Konganda!

Ah maandagochtend en ik zit weer achter een beeldbuis. Tikje misselijk, want de bus kon redelijk doorrijden vanochtend en dat is op de wegen hier in het algemeen geen pluspunt. Ik heb het idee dat mijn ingewanden een andere positie ten opzichte van elkaar hebben ingenomen.

Het lijkt er op dat er door de weeks nu een ‘mormaal’ ritme lijkt te ontstaan, iets minder indrukken en daardoor vloog de week voorbij. In het begin leek alles een eeuwigheid te duren, maar vanaf nu moet ik zuinig zijn met mijn tijd, want zoals ik van de andere allochtonen hier begrijp raced de tijd (te snel).

Zaterdag weer op klim expeditie geweest. De vorige keer was de lokatie een dik uur de Mombassa road af (richting het zuid-oosten) Ditmaal werd het een rit naar het noord-oosten, via Thika naar Konganda. Voorbij Thika is het algauw uitgestorven en haalt de dikke 4WD van (waarschijnlijk mijn vaste klimpartner voor de komende 3.5 maanden) Erik slechts een enkele matatu in. Je moet oppassen voor de niet aangegeven bobbels asfalt die als bijna onzichtbare, maar zeker voelbare drempels dienen. Verder hadden we even last van overstekende bavianen, maar eigenlijk vonden we vrij gemakkelijke een klein ‘zand’ weggentje dat ons voor een aardige rotspartij zetten. Toen begon de voor een klimmer herkenbare toch door de bushbush om de rots daadwerkelijk te berijken, alleen was het ditmaal wat dichter begroeid en is de kans dat je op een slang staat niet verwaarloosbaar. Brrrr.
Deze plek was nog afgelegener dan de vorige en het is echt bizar om midden in Afrika met je touwtje een rots te gaan beklimmen. Er was hier en daar een haak, maar weer grotendeels zelf je zekeringen plaatsen. Dit is echt heel stoer, maar [Marieke] voordat je zelstandig je met deze hobby kan bezig houden heb je een investering nodig van 1000-1500 euro!
Als ik boven zou komen – ik ging als eeste voorklimmen - zou ik een boom zoeken om weer te abseilen, maar veilg boven gekomen (en dat was nog een spannende ondernemeing, maar ik zal niet elke stap beschrijven) was het 1) te hoog om weer beneden te komen 2) ik moest op de top van deze berg een eind wandelen alvorens ik mezelf kon vastzetten – aan een paar rotsen - om Erik te kunnen zekeren. Helaas kon ik door de wind dit alles niet met Erik communiceren, dus maar hopen dat hij begreep dat hij veilig boven kon komen. Een hoop verwarring en gekloot verder staan we dan samen op de top van een enorme uitgestrekte vlakte. Echte een inmens uitzicht. Naar beneden lopend zien we her en der allemaal kleine stro-hut-huisjes met een paar dieren er omheen. Daar woont waarschijnlijk elke keer 1 familie, vaak ver van de weg beschut tegen de rest van de wereld.

Wat ook erg nieuw is, is dat er tijdens het zekeren (ik sta nu beneden) continu een aap boven mijn hoofd via de kruinen van de bomen heen en weer rent en zich uiteindelijk nesteld om mij is aandachtig te gaan bestuderen. Hmmm wie is hier nou aapjes aan het kijken?!

Bij onze derde en laatste beklimming hebben de volwassenen, maar vooral de kinderen in de omgeving die twee rare blanken gespot. Ze hebben ons waarschijnlijk al twee keer op ongeveer de zelfde plek onhandig omhoog zien klimmen en dat willen ze wel eens van dichtbij zien. Iedereen houdt gepaste afstand (20 meter) maar als ik 6 meter van de grond ben (Erik is al boven) komen ze allemaal dicht bij de rots staan en lachen ze me toe (uit?)
Daar hang je dan als moutainerings-socialist x-meter boven de grond aan je dure matriaal midden in afrika met 15 lachende en gillende kinderen onder je waarvan de familie waarschijnlijk in een jaar minder geld verdient dan 1 of twee 'friends' die o.a als mijn zekering dienen. Op de weg, in de buurt van de auto, is ook maar een groepje volwassenen gaan zitten om eens rustig dit spectakel te bekijken. Het leven is bizar!

We hadden het water beneden laten staan en de kids hadden het niet meegenomen? Toen wij daar weer aankwamen wilden we het aan hun geven, maar ze durfde niet bij ons in de buurt te komen (enge witte geesten!) Maar een goede worp zorgde ervoor dat het water bij ze aan kwam en netjes door alle kinderen gedeeld en meteen gedronken werd.

Op de terugweg nog een stukje off-road gereden – langs afgelegen boederijtjes en maisvelden - om een nieuw stuk rots te ontdekken. Voor de volgende trip!

Gister gingen we weer bij iemand eten, uiteraard weet ik nooit preceis hoe en wat. In plaats van vrienden was het nu een ‘rijke’ tante. Ze had zich behoorlijk uitgeslooft alleen het rare was dat Hellen, haar nichtje, Andrew en ik alleen aan tafel paste en de hele familie in de weer was voor ons, maar we dus niet samen aten. Zodoende zijn we zeer gastvrij ontvangen, maar heb ikdeze familie maar weinig gesproken. Het blijft intressant dat ik steeds weer bij andere mensen thuis kom en andere mensen ontmoet via Hellen en Andrew, dat is een mogelijkheid die niet iedereen heeft. Zo leer ik de echte Keniaanse (middle-classe) cultuur kennen. Iets specifieker: de meesten zijn van de Lou-clan, die in het algemeen als het meest vooruitstrevend en open bekend staan van alle etnische groepen hier. (Dat scheelt een hoop, denk ik, in de omgang)

Nu weer aan het werk