This grumpy face suggereert bijna dat ik geen heerlijke dag klimmen achter de rug heb. Niks is minder waar. Zondag ging ik eindelijk de stad uit. Samen met Sean en Zoe vertokken we om 10 uur in de ochtend naar Mount Diablo.
De berg van de Duivel heeft zijn naam te danken aan een babylonische spraakverwaring. In het plaatsje Willow Ticket in de buurt van de berg wisten in 1805 namelijk een aantal Chapcun Amerikanen te ontsnappen van hun gevangenschap door Spaanse soldaten. De soldaten noemde dit toen "Monte del Diablo"; "ticket van de duivel". Latere engels sprekende nieuwkomers hebben dit misgeinterpreteerd, door te denken dat het over "mountain diablo" ging. Zodoende heeft Californie dus zijn eigen duivelse berg, waarvan je op een niet-heiige dag zowel de hele bay area kan zien maar ook de half dome in Yosemite.
Duivelse berg of niet, ik vond het goddelijk om weer eens een hele dag buiten te zijn en niet in de stad. Ondanks dat ik enerzijds een enorm stads mens ben, lijk ik gelukkiger te worden als ik weer de natuur in kan. Waarschijnlijk zou deze gelukservaring minder zijn als ik ook in de natuur zou wonen, je gelukkig voelen is ook maar relatief.
Anyhow, het klimgebied was maar klein en toen we aankwamen hingen in bijna alle routes touwen. Het leek een beetje tegen te vallen. Maar nadat ik een makkelijke route met eigen geplaatse zekeringen had geklomen (in zandsteen) en nog iets anders aardigs werd het wat rustiger bij de "main wall".
Ondanks dat Sean bijna net zo goed boulderd als ik, is zijn klimtechniek toch een stuk minder. In de mooi, veel te zacht gewaarde, plaat route met nare kleine randjes kwam hij dan ook niet echt van de grond.
Met de nodige verzuring mist ik de route wel te klimmen. 12 setjes lang puur geniet. Heerlijk!
Daarna klimmen we nog een iets makkelijkere route uit. Omdat het al donker wordt moet Zoe de route met hoofdlampje klimmen die ik gelukkig had meegenomen. Dat hoofdlampje bleek ook onontbeerlijk om door het bos met "poisened Oak" (schijnt je zeer allergische reacties van te krijgen als je het aanraakt) het parkeer terein weer te vinden.
Eerder die middag vroeg ik me nog af of dit park ook een sluitingstijd heeft. Dat schijnen parken vaak te hebben. De auto die met grootlicht naast de geparkeerde auto van Sean staat te wachten voorspelt niet veel goeds. Waarschijnlijk staat deze ranger hier al minimaal een uur te wachten tot dat wij uit de bosjes komen en heeft hij weer het avond eten met zijn vrouw gemist. Uit zijn humeur geslagen, maar toch niet heel onaardig, schrijft hij een bon van 90 dollar uit. pfff.. leermomentje. Aan het einde van de weg moeten we wachten todat de ranger het hek voor ons open doet om het park uit te rijden. We moeten nog even wachten op de heroisch reddings actie van onze ranger van een slang die over de weg krijpt (one foot long :-)). En dan loopt de ranger naar ons toen, vraagt de bon terug en zegt: "volgens mij hebben jullie door dat je de volgende keer voor zonsondergang het park uit moeten zijn, fijne avond nog".
Wij namen al onze worden over staatsterrorisme terug en gingen van ons 'verdiende' geld lekker uit eten om een heerlijke klimdag af te sluiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten