heien?

Het afgelopen half jaar in Den Haag zat ik regelmatig te trillen op mijn stoel. Ze waren namelijk aan het heien naast het VROM gebouw. In het begin bijna angst aanjagend, zo erg trilde het gebouw. Maar op een gegeven moment heb je vrede met deze lievelijke doch penetrante trillingen.

Ook vandaag, op mijn werk, trilde ik op mijn stoel. Hijen dacht ik bij mezelf. Het went. Tot dat mijn collega zij: een aardbeving. Oja ze waren in Den Haag aan het heien, niet in San Mateo. Ook niet spannend zo'n aardbeving, lijkt op de dagelijkse sleur in Den Haag. Het nerveuze gezicht van mijn collega veraadde dat hij er anders over dacht.

Muir Woods

Zaterdag de hele dag bezich geweest een nieuwe bumper onder mijn auto te monteren en de vrak schoon te maken. Zondag is het tijd om voor het eerst sinds ik hier ben de stad uit te gaan. Joepie!

In mijn net gewassen autootje rijd ik naar Muir Woods. Een red wood park. Bomen van duizend jaar oud en bijna 100 meter hoog. Bizar.

Ik was net voor 12 uur bij het park en dat bleek achteraf maar net op tijd. (Later die middag zou ik zien dat er honderde meters van de ingang mensen voor een parkeerplekje in de berm zochten, terwijl ik netje voor de deur, het hek, stond.)

Het is moeilijk deze bijzondere natuur te beschrijven. Tussen de enorme rood kleurige bomen voel je je oprecht klein. Als een eekhoorntje in een Nederlands bos. Door de hoge bomen lijkt ook de lichtval anders. Er speelt zich een kleurige spel af tussen donkerte door de hoge bomen en het felle licht op deze zonnige californische zondag.

Bijzonderder zijn misschien nog wel de culturele verschijningen die deze boswandeling mij biedt. Vanaf de ingang kan je meerdere kleine rondjes lopen door het bos (tot max. anderhalf uur volgens het boekje). Voor deze rondwandeling hebben ze het pad geplaveid met houten balken en soms cement. Zo glad als een billiardlaken. Zelfs met een tweedehands ziekenfonds roelstoel kan je hier soepel door het bos cruisen :-). Gelukkig ben ik vrij snel halverwege deze wandeling en besluit ik verder het bos in te lopen om een grotere tocht te maken. Een toch van 4.5 volgens mijn kaart. Meteen als ik dit pad insla wordt het een modderig stijl bergpad en zijn de hordes toeristen bijna tot nu gereduceerd. Van de wandelingen in Zwitserland weet ik dat je stevig moet doorstampen wil je een wandeling binnen de gestelde tijd halen (pauze is voor mietjes). 4,5 uur zou zo maar eens 7 uur kunnen worden. Dus ik banjer lekker verder. Afwisselend in gedachtes verzonken naar beneden kijkend en dan weer omhoog kijkend terwijl ik al het moois om mij heen opneem. Aangezien ik het idee heb dat ik mooi op koers lig waag ik het om op twee mooie plekjes even pauzen te nemen. Desondanks sta ik binnen 2.5 uur weer op de parkeerplaats. Het is hierbij bewezen, zwitsers kunnen twee keer zo snel door de bergen lopen als amerikanen door een bos!

climber safety

Veiligheid is cultureel bepaald, ook in de klimwereld.



Klimhallen zien er in Amerika heel anders uit dan in Nederland. Geen bar :-( Dus geen biertje na het klimmen. Wel een sauna :-0, inclusief gratis handoeken, dus die hoef je ook niet meer meenemen.



Qua veiligheid moet iedereen een veiligheidtoets doen ... bij een oefentouw laten zien dat je kan zekeren. Dat ging me natuurlijk prima af. Maandag ging ik klimmen met Sean, een jongen die ik in de hal heb leren kennen. We zouden gaan voorklimmen, dus daar moest ik weer een andere veiligheidstoets voor doen. Sean bleek veel vroeger dan afgesproken al in de hal te zijn. Dus toen ik er was en we de klimtoets zouden zdoen, was Sean al behoorlijk moe. Maar hij wilde ook dat ik de toets zou halen, zodat we voortaan samen kunnen voorklimmen.



Voor de toets moet ik een 6a+ voorklimmen. Moet ik prima kunnen, alleen was ik nog niet warm, dus raakte ik nog behoorlijk verzuurd voor deze relatief makkelijke route. Wanneer je boven aan de route bent moet je aan de laatste greep gaan hangen, niet inklippen, niet omkijken naar je zekeraar en je vol vertrouwen laten vallen. Zo gezegt zo gedaan. Sean ving me goed op.



Sean hoefde niet in 1 keer naar boven te klimmen, zolang hij maar de zelfde sprong bovenin zou maken en ik kan laten zien dat ik zo'n val kan opvangen. Sean klimt maar amper 6a+, hij is moe, maar gaat er voor. Bijna boven in, zonder te rusten, wil hij (denk ik) bewijzen dat dat hij de route ook in 1 keer kan klimmen. Terwijl hij alles geeft, wordt hij slordig met zijn voeten: hij maakte voetfout, waardoor hij potentieel ondersteboven naar beneden komen vallen. Ik roep, maar hij hoort het niet, en klimt heel snel door tegen de verzuring in. Terwijl ik naar zijn voeten blijf kijken valt het me opeens op dat Sean vergeet het laatste setje in te klippen. Ik begin wederom te roepen, netzoals de instructuur naast me. Maar Sean moet en zou de eindgreep in 1 keer halen. Drie grote passen, wij blijven roepen, maar het is te rumoerig. Hij hangt aan de laatste greep en laat zich zonder omkijken vallen.



Fuck ...



Op zijn weg naar benenden kom ik hem tegen terwijl ik omhoog getrokken wordt =/ Ik hang bijna in het eerste setje terwijl Sean net geruisloos met zijn teen de grond raakt. Damm. Doordat de laatste twee setjes niet geklipt waren maakte Sean een val van 13 meter!!! Precies de hoogte van de hal, maar het was een hele soepele val. Dus afgezen van de lengte van de val, was het prima :-)



De instructeur vond dat ik erg goed zekerde, en smooth de val opving ... al kwam ie wat laag. Toch liet ze me niet slagen :-(. Ze vond dat ze iemand niet kon laten slagen die betrokken was bij zo'n slordige val, ondanks dat ik prima zekerde. Achhh ik snap 't wel. Komt wel.



En wat leren we hier nou van?! Mensen kunnen rare dingen doen als ze moe zijn en of zich willen bewijzen ... daar had ik op in kunnen spelen door voor te stellen de toets een andere dag te doen ... leerpuntje

Slechte consument?

Ben ik een slechte consument?

Volgens mij ben ik behoorlijk hulpzaam voor de Californische economie die er momenteel niet al te florisant bij ligt. In deze eerste weken ben ik van alles aan het kopen: deken, dekbed etc., schoenen, spijkerbroek, bergen aan vers voedsel (uitzonderlijk alhier), een auto, een autoverzekering, (veel) huur en meer.

Niet florisant betekend onderandere vol schaamte netwerken. Netwerken is natuurlijk van nature al een beetje vies. Al ben ik er best een beetje goed in. Netwerken geeft een extra bittere nasmaak als 1 op de 4 mensen verteld dat ze recentelijk zijn ontslagen, als ik vraag wat ze momenteel doen. Bummer ...

Het was afgelopen zonnige zondag dat ik de consument uit ging hangen. Het begon onschuldig als toerist. Hier zie je typische (?) San Franciscoiaanse kunst net voor de hier bekende Ferry Building (map). Uiteraard palmbomen langs de boulevard, zoals je dat met name van Miami kent.

Op de achtergrond zie je een puntje van de Bay Bridge. Grappig genoeg kent iedereen de Golden Gate bridge in San Francisco, maar de Bay Bridge is eigenlijk veel extremer. Alleen niet mooi rood.


Zie hier de Bay Bridge, althans 25% ervan! Huge! Dubbeldeks. Hij komt ook heel hoog de stad in 'vliegen'. 's Avonds heeft dit echt een sci.fi.-feeling, alsof je tussen al die hoge lichtgevende torens heen vlieg opzoek naar de Jedi (of zo, ik heb echt geen verstand van the Thunderbirds .. uhm .. starwars)

En aan de linkerzijde is de brug niet afgelopen. Hij gaat alleen even door dit eilandje heen en heeft dan een nog langer deel te gaan.


Dat eiland heet Treasure Island. Vroeger zat de Amerikaanse marine daar, nu kan je er goedkoop wonen in de barakken. De twee studenten van ons kantoor zitten daar. Er schijnt eigenlijk nog wat sanering te moeten gebeuren.Ondanks dat de wetgeving op dit gebied niet zo hyperstrict is als opgesteld door het Ministerie van VROM, schijnen de overgebleven uraniumbolletjes misschien toch wel een probleem te veroorzaken voor de bewoners!


Maar goed ik had het over consumeren en niet saneren. Dus via Market Street, zie hiernaast, ga ik naar Union Square, waar de grote shoping malls zitten. Klinkt misschien bijzonder, maar eigenlijk gewoon een lelijke bijeenkorf en dan een tikje goedkoper! Lang leven de koers van de dollar. Ook helpt het dat de jonge vrouwlijke koopgeile officie manager op kantoor de tip had gegeven dat je als buitenlander hier geen belasting hoeft te betalen als je dat aanvraagt. Scheelt weer 11%. Zo heb je de nieuweste Levis (baggy) spijkerbroek voor 25 eurie.




Van shoppen krijg je honger en doorst! Eigenlijk zuigt shoppen alle energie uit me. Gelukkig zit er een Starbucks in de shoppingmall, dus daar moet ik dan maar voor gaan. Links het effect.


Zo hard als ik aan dat rietje zuig om mij frappachino binnen te krijgen heeft het shoppen de tijd uit mijn dag gezogen. Dus als een malle met de BART naar huis en hopsie de auto in om nog snel even 2.5 uur te klimmen. Je begrijkt dat ik al lid bijn van de locale climbing gym. Helaas nog geen overschot aan klimpartners, maar toevallig wordt er omgeroepen in de hal dat er iemand opzoek is naar een klimpartner. En zo raak ik opgezadeld met een niet engels sprekende korean die international office manager is voor een gaming bedrijf. (Deze week is de Gaming Development Conference in SF, schijnt heeeel groot te zijn. Ik moet morgenochtend van 7.30 - 9.00 bij een canadees-nederlands business-breakfast zijn om companypitches aan te horen van nieuwe start-ups in deze branch ... zo genoeg slang :-) Anyway het klimmen was wel ook en ik bied de korean aan hem naar zijn hotel te rijden, aangezien hij om de heenweg 1 uur heeft gelopen. Kleine moeite voor deze 'trotse' auto bezitter.



Het is op de kruizing tussen Bryant en 10th Str. dat ik me realiseer dat vanaf vandaag (zondag) mijn autoverzekering is ingegaan. Dit realiseer ik mij terwijl de vrijwel nieuwe rode nissan voor mij schuin over het wegdekglijd en ik rechts voor mij de onderkant van mijn eigenbumber kan zien :-/ Dit is weer het gevolg van de klap die ik enkele seconde eerder veroorzaakte door links af te -willen - slaan terwijl deze redelijke vriendelijke eikel blijkbaar van schuin achter mij twee baantje was opgeschoven om met hoge snelheid nog om me heen te kunnen rijden. Net niet dus. Ik raak zijn rechterachterwiel en verlies mijn bumper.


Tja en dat is dus het moment dat ik voor mijn autoverzekeringsmaatschappij een slechte consument werd. Nog geen 24 uur neem ik hun product af en nu al een claim indienen. Fucking hell. 9 jaar rijden en nooit een krasje (op het klipperlicht van mijn moeders auto na). Ik keek er behoorlijk tegen op om vanochtend mijn personal agent - Ed - te bellen, waar ik zaterdag nog gezellig me heb geklets tijdens het afsluiten van de verzekering.


Heeft iemand voor mij een tweedehands bumper voor een Nissan Sentra uit 1997?

217 Precita Ave

Zondag 11.30 AM.

Een berichtje uit mijn nieuwe huis.

Afgelopen donderdagavond ben ik verhuist naar mijn nieuwe thuis. Wie had dat nog gedacht, dat ik een een soort studentenhuis zou komen te wonen?! Ik niet. Maar ja, wel de leukste en makkelijkste manier om vrienden te maken en SF te leren kennen. Een 'sudentenhuis' werkt wel wat anders dan in NL. Want al is mijn kamer niet supper groot, ik betaal hetzelfde als voor mijn hele huis in het centrum van A'dam :-). Het feit dat iedereen hier klein woont, betekend natuurlijk niet dat we niet allemaal een auto voor de deur hebben staan. Inclusief mijzelf! Woensdag een niet al te best onderhouden Nissan uit 1997 gekocht, waarmee ik de local luchtkwaliteit wat verder mee naar de klote mag helpen. Scheelt me wel 2 uur reistijd per dag. Ik moet maar weer eens wat boompjes gaan planten geloof ik.

2 van mijn 3 huisgenoten werken, 1 tje studeert nog. Verder is het een gezellig aanwaaien van vage mensen.

Alpine Terrace at night

Jij ligt op 1 oor als bij mij het nachtelijke feest van lichtjes begint:

Nog 4 nachtjes mijn uitzicht!

De stoep heeft hier traptreden. Omhooglopen is hier een uitdaging. Twee straten voordat ik thuis ben moet ik afstappen om de fiets omhoog te duwen :-)

Week 1

Waar zijn de lucifiers?

Ik ben nu 24 uur in San Francisco, USA. Veel indrukken na al meteen een eerste dag werken. Nu, geratbraakt door de jetlag, probeer ik te koken. Ik zit in het huis van mijn leidinggevende. Huge! Amerikaans! Viktoriaans! Prachtig uitzicht over de stad en de baai. Het is zeker, mooier zal ik hierna niet gaan wonen in San Francisco.

Dat is toch ook niet te doen lucifers vinden in een keuken die groter is dan mijn vorige huisje aan de Apollolaan?

Dus wat doe je zoal een eerste week in een vreemde stad? Doordat op mijn werk er twee 'gasten' waren van de ambassade in Washington DC was het handig als ik de eerste week meteen aan de slag zou gaan. Dus ik heb niet door de stad kunnen lopen om me te orienteren. Nou ja, donderdag een klein beetje. Ik ben toen niet naar werk afgereist (30 min per auto, 1.5 uur met OV) om een beetje bij te slapen. Ik was inmiddels gesloopt door de jetlag. Uitslapen luke niet, maar ik had wel extra tijd om op internet naar huizen/kamers te zoeken en op de fiets naar de bank te gaan....

.

Voordat je een half jaar weggaat ben je natuurlijk bang, tot het spastische aan toe, dat je iets vergeet mee te nemen. Maar eigenlijk is dat, zeker voor de USA, een beetje onzin. Alles is hier natuurlijk gewoon te koop ... zolang je een credit card hebt. :-) Laat dat nou het enige zijn dat in mijn voorbereiding niet helemaal goed ging.

.

Dus ik zit tegenover Marc-Antione Alet van de Bank of America. Het wil me maar slecht lukken echte amerikanen tegen te komen. Marc-Antoine is 2 jaar geleden uit Montpellier hier heen verhuist. Marc-Antoine heeft wel meteen het Amerikaanse werkethos te pakken. Want ondanks dat Amerikanen als avonteurlijk en hard werkend te boek staan, zeker als het gaat om hun eigen (nieuwe) bedrijfje, betekend dat niet dat ze efficient werken. Of misschien is de rust die Marc-Antoine neemt om mijn paspoort te bestuderen wel een soort klantenbinding? In ieder geval loop ik anderhalf uur later het gebouw uit met een werkende 'debit card'. (Mengelmoes tussen een betaalkaart en een credit card.)

.

Interesanter is het natuurlijk om over het weekend te vertellen. Vrijdagavond met Peter, die 1 a 2 dagen per week in ons kantoor zit voor zijn 'water-werk' en Kimberley en Suzan, twee stagaires bij het TWA waar ik dus ook werk, op pad gegaan. Wat kunnen Amerikanen luidruchtig zijn in restaurents zeg. Susan die naast me zat, en netzoals ik een heerlijke met eigenlijke te hete currie at, kon ik nog verstaan. Maar de afstand naar de overkant van de tafel kon de geluidsmuur die de groep van 10 amerikanen aan de anderekant van deze toko produceerde niet overbruggen. Een week later zouden we het zelfde probleem hebben in een ander restaurent. Eigenlijk zijn die amerikanen wat dat betreft wel een beetje schitzofreen. Enerzijds zijn ze hypersociaal. Ontzettend goed in 'small talk', al dan niet om je op je gemak te brengen. En ondanks dat dit sociale voor (west)europeanen misschien wat gespeeld over komt, krijg ik wel het idee dat het gemeend is. Maar anderszijds draait het leven natuurlijk om jezelf. En als jij luidruchtig lol wil maken in een restaurent dat mag dat! Om een nog absolutere conclusie te trekken uit slechts een paar waarnemingen: voor vrienden en kennissen zijn amerikanen zeer attend, maar als je daar niet bijhoort ... they don't care about you.

.

Maar goed na het eten en wat rondzwerven door de stad terecht gekomen in een leuke dancing in de wijk South of Market. Clubs beginnen hier wat vroeger dan in Nederland, dus om 22u kan je al lekker swingen, en dan voor 2u de taxi weer naar huis.

.

Zaterdagochtend ga ik met Emily en Kelly naar een farmers market. Ik ben een paar dagen eerder bij Emily en Kelly naar een kamer wezen kijken. Kamer zag er een beetje muf uit, maar ik voelde me wel op mijn gemak bij deze twee dames. Ondanks dat ze al meer dan een week met een citroen-ontgiftegings-kuur bezig zijn. Zij hadden me uitgenodigd me te gaan naar de farmers market, waar bijna alle producten uit de omgeving komen en biologisch zijn. Eindelijk scheen ook de zon eens, vorige week viel alle regen waar Californie al een tijdje op te wachten zat. Ik ben in Nederland best een beetje bekend met ongewone groentes, maar hier zie ik echt de meest vage dingen. Ik zal de volgende keer wat foto's maken. Ik heb onderandere een soort bosje bloemen gekocht die je moet stomen en waarvan dan de stelen te eten zijn, smaakte niet eens slecht.

.

's Avonds ga k met mijn collega Marc, zijn vriend en wat vrienden uit Nederland wat drinken in de wijk Castro. Castro is volgens mij 's werelds grootste gay/lesbian/travastiete wijk van de wereld. Alles is hier gay! De kapper is gay! Zelfs mijn personal bank employ Marc-Antoine van de Bank of America, die hier in Castro zit, is gay. Anyway ... We zijn in het onschuldige en hippe LIME begonnen met een coctailtje of twee en toen een soort bar/club tocht begonnen waarbij ik geintroduceerd werd in het diverse gay-communities hier in Castro. Erg leuk vanuit antropologische oogpunt (.. ik had ook echt wel een leuke avond hoor met Marc en vrienden) maar na een uurtje of 12 was ik wel weer genoeg 'native' gegaan en heb ik de heren alleen door laten stappen naar de volgende kroeg en ben ik huiswaarts gegaan.

.

Ik ben nogsteeds opzoek naar de lucifers. Stom! In zo'n luxe keuken moet je natuurlijk gewoon de gasknop indrukken en dan komt het vuur vanzelf! Waar is het zout? Wat zit er achter de tweede deur van de koelkast?