Oeps I did it again

Nee, met deze titel probeer ik niet mijn vriendinnetje in verlegenheid te brengen ... hoewel ik dat ook weer wel heb gedaan door afgelopen weekend (17/18 april) met een meisje, Zoe, samen een weekendje naar Yosemite te gaan. Dat klinkt natuurlijk dubieus, anderzijds kent Jose me ook weer goed genoeg om te weten dat ik naar Yosemite ga voor de rotsen... (Pic: Me climbing the Nose)

Ik zal geen gedetaileerde beschrijving van het hele weekend doen, maar het was pritty EPIC.

We kwamen vrijdag om iets over 1 uur 's nachts aan in Yosemite valley. We zouden daar camperen, maar dat was een illusie. De lente is hoogzeisoen in Yosemite en alle campings waren helemaal vol. Het was tegen 2.30 uur toen we Yosemite weer uit waren om daar ergens naast de weg in de open lucht te slapen. Dat is nog best spannend met al die beren! Strategie: alle deuren van je auto open zetten en 15 meter verder op gaan slapen. De beer gaat toch voor het eten, en een gesloten duurt houdt ze absoluut niet tegen.

Goed ik wordt levend wakker. Heerlijk ontbijtje met uitzicht op de Nose. Ree op de achtergrond. Op weg naar de rots om een paar routes te klimmen komen we een wolf tegen. (Op zoek naar de Ree?) Het is hier zo prachtig! De bizar groene kleur van de rivier in de vallei met de strak blauwe lucht, verse blaadjes aan de bomen, grijze rotsen overal, mega watervallen ... Heaven.

's Ochtends wat geklommen en toen alle onze spullen gepakt om 's middags de berg op te lopen. We zouden die avond 500 meter hoger gaan slapen om daar de volgende dag een lange route te klimmen. Op de foto hieronder zie je onze slaap plek voor die nacht. Zowel op de achtergrond, als op de voorgrond (!) zie je sneeuw. Joepie, weer in de sneeuw slapen, alleen dit keer zonder tent.

De volgende ochtend zijn we er rond 7.30 klaar voor. We moeten alleen nog steeds het begin van de route vinden. Ik was al dat bushwashing een beetje zat. Vrij snel vonden we de directe start. Dat betekend een extra 4 lengtes (+- 30 meter), niet de makkelijkste, aan de toch al 11 x 30 meter die we wilde gaan klimmen.

Op dat moment probeer ik de opties zo open mogelijk op tafel te leggen. We kunnen nog een uur door de bosjes bagger opzoek naar de start die hoger begint, of nu meteen deze start in gaan. Ik voelde bij mezelf dat ik de keuze leek te sturen naar nu starten, maar ik wilde er zeker van zijn dat Zoe achter de keuze stond. Ik wil niet iets doen waar mijn klimpartner niet achter staat. We truzelen een beetje maar hebben de keuze toch snel gemaakt; we gaan er hier voor. (Dit is een moment dat ik twijfel of Zoe het echt ok vind, je vraagt het nog maals ... jep let's do it. Achter af leer ik dat ik, als zo vaak, vaker mijn instinct en mensenkennis moet volgen in plaats van mijn eigen wil. Oeps I did it again. Stom!)

Het is klimmen met weinig grip voor je handen en heel veel balanseren op je tenen. Niet heel lastig, maar het voelt een beetje tricky en met haakafstanden van over de tien meter voel ik mijn hartslag wat toenemen. Zoe voelde zich ook niet ontspannen tijdens de eerste touwlengte en wilde de tweede dan ook niet als eerste klimmen. De tweede lengte was niet makkelijker, maar ik kreeg het idee een beetje door. Zoe daarentegen begon steeds meer te trillen en werd bijna bang om te vallen. Ik had een behoorlijke hoge pet van haar op, maar ze werd een bibberige meisje hier hoog in de Yosemite Valley, waar ze toch al vaker is geweest. Absoluut niet zoals ik haar kende. Na de derde lengte kreeg ze een volledige nurves-break-down. Minuten lang begon ze te huilen en kon ze haar gevoelens op geen wijze meer rationaliseren.

Heb ik dat. Bijna 100 meter van de dichtbijzijnde grond en 600 meter boven de bodem van de vallei hang ik samen met een hysterisch huilend meisje aan een aantal milimeter brede touwtjes en twee ijzeren ringen. Now what?

Ze herkend zichzelf ook niet in deze uitbarsting en hoopt dat het verder op beter gaat. We klimmen nog 3 lengtes, maar a) Zoe voelt zich niet beter en b) gaan we absoluut niet snel genoeg. We besluiten naar beneden te gaan. Zijn we in ieder geval voor donker bij de auto. Eerst in drie abseils van deze rots en vervolgens, na weer 1.5 door de bosjes ploegen, naar de abseil van de route Royal Arches.

Die abseil is 14 (!) lengtes en zeker 400 meter. Via Zoe's vriendje hebben we van haar vader een extra touw meegekregen. Mee naar boven gesleurd, zodat we steeds twee lengtes in 1 keer kunnen abseilen. Dat gaat een stukje sneller. Zoe had nog expliciet aan haar vader gevraagt, de man klimt zelf ook, om een 60 meter touw, wat dat heb je nodig. Leuk, bij de tweede abseil halen we het dus net niet tot de standplaats!! We hebben een 50 meter touw meegekregen. Wel Go!@#$%^&*ut. Afgezien het ons op dat moment in een gevaarlijke situatie bracht moesten we vervolgens dus alle 14 abseils doen, ipv 7.

Al met al hebben dus bijna 5 uur over gedaan en deden we de laatste abseil toch nog in het donker.

Een behoorlijke ervaring! Maar wel een hele mooie ervaringen. We hebben misschien niet zoveel geklommen, maar het domweg in de buitenlucht aankloten in deze goddelijk omgeving is ook al zeer bevredigend. Dingen lopen altijd anders dan je wil bij dit soort tochten en daar ben je dan ook weel (deels) op voorbereid. (Overigens heb ik in de bergen in frankrijk tijdens een wandeling ook al een keer een engels meisje van een steil wandelpad moeten redden omdat ze opeens geen milimeter meer wilde bewegen en in tranen uitbarste, maar dat was ik eigenlijk al weer een beetje vergeten)

Ik was behoorlijk rozig en uitgebluisd toen we bij de auto waren. Snel nog wat gekookte en uiteindelijk om 2.30 terug in San Francisco. Ik was maandag's een half uurtje later op werk ;-)