Alles vliegt:tijd, apen, fietsen

Perceptie.
Een tijdje terug schreef ik nog. Ik ben hier pas 6 dagen, en nu vliegen 6 dagen voorbij alsof ik hier toch genoeg tijd heb om rustig alles te ontdekken. Maar dat heb ik niet, desondanks is de tijd opgestegen en begonnen met vliegen.
Ik weet niet meer zo goed wat ik afgelopeen week heb gedaan, maar van het weekend was ik wezen camperen ergens in de middel of nowhere tussen Nairobi en Naivasha. De omgeving deed vooral niet aan Afrika denken, maar meer op de tropische regenwouden zoals ik die heb gezien in Queensland, Australie. Op stap met 14 mensen van de mountaineringsclub werd er een hoop voor me geregeld, want ik heb als enige geen auto/slaapzak en ook geen mountainbike, maar die leen/huur ik van een vriend van Andrew. Zaterdagochtend fiets ik dan met mijn rugzakje van zuid-Nairobi door het centrum, langs de snelweg waar ik de vorige keer zo ongelukkig liep naar noord-Nairobi. Andrew en Hellen verklaren me (niet voor de eerste keer overigens) voor gek. De gemiddelde automobist is ook met stomheid geslagen als ze worden ingehaalt door zo’n gekke muzungu. Ook iedereen van de nountainclub was verbaast, maar ja die hebben dan ook allemaal een 4WD die bijna groter is dan mijn huisje in A’dam (Oj die mis ik stiekem wel een beetje, maar ik weet dat het in goede handen is. Toch?)
Anyway ’s middags ging de helft van de groep voor de zware toch en dat heb ik geweten. We begonnen op 2500 meter hoogte, het was er behoorlijk vochtig waardoor de murrum (kleiachtige) wegen spek glad worden. Desondanks moest je vaart houden om niet stil te komen te staan in de modder plassen. Als dit nog niet genoeg aandacht veregde moesten we ook nog opletten dat we geen olifanten lieten schrikken (!!), want het zou niet onmogelijk zijn er eentje midden op ons pad tegen te komen.... en zo’n prehistorisch gevaarte wil je niet boos maken. De overal aanwezige olifanten schijt bevestigde hun nabije aanwezichheid, maar helaas heb ik er geen gezien. Wel ging ik (en de andere) met enige regelmaat op mijn muil over deze ‘ijs’-wegen. Toen ging gelukkig het stuur ook nog stuk (er was me verteld dat de oorspronkelijke eigenaar het net voor me had laten maken, netzoals het zadel overigens). De stuurbar en het wiel bewogen los van elkaar! Hierdoor kwam ik amper meer een berg op, maar dat kon niemand.... ooit over een schuine schaatsbaan gelopen?! Downhill’en over deze gladde paden ging nog aardig, netzoals bij een auto is het voorwiel van een fiets geneigd rechtddoor te gaan als je niet kan sturen. Dus ik volgde de richting die mijn fiets nam hetgeen verbasend weinig ongelukken opleverde.
De omgeving was heel bijzonder al is het niet het typische Afrika van wat je verwacht, tevens werd gedurende de dag, toen mijn zadel ook nog los en ontzitbaar werd de inspanning van het fietsen te hevig om nog te kunnen genieten. Langsamerhand op 2800 meter hoogte moet ik oppassen dat mijn tong niet in mijn voorwiel komt wat ik loop echt te hijgen als een paard. Nog nooit zo kortademig geweest! Na 3.5 uur konden we profesorisch mijn stuur verstevigen alleen kon ik nog niet zitten. Ik was overleden, maar er reste nog een lange weg – gelukkig alleen naar beneden – meerendeel over iets wat ze hier als asfalt omschrijven. Met een rotvaart staand in mijn pendalen gingen we naar beneden. De drie die-hards voor me waren zo weg, betere fietsen, drie andere achter mij durfede niet zo hard, dus daar ging ik in mijn eentje. Mijn buik en rug begavenen het van de pijn aangezien ik continu gebogen op mijn fiets stond en enorme klappe maakte over de kuilen en stenen. Lang geleden dat me lichaam zich zo dood voelde en ik dacht daadwerkelijk dat ik het niet ging halen tot de camping.
Uiteindelijk heb ik het gered en werd er luxieus gecampeert, want je kan nogal wat meenemen in zon mega-auto. En nee ik heb niet somaar in een tent geslapen, maar in zo’n tent die je uitklapt op het dak van een auto. Super vet! Helaas stond de auto niet waterpas en was het wat krap om er met een vreemd iemand in te liggen. Eigenlijk waas dat geen enkel probleem maar het werd voor mij een leuke ervaring met weinig slaap.
De dag erna nog een wandeling van 2.5 uur gemaakt. Erg mooi, de enige intressante dieren zijn apen die sierlijk van tak tot tak slingeren. We probeerde bij een waterval te komen waarvoor we 30 meter moesten afdalen dwars door een dichtgegroeid oerwoud. 10 meter voor de waterval zaten we helemaal vast in ee ondoordringbare deken van takken, stammen en bladeren; bladeren met een hoog –tropich – brandnetel gehalte hebben. Ik zit momenteel ondere de blaasjes die echt jeuken als hel (en we zijn al weer twee dagen verder)
Al met al een geslaagde trip, doodvermoeiend met helaas weinig spannende beestjes, maar dat komt nog wel.

Van het weekend als het goed is (?!) naar lake Naivasha en Hells Gate... afgezien van de enorme horicultuur, er vliegen elke dag geloof ik 6 tot 10 cargovliegtuigen slecht gevult met bloemen naar Alsmeer!!!, moet daar meer game – zoals het genoemd wordt – te zien zijn.