we wachten todat de ranger het hek voor ons open doet om het park uit te rijden. We moeten nog even wachten op de heroisch reddings actie van onze ranger van een slang die over de weg krijpt (one foot long :-)). En dan loopt de ranger naar ons toen, vraagt de bon terug en zegt: "volgens mij hebben jullie door dat je de volgende keer voor zonsondergang het park uit moeten zijn, fijne avond nog".


Wij namen al onze worden over staatsterrorisme terug en gingen van ons 'verdiende' geld lekker uit eten om een heerlijke klimdag af te sluiten.

heien?

Het afgelopen half jaar in Den Haag zat ik regelmatig te trillen op mijn stoel. Ze waren namelijk aan het heien naast het VROM gebouw. In het begin bijna angst aanjagend, zo erg trilde het gebouw. Maar op een gegeven moment heb je vrede met deze lievelijke doch penetrante trillingen.

Ook vandaag, op mijn werk, trilde ik op mijn stoel. Hijen dacht ik bij mezelf. Het went. Tot dat mijn collega zij: een aardbeving. Oja ze waren in Den Haag aan het heien, niet in San Mateo. Ook niet spannend zo'n aardbeving, lijkt op de dagelijkse sleur in Den Haag. Het nerveuze gezicht van mijn collega veraadde dat hij er anders over dacht.

Muir Woods

Zaterdag de hele dag bezich geweest een nieuwe bumper onder mijn auto te monteren en de vrak schoon te maken. Zondag is het tijd om voor het eerst sinds ik hier ben de stad uit te gaan. Joepie!

In mijn net gewassen autootje rijd ik naar Muir Woods. Een red wood park. Bomen van duizend jaar oud en bijna 100 meter hoog. Bizar.

Ik was net voor 12 uur bij het park en dat bleek achteraf maar net op tijd. (Later die middag zou ik zien dat er honderde meters van de ingang mensen voor een parkeerplekje in de berm zochten, terwijl ik netje voor de deur, het hek, stond.)

Het is moeilijk deze bijzondere natuur te beschrijven. Tussen de enorme rood kleurige bomen voel je je oprecht klein. Als een eekhoorntje in een Nederlands bos. Door de hoge bomen lijkt ook de lichtval anders. Er speelt zich een kleurige spel af tussen donkerte door de hoge bomen en het felle licht op deze zonnige californische zondag.

Bijzonderder zijn misschien nog wel de culturele verschijningen die deze boswandeling mij biedt. Vanaf de ingang kan je meerdere kleine rondjes lopen door het bos (tot max. anderhalf uur volgens het boekje). Voor deze rondwandeling hebben ze het pad geplaveid met houten balken en soms cement. Zo glad als een billiardlaken. Zelfs met een tweedehands ziekenfonds roelstoel kan je hier soepel door het bos cruisen :-). Gelukkig ben ik vrij snel halverwege deze wandeling en besluit ik verder het bos in te lopen om een grotere tocht te maken. Een toch van 4.5 volgens mijn kaart. Meteen als ik dit pad insla wordt het een modderig stijl bergpad en zijn de hordes toeristen bijna tot nu gereduceerd. Van de wandelingen in Zwitserland weet ik dat je stevig moet doorstampen wil je een wandeling binnen de gestelde tijd halen (pauze is voor mietjes). 4,5 uur zou zo maar eens 7 uur kunnen worden. Dus ik banjer lekker verder. Afwisselend in gedachtes verzonken naar beneden kijkend en dan weer omhoog kijkend terwijl ik al het moois om mij heen opneem. Aangezien ik het idee heb dat ik mooi op koers lig waag ik het om op twee mooie plekjes even pauzen te nemen. Desondanks sta ik binnen 2.5 uur weer op de parkeerplaats. Het is hierbij bewezen, zwitsers kunnen twee keer zo snel door de bergen lopen als amerikanen door een bos!

climber safety

Veiligheid is cultureel bepaald, ook in de klimwereld.



Klimhallen zien er in Amerika heel anders uit dan in Nederland. Geen bar :-( Dus geen biertje na het klimmen. Wel een sauna :-0, inclusief gratis handoeken, dus die hoef je ook niet meer meenemen.



Qua veiligheid moet iedereen een veiligheidtoets doen ... bij een oefentouw laten zien dat je kan zekeren. Dat ging me natuurlijk prima af. Maandag ging ik klimmen met Sean, een jongen die ik in de hal heb leren kennen. We zouden gaan voorklimmen, dus daar moest ik weer een andere veiligheidstoets voor doen. Sean bleek veel vroeger dan afgesproken al in de hal te zijn. Dus toen ik er was en we de klimtoets zouden zdoen, was Sean al behoorlijk moe. Maar hij wilde ook dat ik de toets zou halen, zodat we voortaan samen kunnen voorklimmen.



Voor de toets moet ik een 6a+ voorklimmen. Moet ik prima kunnen, alleen was ik nog niet warm, dus raakte ik nog behoorlijk verzuurd voor deze relatief makkelijke route. Wanneer je boven aan de route bent moet je aan de laatste greep gaan hangen, niet inklippen, niet omkijken naar je zekeraar en je vol vertrouwen laten vallen. Zo gezegt zo gedaan. Sean ving me goed op.



Sean hoefde niet in 1 keer naar boven te klimmen, zolang hij maar de zelfde sprong bovenin zou maken en ik kan laten zien dat ik zo'n val kan opvangen. Sean klimt maar amper 6a+, hij is moe, maar gaat er voor. Bijna boven in, zonder te rusten, wil hij (denk ik) bewijzen dat dat hij de route ook in 1 keer kan klimmen. Terwijl hij alles geeft, wordt hij slordig met zijn voeten: hij maakte voetfout, waardoor hij potentieel ondersteboven naar beneden komen vallen. Ik roep, maar hij hoort het niet, en klimt heel snel door tegen de verzuring in. Terwijl ik naar zijn voeten blijf kijken valt het me opeens op dat Sean vergeet het laatste setje in te klippen. Ik begin wederom te roepen, netzoals de instructuur naast me. Maar Sean moet en zou de eindgreep in 1 keer halen. Drie grote passen, wij blijven roepen, maar het is te rumoerig. Hij hangt aan de laatste greep en laat zich zonder omkijken vallen.



Fuck ...



Op zijn weg naar benenden kom ik hem tegen terwijl ik omhoog getrokken wordt =/ Ik hang bijna in het eerste setje terwijl Sean net geruisloos met zijn teen de grond raakt. Damm. Doordat de laatste twee setjes niet geklipt waren maakte Sean een val van 13 meter!!! Precies de hoogte van de hal, maar het was een hele soepele val. Dus afgezen van de lengte van de val, was het prima :-)



De instructeur vond dat ik erg goed zekerde, en smooth de val opving ... al kwam ie wat laag. Toch liet ze me niet slagen :-(. Ze vond dat ze iemand niet kon laten slagen die betrokken was bij zo'n slordige val, ondanks dat ik prima zekerde. Achhh ik snap 't wel. Komt wel.



En wat leren we hier nou van?! Mensen kunnen rare dingen doen als ze moe zijn en of zich willen bewijzen ... daar had ik op in kunnen spelen door voor te stellen de toets een andere dag te doen ... leerpuntje

Slechte consument?

Ben ik een slechte consument?

Volgens mij ben ik behoorlijk hulpzaam voor de Californische economie die er momenteel niet al te florisant bij ligt. In deze eerste weken ben ik van alles aan het kopen: deken, dekbed etc., schoenen, spijkerbroek, bergen aan vers voedsel (uitzonderlijk alhier), een auto, een autoverzekering, (veel) huur en meer.

Niet florisant betekend onderandere vol schaamte netwerken. Netwerken is natuurlijk van nature al een beetje vies. Al ben ik er best een beetje goed in. Netwerken geeft een extra bittere nasmaak als 1 op de 4 mensen verteld dat ze recentelijk zijn ontslagen, als ik vraag wat ze momenteel doen. Bummer ...

Het was afgelopen zonnige zondag dat ik de consument uit ging hangen. Het begon onschuldig als toerist. Hier zie je typische (?) San Franciscoiaanse kunst net voor de hier bekende Ferry Building (map). Uiteraard palmbomen langs de boulevard, zoals je dat met name van Miami kent.

Op de achtergrond zie je een puntje van de Bay Bridge. Grappig genoeg kent iedereen de Golden Gate bridge in San Francisco, maar de Bay Bridge is eigenlijk veel extremer. Alleen niet mooi rood.


Zie hier de Bay Bridge, althans 25% ervan! Huge! Dubbeldeks. Hij komt ook heel hoog de stad in 'vliegen'. 's Avonds heeft dit echt een sci.fi.-feeling, alsof je tussen al die hoge lichtgevende torens heen vlieg opzoek naar de Jedi (of zo, ik heb echt geen verstand van the Thunderbirds .. uhm .. starwars)

En aan de linkerzijde is de brug niet afgelopen. Hij gaat alleen even door dit eilandje heen en heeft dan een nog langer deel te gaan.


Dat eiland heet Treasure Island. Vroeger zat de Amerikaanse marine daar, nu kan je er goedkoop wonen in de barakken. De twee studenten van ons kantoor zitten daar. Er schijnt eigenlijk nog wat sanering te moeten gebeuren.Ondanks dat de wetgeving op dit gebied niet zo hyperstrict is als opgesteld door het Ministerie van VROM, schijnen de overgebleven uraniumbolletjes misschien toch wel een probleem te veroorzaken voor de bewoners!


Maar goed ik had het over consumeren en niet saneren. Dus via Market Street, zie hiernaast, ga ik naar Union Square, waar de grote shoping malls zitten. Klinkt misschien bijzonder, maar eigenlijk gewoon een lelijke bijeenkorf en dan een tikje goedkoper! Lang leven de koers van de dollar. Ook helpt het dat de jonge vrouwlijke koopgeile officie manager op kantoor de tip had gegeven dat je als buitenlander hier geen belasting hoeft te betalen als je dat aanvraagt. Scheelt weer 11%. Zo heb je de nieuweste Levis (baggy) spijkerbroek voor 25 eurie.




Van shoppen krijg je honger en doorst! Eigenlijk zuigt shoppen alle energie uit me. Gelukkig zit er een Starbucks in de shoppingmall, dus daar moet ik dan maar voor gaan. Links het effect.


Zo hard als ik aan dat rietje zuig om mij frappachino binnen te krijgen heeft het shoppen de tijd uit mijn dag gezogen. Dus als een malle met de BART naar huis en hopsie de auto in om nog snel even 2.5 uur te klimmen. Je begrijkt dat ik al lid bijn van de locale climbing gym. Helaas nog geen overschot aan klimpartners, maar toevallig wordt er omgeroepen in de hal dat er iemand opzoek is naar een klimpartner. En zo raak ik opgezadeld met een niet engels sprekende korean die international office manager is voor een gaming bedrijf. (Deze week is de Gaming Development Conference in SF, schijnt heeeel groot te zijn. Ik moet morgenochtend van 7.30 - 9.00 bij een canadees-nederlands business-breakfast zijn om companypitches aan te horen van nieuwe start-ups in deze branch ... zo genoeg slang :-) Anyway het klimmen was wel ook en ik bied de korean aan hem naar zijn hotel te rijden, aangezien hij om de heenweg 1 uur heeft gelopen. Kleine moeite voor deze 'trotse' auto bezitter.



Het is op de kruizing tussen Bryant en 10th Str. dat ik me realiseer dat vanaf vandaag (zondag) mijn autoverzekering is ingegaan. Dit realiseer ik mij terwijl de vrijwel nieuwe rode nissan voor mij schuin over het wegdekglijd en ik rechts voor mij de onderkant van mijn eigenbumber kan zien :-/ Dit is weer het gevolg van de klap die ik enkele seconde eerder veroorzaakte door links af te -willen - slaan terwijl deze redelijke vriendelijke eikel blijkbaar van schuin achter mij twee baantje was opgeschoven om met hoge snelheid nog om me heen te kunnen rijden. Net niet dus. Ik raak zijn rechterachterwiel en verlies mijn bumper.


Tja en dat is dus het moment dat ik voor mijn autoverzekeringsmaatschappij een slechte consument werd. Nog geen 24 uur neem ik hun product af en nu al een claim indienen. Fucking hell. 9 jaar rijden en nooit een krasje (op het klipperlicht van mijn moeders auto na). Ik keek er behoorlijk tegen op om vanochtend mijn personal agent - Ed - te bellen, waar ik zaterdag nog gezellig me heb geklets tijdens het afsluiten van de verzekering.


Heeft iemand voor mij een tweedehands bumper voor een Nissan Sentra uit 1997?

217 Precita Ave

Zondag 11.30 AM.

Een berichtje uit mijn nieuwe huis.

Afgelopen donderdagavond ben ik verhuist naar mijn nieuwe thuis. Wie had dat nog gedacht, dat ik een een soort studentenhuis zou komen te wonen?! Ik niet. Maar ja, wel de leukste en makkelijkste manier om vrienden te maken en SF te leren kennen. Een 'sudentenhuis' werkt wel wat anders dan in NL. Want al is mijn kamer niet supper groot, ik betaal hetzelfde als voor mijn hele huis in het centrum van A'dam :-). Het feit dat iedereen hier klein woont, betekend natuurlijk niet dat we niet allemaal een auto voor de deur hebben staan. Inclusief mijzelf! Woensdag een niet al te best onderhouden Nissan uit 1997 gekocht, waarmee ik de local luchtkwaliteit wat verder mee naar de klote mag helpen. Scheelt me wel 2 uur reistijd per dag. Ik moet maar weer eens wat boompjes gaan planten geloof ik.

2 van mijn 3 huisgenoten werken, 1 tje studeert nog. Verder is het een gezellig aanwaaien van vage mensen.

Alpine Terrace at night

Jij ligt op 1 oor als bij mij het nachtelijke feest van lichtjes begint:

Nog 4 nachtjes mijn uitzicht!

De stoep heeft hier traptreden. Omhooglopen is hier een uitdaging. Twee straten voordat ik thuis ben moet ik afstappen om de fiets omhoog te duwen :-)

Week 1

Waar zijn de lucifiers?

Ik ben nu 24 uur in San Francisco, USA. Veel indrukken na al meteen een eerste dag werken. Nu, geratbraakt door de jetlag, probeer ik te koken. Ik zit in het huis van mijn leidinggevende. Huge! Amerikaans! Viktoriaans! Prachtig uitzicht over de stad en de baai. Het is zeker, mooier zal ik hierna niet gaan wonen in San Francisco.

Dat is toch ook niet te doen lucifers vinden in een keuken die groter is dan mijn vorige huisje aan de Apollolaan?

Dus wat doe je zoal een eerste week in een vreemde stad? Doordat op mijn werk er twee 'gasten' waren van de ambassade in Washington DC was het handig als ik de eerste week meteen aan de slag zou gaan. Dus ik heb niet door de stad kunnen lopen om me te orienteren. Nou ja, donderdag een klein beetje. Ik ben toen niet naar werk afgereist (30 min per auto, 1.5 uur met OV) om een beetje bij te slapen. Ik was inmiddels gesloopt door de jetlag. Uitslapen luke niet, maar ik had wel extra tijd om op internet naar huizen/kamers te zoeken en op de fiets naar de bank te gaan....

.

Voordat je een half jaar weggaat ben je natuurlijk bang, tot het spastische aan toe, dat je iets vergeet mee te nemen. Maar eigenlijk is dat, zeker voor de USA, een beetje onzin. Alles is hier natuurlijk gewoon te koop ... zolang je een credit card hebt. :-) Laat dat nou het enige zijn dat in mijn voorbereiding niet helemaal goed ging.

.

Dus ik zit tegenover Marc-Antione Alet van de Bank of America. Het wil me maar slecht lukken echte amerikanen tegen te komen. Marc-Antoine is 2 jaar geleden uit Montpellier hier heen verhuist. Marc-Antoine heeft wel meteen het Amerikaanse werkethos te pakken. Want ondanks dat Amerikanen als avonteurlijk en hard werkend te boek staan, zeker als het gaat om hun eigen (nieuwe) bedrijfje, betekend dat niet dat ze efficient werken. Of misschien is de rust die Marc-Antoine neemt om mijn paspoort te bestuderen wel een soort klantenbinding? In ieder geval loop ik anderhalf uur later het gebouw uit met een werkende 'debit card'. (Mengelmoes tussen een betaalkaart en een credit card.)

.

Interesanter is het natuurlijk om over het weekend te vertellen. Vrijdagavond met Peter, die 1 a 2 dagen per week in ons kantoor zit voor zijn 'water-werk' en Kimberley en Suzan, twee stagaires bij het TWA waar ik dus ook werk, op pad gegaan. Wat kunnen Amerikanen luidruchtig zijn in restaurents zeg. Susan die naast me zat, en netzoals ik een heerlijke met eigenlijke te hete currie at, kon ik nog verstaan. Maar de afstand naar de overkant van de tafel kon de geluidsmuur die de groep van 10 amerikanen aan de anderekant van deze toko produceerde niet overbruggen. Een week later zouden we het zelfde probleem hebben in een ander restaurent. Eigenlijk zijn die amerikanen wat dat betreft wel een beetje schitzofreen. Enerzijds zijn ze hypersociaal. Ontzettend goed in 'small talk', al dan niet om je op je gemak te brengen. En ondanks dat dit sociale voor (west)europeanen misschien wat gespeeld over komt, krijg ik wel het idee dat het gemeend is. Maar anderszijds draait het leven natuurlijk om jezelf. En als jij luidruchtig lol wil maken in een restaurent dat mag dat! Om een nog absolutere conclusie te trekken uit slechts een paar waarnemingen: voor vrienden en kennissen zijn amerikanen zeer attend, maar als je daar niet bijhoort ... they don't care about you.

.

Maar goed na het eten en wat rondzwerven door de stad terecht gekomen in een leuke dancing in de wijk South of Market. Clubs beginnen hier wat vroeger dan in Nederland, dus om 22u kan je al lekker swingen, en dan voor 2u de taxi weer naar huis.

.

Zaterdagochtend ga ik met Emily en Kelly naar een farmers market. Ik ben een paar dagen eerder bij Emily en Kelly naar een kamer wezen kijken. Kamer zag er een beetje muf uit, maar ik voelde me wel op mijn gemak bij deze twee dames. Ondanks dat ze al meer dan een week met een citroen-ontgiftegings-kuur bezig zijn. Zij hadden me uitgenodigd me te gaan naar de farmers market, waar bijna alle producten uit de omgeving komen en biologisch zijn. Eindelijk scheen ook de zon eens, vorige week viel alle regen waar Californie al een tijdje op te wachten zat. Ik ben in Nederland best een beetje bekend met ongewone groentes, maar hier zie ik echt de meest vage dingen. Ik zal de volgende keer wat foto's maken. Ik heb onderandere een soort bosje bloemen gekocht die je moet stomen en waarvan dan de stelen te eten zijn, smaakte niet eens slecht.

.

's Avonds ga k met mijn collega Marc, zijn vriend en wat vrienden uit Nederland wat drinken in de wijk Castro. Castro is volgens mij 's werelds grootste gay/lesbian/travastiete wijk van de wereld. Alles is hier gay! De kapper is gay! Zelfs mijn personal bank employ Marc-Antoine van de Bank of America, die hier in Castro zit, is gay. Anyway ... We zijn in het onschuldige en hippe LIME begonnen met een coctailtje of twee en toen een soort bar/club tocht begonnen waarbij ik geintroduceerd werd in het diverse gay-communities hier in Castro. Erg leuk vanuit antropologische oogpunt (.. ik had ook echt wel een leuke avond hoor met Marc en vrienden) maar na een uurtje of 12 was ik wel weer genoeg 'native' gegaan en heb ik de heren alleen door laten stappen naar de volgende kroeg en ben ik huiswaarts gegaan.

.

Ik ben nogsteeds opzoek naar de lucifers. Stom! In zo'n luxe keuken moet je natuurlijk gewoon de gasknop indrukken en dan komt het vuur vanzelf! Waar is het zout? Wat zit er achter de tweede deur van de koelkast?