Ik ben hier pas zes dagen...

Oeps, een beetje veel getyped. Sorry hoor, ik schrijf het misschien ook meer voor mezelf, als een soort dagboek. Je moet er evt. maar gewoon doorheen scannen, het is lang niet allemaal even spannend.

Ik ben hier nu zes dagen, maar het voelt als een eeuwigheid. Het rare is dat ik enerzijds nogsteeds de hele tijd overspoeld wordt met nieuwe indrukken, maar dat andere dingen al weer bijna op de automatische pilot gaan. Ik kan (overdag) al weer bijna op mijn duimpje de weg vinden naar het centrum, waar de goede boekwinkel is, kleding winkels, electrische apperaten, goed supermarkt etc. [Je ziet dat wel in meer landen dat als men een winkeltje begint, niet denk he er zitten hier al 80 schoenen winkels laat ik ergens een winkel beginnen, nee alles is geklusterd.] Ik loop voor de derde keer naar de UNEP area (waar ACTS zit) en rond mijnYMCA hostel is het ook behoorlijk bekend.
Maandagavond voor het eerst ook maar eens gekeken hoe Nairobi ’s nachts bevalt, kan ik namelijk ook eens buiten de deur eten. Eten was niet dendered en mijn nachtelijke wandeling (20.30) was geen enkel probleem.
Dinsdag werd mijn eerste dag op kantoor...brrr.. Ik werd even aan tien mensen voorgesteld, joepie namen onthouden. Maar gelukkig heb ik nu ook een lijst van al mijn collega’s zo als ik ze maar gemakshalve zal noemen. (Ik werk niet met of voor ze, zit allen op de zelfde lokatie) Ik zit met Andrew in een ruimte (Bijna alle kenianen hebben een ‘engels’naam. Rectificatie: een Christelijke naam) Samen met hem en een vriend gingen we lunchen. Je hebt hier een idilysch buiten restaurant met een zeer gevarieerd aanbod (de eigenaar is Indier) Je moet je voorstellen dat deze hele UNEP lokatie is gebouwd in een stuk (omgekapt) bos. Enorm groen dus en rustig. Slecht het geluid van vogels tussen een enorme varieteit van tropische bomen. Overal zijn met hout overdenkt buiten plaatsen waar je rustig kan vergaderen enzo.
Andrew wilde graag een lekker op zijn keniaans berijd stukje vlees. Was helaas op, dus gingen we naar een minder idilysch restaurant buiten de UNEP area. Traditioneel Keniaans, geen vega! Karig. Tot nu toe is er in elk restaurant een redelijk assortiment aan vega, maar het is netzoals een traditioneel hollands restaurant, ook waardeloos. Tijdens de lunch met bijde heren even een spoedcurces Keniaanse politiek en geschiedenis gehad, practisch. Tevens over de demografische gelijkenissen tussen Kenia en Ethiopia. In veel van deze discussies komt het lezen van het boek Ebbenhout van Ryszard Kapuscinski enorm van pas. Dit geeft een zeer goed beeld van Afrikaanse politiek(e geschiedenis). O.a politiek zoals de afslachtingen in Rwanda en Sudan en vele voor het westen goed verborgen gehouden gebieden.
Een fout die ik bijna maakte toen lunch werd opgedient was het beginnen met eten. Oeps, christenen. Eerst bidden! (Niet meer vergeten, wordt niet gewaardeerd)
Na mijn lunch begonnen eindelijk mijn darmen te sputteren (vrij letterlij, sorry) Ik vroeg me al af wanneer mijn eerste ziekte zou komen. Andere ellende is de enorme blaar die nu al, halverwege de dag, is opengeschurt. *ut schoenen.

’s Avonds ben ik gaan kijken naar de goedkopen hotelletjes in het centrum. In de meeste wil je echt geen week wonen, eentje was wel aardig, maar ik denk dat ik dat niet moet doen. Woensdagavond ga ik bij mensen thuis kijken om te wonen, eens zien hoe dat is. Na deze zwerftocht langs hotelletjes ging ik naar de weekelijkse bijeenkomst van de Mountainering Club of Kenya (MCK). Met de matatu maar weer eens. Helaas was het al donker toen ik het laatste hotelletje uit kwam, hmmm... in het donker de goede Matatu vinden tussen de honderd lijnen en honderden matatu’s. Right. Gelukkig bleek nr 15 die ik moest hebben niet te vertrekken van de orspronkelijke plek en werd ik de komende 30 min van hot naar her gestuurd. Ik dacht dat door de stad lopen als het donker is gevaarlijk zou zijn omdat het dan ineens rustger werd met overal groepjes hangende mensen. Niks is minder waar. Want de wegen waren opeens te klein om alle voetgangers te kunnen verplaatsen. Waar komen al die mensen vandaan? Het zag (zeer zeker ook figuurlijk) zwart van de mensen. De gemiddelde plek in A’dam tijdens konninginnendag is rustiger. En geloof me in dat half uur getouwtrek opzoek naar matatu nr 15 ben ik geen blanke tegen gekomen. Tjee, mijn zelfverzekerheid begon weer ietsje af te nemen. Aha.. de bushalte gevonden (willekeurige plek midden op straat) Er moesten nog 50 andere met nr 15. En er gaan 15 mensen per keer in. Rustig wachten zoals iedereen doet dan maar. 3 matatus en 10 min later zit ik dan in een volgepropte matatu met ragge muziek, maar uit de drukte, geur, geschreeuw van de straat.
Volgende spannende moment zou nr 15 nogsteeds naar Wilson Airport gaan? De persoon die het geld int zegt van wel, maar ja.... Dit soort grapjes ken ik uit Marokko, dat garandeerd niks. Maar 15 min later wordt ik vriendelijk uit de matutu in een kopleet verlaten en donder stukje nairobi gezet. Hmm.... Al snel spreekt een vrouw mee aan en vraagt zich – terecht – af wat ik daar doe! Ze wilde me wel helpen met het vinden van de MCK-clubhuis. En daar was ik achteraf zeer dankbaar voor, want we werden weer rond het hele vliegveld geleid en daar is niet al te veel straat verlichting. Slecht om de 100/200 meter een slecht verlichte hangaar met wat onduidelijke types. Ik vertrouwde deze dame maar geheel, want ik had weer eens geen flauw idee waar ik was en heen ging, maar na de nachtelijke wandeling (het is pas 20.45 hoor) kom ik dan idd bij het MCK-clubhuis waar welgeteld 4 mensen binnen zijn. Een stel uit Seberie! (Zij is wiskundige een werkt ook in het gebied van mijn kantoortje) Een Keniaanse achter de bar en een Zweed die hier al een half jaar woont en één van de weinig echte rotsklimmers is. Om niet al te uitgebreid in te gaan op deze meeting... al boulderend op het kleine bouldermuurtje heb ik met de norse Sweed afesproken om zaterdag te gaan klimmen. (Mijn eerste stapjes buiten de grote stad) Ik ben echt super benieuwd!!!
Het bouldermuurtje is aan de buitenkant van het clubhuis gebouwd en aan het begin (of einde) van de startbaan(?), dus soms een beetje herrie. Toen ik een halfuurtje later weer naar binnen ging (boulderen lukte toch niet echt aangezien ik een beginnende ziekte voelde aankomen) stonden er opeens 40 westerlingen binnen. Allemaal onderzoekers, of ambassade medewerkers of echt genoten van. Meestal heeft de vrouw hier werk (1 of 2 jaar) en de man hobbelt dan mee. Ze komen uit alle uithoeken van de wereld, behalve Afrika! Ik denk omdat klimmen of hicken geen hele goedkope hobby is en juist als je in Kenia (algemeen in Afrika) meer dan gemiddeld geld verdient ga je niet sporten. Je dikke buik is immers je status symbol en die moet je er natuurlijk niet aftrainen!

Gelukkig wilde het Syberisch echtpaar me terug naar het hotel brengen, daar aangekomen gaf ik eindelijk toe aan mijn ziek zijn. Ik begon opeens te trillen, zodanig dat ik niet eens meer de bijsluiter van mijn medicijnen stil genoeg kon houden om het te lezen. Ik voelde me ijskoud, maar was bloed heet en de druppels zweet dropen langsamerhand door het matras heen. Dat werd een nacht met weinig slaap en nu heb ik slecht nog buikpijn en krampen, maar verder lijkt het beter te gaan, gelukkig.

Iets algemeens: De vrouwen hier stoppen allemaal echt enorm veel tijd in hun haar. Het is echt wonderbaarlijk en super vet om te zien wat voor machtig mooie creaties ze weten te maken van wat haar. Bij mannen daarentegen verschilt het kapsel geen millimeter (nou ja, misschien 3 maar echt niet meer!)

Respect als je het bovenstaande allemaal heb doorgewerkt. Ik hoop dat het interessant en/of inspirerend is.