Ze worden niet korter die verslagen

Tjee ik maak alleen maar meer en meer mee per dag, zodat het bijna onmogelijk wordt het schrijvend bij te houden.

Woensdag:
Vandaag ging ik met Andrew kijken naar een kamer bij een Keniaans gezin. Al gauw werd mee duidelijk dat Kenianen een andere vorm van communicatie er op na houden, want de kamer was bij de familie waar hij zelf ook woont. (als hij me dat nou wat eerder had verteld....) Hij woont samen met zijn altijd dansende vrolijke extroverte vriendin, genaamd Hellen, in een soort klein huisje (groote schuur) achter het huis. Ik kon de kamer krijgen van de zoon van de familie die nu ergens op een campus zit. De familie bestaat eigenlijk voornamelijk uit mama (Tja ik zal haar zo moeten noemen (sorry Mart je hebt een tijdelijke concurrent) want Andrew die er al 8 maanden woont weet haar naam ook niet.) Papa, bestaat maar is er zeer zelden, netzoals de zoon.
Mama is erg vriendelijk en voor een (gelovige) Keniaan erg open-minded, netzoals Andrew en Hellen. Nadat ik het kamertje had bekeken en de keuken en het douche/toilette hok wat ik allemaal kan gebruiken stond er in het huisje (van Andrew en Hellen) al een maaltijd klaar (maar goed dat ik geen verdere plannen had die avond). Gelukkig vegetarisch, want dat wist Andrew door onze lunch eerder. Ik voel me hier zeer welkom en op mijn gemaak en we spreken af dat ik de dag erna intrek.

Donderdag:
Na een dag van alles regelen op het kantoor. [Aan inhoudelijk studeren kom ik nog niet toe. Overal moeten formulieren worden ingevult etc.] , had ik voor de avond een afspraak staan met een nederlands echtpaar, die hier al twee jaar wonen. Kennisen van mijn begeleider in Wageningen. Zeer vriendelijke mensen en vooral hun zoon was erg blij en geintresseerd om weer eens een vreemde Nederlander te ontmoeten. Het is erg duidelijk dat als je hier werkt voor een internationale organisatie, dat je echt een fortuin uit te geven hebt, want het is een pittig huis waar ze in wonen - iets kleiner dan mijn nederlandse buren, maar met meer grond er omheen – plus twee enorme auto voor de deur. Weer eens Nederlandse politiek doorgenomen plus europese grondwet etc.
’s Avonds mijn spullen opgehaald bij de YMCA en verhuist naar het zuiden van Nairobi, mijn nieuwe onderkomen.

Vrijdag:
Ik ga eens naar het Ministry van Education, science and technology om mijn onderzoeks vergunning te regelen. Daar zit je dan in een stoffig gangetje met allemaal bureacratische kamertjes. Waar ik moet zijn brand nog geen licht, blijkbaar had de ambtenaar iets beters te doen. Gelukkig had ik mijn boek bij me en na 40 lezen kwam er iemand op dagen. Ik kreeg een berg formulieren mee, want elke vraag/formulier moet in vijfvoud worden beantwoord.
Vervolgens ben ik met het invullen 3 tot 4 uur bezig geweest, waarbij je allemaal handtekeningen moet verzamelen, bijv. Van de baas van het instituut hier, maar zij is nogal druk. Wel zeer vriendelijk overigens.
’s Avond heerlijk bij een ethiopier gegeten. Die maken toch echt beter vega voedsel dan die Kenianen. Ik was hier met David (onderzoeker bij ACTS, die heel veel voor mij geregeld heeft) en Hannington die hier zijn P.hd afrond van de universtiteit van Utrecht. Ik vergis me continu in de leefttijd van promovendi. Ik verwacht iemand van halverwege of eind 20, maar deze man is toch echt 10 jaar ouder dan dat. Verder weet hij heeel veel op het gebied van mijn onderzoek en meer, hij heeft o.a 6 jaar in nederland gewoont (spreekt overigens amper een woord nederlands) Ik ga hem vast vaker ontmoeten.

Zaterdag:
En dit is dus stoer, snel geregeld. Ik ga rotsklimmen in Afrika, kenia. Ik word opgepikt door Erik - voor de incroud hij klimt én bouderd 7c – en samen met een wereldbank employe gaan we naar een makelijk gebied met twee touwlengtes en slecht een paar boorhaken! Slik! Dat wordt traditioneel klimmen, dus of een klemblokje (nut) of klemveer (friend) blijft haken achter de rots is je eigen verantwoordelijkheid (en enige veiligheid).
Dit wordt een lange prachtige dag in de natuur. Op een gegeven moment hangen we met zijn drieen halverwege deze rotswand en kijk je kilometers ver uit over een soort savanne achtig landschap. Ondanks dat ik vandaag voor het eerst de zon zie!!! (Momenteel was zonnebrand een overbodige luxe hier rond de evenaar!!!) Is het toch net te bewolkt om de Kalimijaro te zien, wat blijkbaar normaal kan. Tevens lopen er op de vlaktes onder ons regelmatige giraffen, maar helaas zie ik die vandaag ook niet. Wel zie ik ergens een zebra (denk ik) wegspringen en hoor je het geritsel van apen.
Hier in deze tweede touwlengte ga ik mijn eerste traditionele route voorklimmen. Waar ik amper zekeringen kan leggen, slecht om de 5/6 meter. Gelukkig is de route zeer simpel 5a. Dit is echt super spannend, je hebt alles in eigenhand, en dit is – op een andere manier – veel spannender dan in je eentje ’s nachts door nairobi wandel. (Ik vraag me af wat ontverantwoordelijker is overigens) Alles ging goed en boven (wederom voor de incroud) een traditionele standplaats gebouwt met behulp van één nut, één bomproof geplaatste friend en een boom. Op hoop van zege! Ervaren Erik vond het er zeer stabiel uitzien (nadat hij me blindeling had vertrouwd en naar boven was geklommen) en zo had ik nu al een van de onvergetelijkste klimdagen ooit, midden in het prachtige kenia. Tijdens het klimmen moet je vaak veel wachten, maar het enorme uitzicht maakt dat een zegening!

’s Avond werd mij de ware Afrikaanse mentalieit duidelijk. Een mentaliteit van slechte, ondudelijke afspraken waarvan je het meest duidelijk alsnog niet nakomt. Mij wordt weinig verteld en als ik terug ben en ik voorstel om voor Andrew en Hellen te koken (ik had al boodschappen gedaan, want als ik het vraag mag het niet) blijken we al bij iemand anders te gaan eten. Omdat ik laat terug was kwamen we om 21.00 aan bij deze vriendin die toen al zelf had gegeten en ons niet meer verwachte aangezien Andrew rond 18.00 met haar had afgesproken. (maar ja ze moesten op mij wachten en ik wist van niks) Het was gezellig en lekker eten tussen deze eind-twintig gestuderde kenianen, ze waren met zeven, doch ik was echt doodop van de klimdag. Op een gegeven moment werd er meer Lou gepraat dan engels en ik wist daar uit op te maken dat ze de rest van de avond plande (waar ik domweg niet in wordt betokken) maar ik sta op het punt om te vallen. Dus zeg tegen Hellen (die vast en zeker wil gaan dansen) dat ze mij maar gewoon thuis moeten afzetten als ze nog iets wilde gaan doen. Dat kon uiteraard niet en zodoende kwam er geen avondplanning meer en zorgde ik er met 1 zin voor dat iedereen na het eten meteen naar huis ging.

Zondag:
Bijna was ik al mijn kleren kwijt! Niet voor lang, maar Hellen en Adrew wilde ze voor me gaan wassen. Hoor eens dat kan ik ook zelf. Daar hadden ze weinig vertrouwen in, netzoals dat ze ook niet geloofde dat ik kan afwassen. Om precoes te zijn, ze gaan er van uit dat een beetje europeaan een was- en afwasmachine heeft en niet eens weet hoe je kleren of de vaat met de hand zou moeten schoonmaken. Na kundig mijn was met de hand te hebben gedaan is dit vooroordeel weer een beetje de wereld uit geloof ik. (Overigens moest ik de dag daarvoor douchen met slecht een emmer water voor mijn neus. Daarbij verwachte ze wel dat ik snapte hoe je dat logisch zou aanpakken?! Uhmm... die skills waren mer weer onbekender)
’s Avonds ging ik dus weer een poging doen om voor Adrew en Hellen te koken (wat ze wisten!) en de Afrikaanse metaliteit kwam weer boven. Net toen ik wilde beginnen kwam er een vriend binnen die ook ging mee eten. Uhm oke.... ik heb behoorlijk wat ingekocht..... Ik ging iets indiaas maken. Ik heb wat nederlands belooft, maar ben niet zo thuis in die keuken, maar dat komt nog. En toen ik klaar was met koken voor ons vieren, kwam er nog een vriendin binnen. Zij ging ook mee eten! Zucht. Uiteindelijk was het net voldoende. Volgens mij wisten Andrew en Hellen dat bijde gingen mee eten (in ieder geval van de eerste), maar voortaan zal ik voeldoende maken zodat evt. onverwachte bezoekers ook altijd een hapje kunnen krijgen, zoals het hoort!