Meer mensen, meer theorieen. En zo ook voor de jeukende bultjes op mijn lichaam. Later bedacht ik me dat muggen eigenlijk een beetje vreemd is, want het gros van de bulten zit op mijn enkels en onderbeen en ik lag die nacht in een slaapzak..... dus niet echt waarschijnlijk.
Een betere verklaring (waar ik zelf nooit aan gedacht/ van gehoord had) is water! Je kan van vies/onbekend water enorm uitslag krijgen. Ook kenianen hebben daar soms last van als ze naar voor hun onbekende gebieden (in kenia) reizen. En aangezien ik na het fietsen voornamelijk mijn benen/enkels plus armen heb gewassen, zal dat de verklaring wel zijn van al die mega jeukende bultjes. Weet ik en jullie dat ook weer.
Dus Marieke (thanks voor je altijd welkome bijdrages) hopelijk slik ik die lariam nog even voor niks.
Als je die matatu's hier ziet krijg je respect dat een buschauffer in NL het in zijn eentje red. Voor een busje hier (15 prs.) is een bestuurder plus 'controleur' nodig. Er kunnen dus nog 13 mensen mee, die in het algemeen rond de 15-35 cent betalen voor een rind binnen de stad. Je vraagt je af hoe ze van dat geld de bus afbetalen, de benzine, de chauffeur, de controleur plus de mensen die op de hoofdstations helpen met in en uitparkeren, aangezien anders iedereen en alles tegen elkaar op zou botsen. Het blijft een intrigerend iets. De meeste zijn uitgerust met een aardige muziek installatie, hetgeen soms ten koste gaat van het zitcomfort; je moet zo'n grote bassbox toch ergens kwijt, niet? Dus meestal sjees je hier opeengepakt al ragge'ent door de gaten van de weg heen, best gezellig.
Verder niet veel nieuws onder de zon. Ik begin bijna t volleybal te missen, veel klimmen dan maar...:-)
woensdag, juni 29, 2005
aanhoudende jeuk
Ahhh....
Na inspectie denkt men dat de bultjes niet afkomstig zijn van een plant maar gewoon van muggen!~ Fijn, ik heb maar een stuk of 40 beten opgelopen in een malaria-rijk gebied. Dat stelt weer gerust :-( Gelukkig kan de incubatie oplopen tot 4 weken, dus je heb ook nog eens geen flauw idee wat er in je lichaam gebeurt.
Wel zijn de muggen zo sociaal om klein te zijn zodat je ze meestal niet ziet en ook zeker niet hoort. Dan slaap je in iedergeval goed voordat je doodziek wordt!
Ben benieuwd?!
Na inspectie denkt men dat de bultjes niet afkomstig zijn van een plant maar gewoon van muggen!~ Fijn, ik heb maar een stuk of 40 beten opgelopen in een malaria-rijk gebied. Dat stelt weer gerust :-( Gelukkig kan de incubatie oplopen tot 4 weken, dus je heb ook nog eens geen flauw idee wat er in je lichaam gebeurt.
Wel zijn de muggen zo sociaal om klein te zijn zodat je ze meestal niet ziet en ook zeker niet hoort. Dan slaap je in iedergeval goed voordat je doodziek wordt!
Ben benieuwd?!
dinsdag, juni 28, 2005
tikje verveling
Als ik dan toch bezig ben (Heb gister en vanochtend hard gewerkt en momenteel geen zin meer)
Heb je je ooit afgevraagt, waarom mensen bij jeuk (wat is dat in dit geval 'gif' op je huid) als natuurlijke reactie enrom krabben heeft? Om het gij uit je lichaam te krijgen? Is het dan niet 'natuurlijk' om al die blaasjes stuk te krabben!!! Weg met dat planten gif.
Oja...... uhm misschien kan ik dit medium ook gebruiken om te vragen of ik ooit iemand mijn slaapzak heb uitgeleend? Ben hem al een maand of wat kwijt, maar dat zal waarschijnlijk wel mijn eigen vergeetachtige schuld zijn..:-)
Heb je je ooit afgevraagt, waarom mensen bij jeuk (wat is dat in dit geval 'gif' op je huid) als natuurlijke reactie enrom krabben heeft? Om het gij uit je lichaam te krijgen? Is het dan niet 'natuurlijk' om al die blaasjes stuk te krabben!!! Weg met dat planten gif.
Oja...... uhm misschien kan ik dit medium ook gebruiken om te vragen of ik ooit iemand mijn slaapzak heb uitgeleend? Ben hem al een maand of wat kwijt, maar dat zal waarschijnlijk wel mijn eigen vergeetachtige schuld zijn..:-)
Alles vliegt:tijd, apen, fietsen
Perceptie.
Een tijdje terug schreef ik nog. Ik ben hier pas 6 dagen, en nu vliegen 6 dagen voorbij alsof ik hier toch genoeg tijd heb om rustig alles te ontdekken. Maar dat heb ik niet, desondanks is de tijd opgestegen en begonnen met vliegen.
Ik weet niet meer zo goed wat ik afgelopeen week heb gedaan, maar van het weekend was ik wezen camperen ergens in de middel of nowhere tussen Nairobi en Naivasha. De omgeving deed vooral niet aan Afrika denken, maar meer op de tropische regenwouden zoals ik die heb gezien in Queensland, Australie. Op stap met 14 mensen van de mountaineringsclub werd er een hoop voor me geregeld, want ik heb als enige geen auto/slaapzak en ook geen mountainbike, maar die leen/huur ik van een vriend van Andrew. Zaterdagochtend fiets ik dan met mijn rugzakje van zuid-Nairobi door het centrum, langs de snelweg waar ik de vorige keer zo ongelukkig liep naar noord-Nairobi. Andrew en Hellen verklaren me (niet voor de eerste keer overigens) voor gek. De gemiddelde automobist is ook met stomheid geslagen als ze worden ingehaalt door zo’n gekke muzungu. Ook iedereen van de nountainclub was verbaast, maar ja die hebben dan ook allemaal een 4WD die bijna groter is dan mijn huisje in A’dam (Oj die mis ik stiekem wel een beetje, maar ik weet dat het in goede handen is. Toch?)
Anyway ’s middags ging de helft van de groep voor de zware toch en dat heb ik geweten. We begonnen op 2500 meter hoogte, het was er behoorlijk vochtig waardoor de murrum (kleiachtige) wegen spek glad worden. Desondanks moest je vaart houden om niet stil te komen te staan in de modder plassen. Als dit nog niet genoeg aandacht veregde moesten we ook nog opletten dat we geen olifanten lieten schrikken (!!), want het zou niet onmogelijk zijn er eentje midden op ons pad tegen te komen.... en zo’n prehistorisch gevaarte wil je niet boos maken. De overal aanwezige olifanten schijt bevestigde hun nabije aanwezichheid, maar helaas heb ik er geen gezien. Wel ging ik (en de andere) met enige regelmaat op mijn muil over deze ‘ijs’-wegen. Toen ging gelukkig het stuur ook nog stuk (er was me verteld dat de oorspronkelijke eigenaar het net voor me had laten maken, netzoals het zadel overigens). De stuurbar en het wiel bewogen los van elkaar! Hierdoor kwam ik amper meer een berg op, maar dat kon niemand.... ooit over een schuine schaatsbaan gelopen?! Downhill’en over deze gladde paden ging nog aardig, netzoals bij een auto is het voorwiel van een fiets geneigd rechtddoor te gaan als je niet kan sturen. Dus ik volgde de richting die mijn fiets nam hetgeen verbasend weinig ongelukken opleverde.
De omgeving was heel bijzonder al is het niet het typische Afrika van wat je verwacht, tevens werd gedurende de dag, toen mijn zadel ook nog los en ontzitbaar werd de inspanning van het fietsen te hevig om nog te kunnen genieten. Langsamerhand op 2800 meter hoogte moet ik oppassen dat mijn tong niet in mijn voorwiel komt wat ik loop echt te hijgen als een paard. Nog nooit zo kortademig geweest! Na 3.5 uur konden we profesorisch mijn stuur verstevigen alleen kon ik nog niet zitten. Ik was overleden, maar er reste nog een lange weg – gelukkig alleen naar beneden – meerendeel over iets wat ze hier als asfalt omschrijven. Met een rotvaart staand in mijn pendalen gingen we naar beneden. De drie die-hards voor me waren zo weg, betere fietsen, drie andere achter mij durfede niet zo hard, dus daar ging ik in mijn eentje. Mijn buik en rug begavenen het van de pijn aangezien ik continu gebogen op mijn fiets stond en enorme klappe maakte over de kuilen en stenen. Lang geleden dat me lichaam zich zo dood voelde en ik dacht daadwerkelijk dat ik het niet ging halen tot de camping.
Uiteindelijk heb ik het gered en werd er luxieus gecampeert, want je kan nogal wat meenemen in zon mega-auto. En nee ik heb niet somaar in een tent geslapen, maar in zo’n tent die je uitklapt op het dak van een auto. Super vet! Helaas stond de auto niet waterpas en was het wat krap om er met een vreemd iemand in te liggen. Eigenlijk waas dat geen enkel probleem maar het werd voor mij een leuke ervaring met weinig slaap.
De dag erna nog een wandeling van 2.5 uur gemaakt. Erg mooi, de enige intressante dieren zijn apen die sierlijk van tak tot tak slingeren. We probeerde bij een waterval te komen waarvoor we 30 meter moesten afdalen dwars door een dichtgegroeid oerwoud. 10 meter voor de waterval zaten we helemaal vast in ee ondoordringbare deken van takken, stammen en bladeren; bladeren met een hoog –tropich – brandnetel gehalte hebben. Ik zit momenteel ondere de blaasjes die echt jeuken als hel (en we zijn al weer twee dagen verder)
Al met al een geslaagde trip, doodvermoeiend met helaas weinig spannende beestjes, maar dat komt nog wel.
Van het weekend als het goed is (?!) naar lake Naivasha en Hells Gate... afgezien van de enorme horicultuur, er vliegen elke dag geloof ik 6 tot 10 cargovliegtuigen slecht gevult met bloemen naar Alsmeer!!!, moet daar meer game – zoals het genoemd wordt – te zien zijn.
Een tijdje terug schreef ik nog. Ik ben hier pas 6 dagen, en nu vliegen 6 dagen voorbij alsof ik hier toch genoeg tijd heb om rustig alles te ontdekken. Maar dat heb ik niet, desondanks is de tijd opgestegen en begonnen met vliegen.
Ik weet niet meer zo goed wat ik afgelopeen week heb gedaan, maar van het weekend was ik wezen camperen ergens in de middel of nowhere tussen Nairobi en Naivasha. De omgeving deed vooral niet aan Afrika denken, maar meer op de tropische regenwouden zoals ik die heb gezien in Queensland, Australie. Op stap met 14 mensen van de mountaineringsclub werd er een hoop voor me geregeld, want ik heb als enige geen auto/slaapzak en ook geen mountainbike, maar die leen/huur ik van een vriend van Andrew. Zaterdagochtend fiets ik dan met mijn rugzakje van zuid-Nairobi door het centrum, langs de snelweg waar ik de vorige keer zo ongelukkig liep naar noord-Nairobi. Andrew en Hellen verklaren me (niet voor de eerste keer overigens) voor gek. De gemiddelde automobist is ook met stomheid geslagen als ze worden ingehaalt door zo’n gekke muzungu. Ook iedereen van de nountainclub was verbaast, maar ja die hebben dan ook allemaal een 4WD die bijna groter is dan mijn huisje in A’dam (Oj die mis ik stiekem wel een beetje, maar ik weet dat het in goede handen is. Toch?)
Anyway ’s middags ging de helft van de groep voor de zware toch en dat heb ik geweten. We begonnen op 2500 meter hoogte, het was er behoorlijk vochtig waardoor de murrum (kleiachtige) wegen spek glad worden. Desondanks moest je vaart houden om niet stil te komen te staan in de modder plassen. Als dit nog niet genoeg aandacht veregde moesten we ook nog opletten dat we geen olifanten lieten schrikken (!!), want het zou niet onmogelijk zijn er eentje midden op ons pad tegen te komen.... en zo’n prehistorisch gevaarte wil je niet boos maken. De overal aanwezige olifanten schijt bevestigde hun nabije aanwezichheid, maar helaas heb ik er geen gezien. Wel ging ik (en de andere) met enige regelmaat op mijn muil over deze ‘ijs’-wegen. Toen ging gelukkig het stuur ook nog stuk (er was me verteld dat de oorspronkelijke eigenaar het net voor me had laten maken, netzoals het zadel overigens). De stuurbar en het wiel bewogen los van elkaar! Hierdoor kwam ik amper meer een berg op, maar dat kon niemand.... ooit over een schuine schaatsbaan gelopen?! Downhill’en over deze gladde paden ging nog aardig, netzoals bij een auto is het voorwiel van een fiets geneigd rechtddoor te gaan als je niet kan sturen. Dus ik volgde de richting die mijn fiets nam hetgeen verbasend weinig ongelukken opleverde.
De omgeving was heel bijzonder al is het niet het typische Afrika van wat je verwacht, tevens werd gedurende de dag, toen mijn zadel ook nog los en ontzitbaar werd de inspanning van het fietsen te hevig om nog te kunnen genieten. Langsamerhand op 2800 meter hoogte moet ik oppassen dat mijn tong niet in mijn voorwiel komt wat ik loop echt te hijgen als een paard. Nog nooit zo kortademig geweest! Na 3.5 uur konden we profesorisch mijn stuur verstevigen alleen kon ik nog niet zitten. Ik was overleden, maar er reste nog een lange weg – gelukkig alleen naar beneden – meerendeel over iets wat ze hier als asfalt omschrijven. Met een rotvaart staand in mijn pendalen gingen we naar beneden. De drie die-hards voor me waren zo weg, betere fietsen, drie andere achter mij durfede niet zo hard, dus daar ging ik in mijn eentje. Mijn buik en rug begavenen het van de pijn aangezien ik continu gebogen op mijn fiets stond en enorme klappe maakte over de kuilen en stenen. Lang geleden dat me lichaam zich zo dood voelde en ik dacht daadwerkelijk dat ik het niet ging halen tot de camping.
Uiteindelijk heb ik het gered en werd er luxieus gecampeert, want je kan nogal wat meenemen in zon mega-auto. En nee ik heb niet somaar in een tent geslapen, maar in zo’n tent die je uitklapt op het dak van een auto. Super vet! Helaas stond de auto niet waterpas en was het wat krap om er met een vreemd iemand in te liggen. Eigenlijk waas dat geen enkel probleem maar het werd voor mij een leuke ervaring met weinig slaap.
De dag erna nog een wandeling van 2.5 uur gemaakt. Erg mooi, de enige intressante dieren zijn apen die sierlijk van tak tot tak slingeren. We probeerde bij een waterval te komen waarvoor we 30 meter moesten afdalen dwars door een dichtgegroeid oerwoud. 10 meter voor de waterval zaten we helemaal vast in ee ondoordringbare deken van takken, stammen en bladeren; bladeren met een hoog –tropich – brandnetel gehalte hebben. Ik zit momenteel ondere de blaasjes die echt jeuken als hel (en we zijn al weer twee dagen verder)
Al met al een geslaagde trip, doodvermoeiend met helaas weinig spannende beestjes, maar dat komt nog wel.
Van het weekend als het goed is (?!) naar lake Naivasha en Hells Gate... afgezien van de enorme horicultuur, er vliegen elke dag geloof ik 6 tot 10 cargovliegtuigen slecht gevult met bloemen naar Alsmeer!!!, moet daar meer game – zoals het genoemd wordt – te zien zijn.
woensdag, juni 22, 2005
Een beetje inside in mijn onderzoek
Ben vandaag de donor USAID aan het uitpluizen en dan is het weer duidelijk dat dit 'goede bedoelde' hulp vanuit Amerika is. Je zou verwachten dat hun doel niet meer is dan voedselhulp voorzien voor zij die het nodig hebben.
While the Bush Administration claims that its offer of food aid to Africa is motivated by altruism, the USAID website is a little more candid. It states: "The principal beneficiary of America's foreign assistance programs has always been the United States. Close to 80% of the USAID contracts and grants go directly to American firms. Foreign assistance programs have helped create major markets for agricultural goods, created new markets for American industrial exports and meant hundreds of thousands of jobs for Americans."
Helaas was de quote niet meer te vinden op de wibsite, waarschijnlijk door vernieuwde policy van de amerikanen, want dit is momenteel de eerste zin van de USAID website:
"More than ever, U.S. foreign policy toward the developing world plays a vital role in the global balance between conflict and peace. Our national security challenges are increasingly complex and the role of development increasingly recognized as pivotal."
Anyway, ik zou hier enigsinds agnostisch tegen over moeten staan, alhoewel ik voor de interactie tussen donor en ontwikkelingsland wel het beleid van de donor moet begrijpen/beschrijven. Ze zijn in iedergeval eerlijk die Amerikanen zo lijkt het en het is duidelijk dat 9/11 noodzakelijk was als eye-opener.
While the Bush Administration claims that its offer of food aid to Africa is motivated by altruism, the USAID website is a little more candid. It states: "The principal beneficiary of America's foreign assistance programs has always been the United States. Close to 80% of the USAID contracts and grants go directly to American firms. Foreign assistance programs have helped create major markets for agricultural goods, created new markets for American industrial exports and meant hundreds of thousands of jobs for Americans."
Helaas was de quote niet meer te vinden op de wibsite, waarschijnlijk door vernieuwde policy van de amerikanen, want dit is momenteel de eerste zin van de USAID website:
"More than ever, U.S. foreign policy toward the developing world plays a vital role in the global balance between conflict and peace. Our national security challenges are increasingly complex and the role of development increasingly recognized as pivotal."
Anyway, ik zou hier enigsinds agnostisch tegen over moeten staan, alhoewel ik voor de interactie tussen donor en ontwikkelingsland wel het beleid van de donor moet begrijpen/beschrijven. Ze zijn in iedergeval eerlijk die Amerikanen zo lijkt het en het is duidelijk dat 9/11 noodzakelijk was als eye-opener.
dinsdag, juni 21, 2005
Ik ben tegenwoordig fan van het Keniaans voetbal elftal!!!
Het geheugen van een mens blijft iets aparts. Ik dacht altijd dat negatieve ervaringen de positieve overheersde. Afhankelijk van de indruk die het op je maakt natuurlijk. Maar blijkbaar was de euforie van mijn klimavontuur zaterdag voldoende om te vergeten mee te delen dat ik in de namiddag het tot nu toe meest 'enge' moment hier onder de sub-sahara heb mee gemaakt. Toen we namelijk met die grote opvallende 4WD in de stad reden over een van de grootste 'snelwegen' kwamen we opeens vast te zitten omdat er tienduizende mensen van de andere kant over de weg de stad in liepen. Oja, bedenk ik me. De voetbalwedstrijd Kenya-Marokko was vandaag en verder op is het stadium. Er waren niet veel auto's op de weg (de meeste mensen waren denk ik op de hoogte van dit probleem) en die er waren stonden compleet vast in de meute. Uhmmm..... een vrij wilde meute. (Later hoorde ik dat er al een dode was gevallen plus vele gewonden in het stadium, door dat deze ongecontroleerde massa elkaar platwalst) Al gauw was duidelijk dat Kenya had gewonnen en dat was denk ik onze redding, want zelf in een zeer goede stemming vonden de meeste dronken en qat kauwende hooligens het nodig om op de auto te slaan, proberen de deuren open te krijgen en de flexibiliteit van de ramen te testen, waarbij het meer geluk dan wijsheid is dat er geen gebroken is. Iedereen is het er over eens dat het waarschijnlijk een heel stuk onplezieriger was afgelopen als Kenya had verloren. De reactie die we nu meemaakte was namelijk van een meute in een goede bui en als ze dat niet zijn is het eerder regel dan uitzondering als de boel uit de hand loopt. (Van ME hebben ze hier denk ik nog nooit gehoord)
Ik denk dat we heel veel geluk hadden. T was best een beetje zweten (terwijl je vriendelijk lacht natuurlijk) die 15/20 min dat we daar stilstonden en deze duizende wilde kenianen de auto passeerde.
Andrew is op een congress (hier in het Hilton) van jonge afrikaanse wetenschappers. Wetenschappers die wetenschap en samenleving dichter bij elkaar willen brengen. Aangezien in de organisator sowieso wil spreke zou ik maandag namiddag langskomen bij de eindborrel. Maar het blijft Afrika, alles liep twee uur uit, maar ik werd vriendelijk verzocht er bij te komen zitten. Hai daar zit je dan als enige blanke - dat gebeurt opzich vrij veel - in het plaatselijke Hilton tussen 50 gedreven jonge wetenschappers vanuit heel Afrika. (Wist je dat als je van Burkino Faso naar Kenya wilt vliegen (goedkoop). Je eerst moet overstappen in Ivoorkust, dan in Nigeria en dan in Ethiopie!!!) Gelukkig hadden ze headsets waaruit de engelstalige vertaling van de franstalige presentaties kwam. Erg boeiend en leuk om vervolgens met deze mensen te borrelen en te kletsen.
Werkse/studeerse of geniet van de - hier afwezigen - zon!
Ik denk dat we heel veel geluk hadden. T was best een beetje zweten (terwijl je vriendelijk lacht natuurlijk) die 15/20 min dat we daar stilstonden en deze duizende wilde kenianen de auto passeerde.
Andrew is op een congress (hier in het Hilton) van jonge afrikaanse wetenschappers. Wetenschappers die wetenschap en samenleving dichter bij elkaar willen brengen. Aangezien in de organisator sowieso wil spreke zou ik maandag namiddag langskomen bij de eindborrel. Maar het blijft Afrika, alles liep twee uur uit, maar ik werd vriendelijk verzocht er bij te komen zitten. Hai daar zit je dan als enige blanke - dat gebeurt opzich vrij veel - in het plaatselijke Hilton tussen 50 gedreven jonge wetenschappers vanuit heel Afrika. (Wist je dat als je van Burkino Faso naar Kenya wilt vliegen (goedkoop). Je eerst moet overstappen in Ivoorkust, dan in Nigeria en dan in Ethiopie!!!) Gelukkig hadden ze headsets waaruit de engelstalige vertaling van de franstalige presentaties kwam. Erg boeiend en leuk om vervolgens met deze mensen te borrelen en te kletsen.
Werkse/studeerse of geniet van de - hier afwezigen - zon!
maandag, juni 20, 2005
Voorruitweg
Oja.....
Gister middag moesten er wat boodschapjes in de stad gedaan worden.... ter beveiliging van de nieuwe vooruit van Dan, een vriend van Adrew en Hellen. Beveiliging van je voorruit, tja ik was het al weer bijna vergeten maar je hebt echt bijzonder veel criminaliteit hier en daar is niet zozeer de toerist, maar meestal de gewone burger de dupe van. Op klaarlichte dag midden in de drukste straat van Nairobi had Dan zijn auto geparkeerd om 10 min. een winkel in te lopen en toen hij terugkwam ... je raad het al, was zijn voorruit van zijn auto gejat?!?!?!
Het leuke was wel dat voor dit tripje het centrum in ik de auto mocht besturen en zodoende ben ik nu wel gewend geraakt aan al die knopjes en handeltjes aan de verkeerde kant in de auto. En dat men hier aan de verkeerde kant van de weg rijd valt niet zo op in deze chaos. (Al is het nog georganiseerd t.o.v New Delhi!!)
Gister middag moesten er wat boodschapjes in de stad gedaan worden.... ter beveiliging van de nieuwe vooruit van Dan, een vriend van Adrew en Hellen. Beveiliging van je voorruit, tja ik was het al weer bijna vergeten maar je hebt echt bijzonder veel criminaliteit hier en daar is niet zozeer de toerist, maar meestal de gewone burger de dupe van. Op klaarlichte dag midden in de drukste straat van Nairobi had Dan zijn auto geparkeerd om 10 min. een winkel in te lopen en toen hij terugkwam ... je raad het al, was zijn voorruit van zijn auto gejat?!?!?!
Het leuke was wel dat voor dit tripje het centrum in ik de auto mocht besturen en zodoende ben ik nu wel gewend geraakt aan al die knopjes en handeltjes aan de verkeerde kant in de auto. En dat men hier aan de verkeerde kant van de weg rijd valt niet zo op in deze chaos. (Al is het nog georganiseerd t.o.v New Delhi!!)
zondag, juni 19, 2005
Konganda!
Ah maandagochtend en ik zit weer achter een beeldbuis. Tikje misselijk, want de bus kon redelijk doorrijden vanochtend en dat is op de wegen hier in het algemeen geen pluspunt. Ik heb het idee dat mijn ingewanden een andere positie ten opzichte van elkaar hebben ingenomen.
Het lijkt er op dat er door de weeks nu een ‘mormaal’ ritme lijkt te ontstaan, iets minder indrukken en daardoor vloog de week voorbij. In het begin leek alles een eeuwigheid te duren, maar vanaf nu moet ik zuinig zijn met mijn tijd, want zoals ik van de andere allochtonen hier begrijp raced de tijd (te snel).
Zaterdag weer op klim expeditie geweest. De vorige keer was de lokatie een dik uur de Mombassa road af (richting het zuid-oosten) Ditmaal werd het een rit naar het noord-oosten, via Thika naar Konganda. Voorbij Thika is het algauw uitgestorven en haalt de dikke 4WD van (waarschijnlijk mijn vaste klimpartner voor de komende 3.5 maanden) Erik slechts een enkele matatu in. Je moet oppassen voor de niet aangegeven bobbels asfalt die als bijna onzichtbare, maar zeker voelbare drempels dienen. Verder hadden we even last van overstekende bavianen, maar eigenlijk vonden we vrij gemakkelijke een klein ‘zand’ weggentje dat ons voor een aardige rotspartij zetten. Toen begon de voor een klimmer herkenbare toch door de bushbush om de rots daadwerkelijk te berijken, alleen was het ditmaal wat dichter begroeid en is de kans dat je op een slang staat niet verwaarloosbaar. Brrrr.
Deze plek was nog afgelegener dan de vorige en het is echt bizar om midden in Afrika met je touwtje een rots te gaan beklimmen. Er was hier en daar een haak, maar weer grotendeels zelf je zekeringen plaatsen. Dit is echt heel stoer, maar [Marieke] voordat je zelstandig je met deze hobby kan bezig houden heb je een investering nodig van 1000-1500 euro!
Als ik boven zou komen – ik ging als eeste voorklimmen - zou ik een boom zoeken om weer te abseilen, maar veilg boven gekomen (en dat was nog een spannende ondernemeing, maar ik zal niet elke stap beschrijven) was het 1) te hoog om weer beneden te komen 2) ik moest op de top van deze berg een eind wandelen alvorens ik mezelf kon vastzetten – aan een paar rotsen - om Erik te kunnen zekeren. Helaas kon ik door de wind dit alles niet met Erik communiceren, dus maar hopen dat hij begreep dat hij veilig boven kon komen. Een hoop verwarring en gekloot verder staan we dan samen op de top van een enorme uitgestrekte vlakte. Echte een inmens uitzicht. Naar beneden lopend zien we her en der allemaal kleine stro-hut-huisjes met een paar dieren er omheen. Daar woont waarschijnlijk elke keer 1 familie, vaak ver van de weg beschut tegen de rest van de wereld.
Wat ook erg nieuw is, is dat er tijdens het zekeren (ik sta nu beneden) continu een aap boven mijn hoofd via de kruinen van de bomen heen en weer rent en zich uiteindelijk nesteld om mij is aandachtig te gaan bestuderen. Hmmm wie is hier nou aapjes aan het kijken?!
Bij onze derde en laatste beklimming hebben de volwassenen, maar vooral de kinderen in de omgeving die twee rare blanken gespot. Ze hebben ons waarschijnlijk al twee keer op ongeveer de zelfde plek onhandig omhoog zien klimmen en dat willen ze wel eens van dichtbij zien. Iedereen houdt gepaste afstand (20 meter) maar als ik 6 meter van de grond ben (Erik is al boven) komen ze allemaal dicht bij de rots staan en lachen ze me toe (uit?)
Daar hang je dan als moutainerings-socialist x-meter boven de grond aan je dure matriaal midden in afrika met 15 lachende en gillende kinderen onder je waarvan de familie waarschijnlijk in een jaar minder geld verdient dan 1 of twee 'friends' die o.a als mijn zekering dienen. Op de weg, in de buurt van de auto, is ook maar een groepje volwassenen gaan zitten om eens rustig dit spectakel te bekijken. Het leven is bizar!
We hadden het water beneden laten staan en de kids hadden het niet meegenomen? Toen wij daar weer aankwamen wilden we het aan hun geven, maar ze durfde niet bij ons in de buurt te komen (enge witte geesten!) Maar een goede worp zorgde ervoor dat het water bij ze aan kwam en netjes door alle kinderen gedeeld en meteen gedronken werd.
Op de terugweg nog een stukje off-road gereden – langs afgelegen boederijtjes en maisvelden - om een nieuw stuk rots te ontdekken. Voor de volgende trip!
Gister gingen we weer bij iemand eten, uiteraard weet ik nooit preceis hoe en wat. In plaats van vrienden was het nu een ‘rijke’ tante. Ze had zich behoorlijk uitgeslooft alleen het rare was dat Hellen, haar nichtje, Andrew en ik alleen aan tafel paste en de hele familie in de weer was voor ons, maar we dus niet samen aten. Zodoende zijn we zeer gastvrij ontvangen, maar heb ikdeze familie maar weinig gesproken. Het blijft intressant dat ik steeds weer bij andere mensen thuis kom en andere mensen ontmoet via Hellen en Andrew, dat is een mogelijkheid die niet iedereen heeft. Zo leer ik de echte Keniaanse (middle-classe) cultuur kennen. Iets specifieker: de meesten zijn van de Lou-clan, die in het algemeen als het meest vooruitstrevend en open bekend staan van alle etnische groepen hier. (Dat scheelt een hoop, denk ik, in de omgang)
Nu weer aan het werk
Het lijkt er op dat er door de weeks nu een ‘mormaal’ ritme lijkt te ontstaan, iets minder indrukken en daardoor vloog de week voorbij. In het begin leek alles een eeuwigheid te duren, maar vanaf nu moet ik zuinig zijn met mijn tijd, want zoals ik van de andere allochtonen hier begrijp raced de tijd (te snel).
Zaterdag weer op klim expeditie geweest. De vorige keer was de lokatie een dik uur de Mombassa road af (richting het zuid-oosten) Ditmaal werd het een rit naar het noord-oosten, via Thika naar Konganda. Voorbij Thika is het algauw uitgestorven en haalt de dikke 4WD van (waarschijnlijk mijn vaste klimpartner voor de komende 3.5 maanden) Erik slechts een enkele matatu in. Je moet oppassen voor de niet aangegeven bobbels asfalt die als bijna onzichtbare, maar zeker voelbare drempels dienen. Verder hadden we even last van overstekende bavianen, maar eigenlijk vonden we vrij gemakkelijke een klein ‘zand’ weggentje dat ons voor een aardige rotspartij zetten. Toen begon de voor een klimmer herkenbare toch door de bushbush om de rots daadwerkelijk te berijken, alleen was het ditmaal wat dichter begroeid en is de kans dat je op een slang staat niet verwaarloosbaar. Brrrr.
Deze plek was nog afgelegener dan de vorige en het is echt bizar om midden in Afrika met je touwtje een rots te gaan beklimmen. Er was hier en daar een haak, maar weer grotendeels zelf je zekeringen plaatsen. Dit is echt heel stoer, maar [Marieke] voordat je zelstandig je met deze hobby kan bezig houden heb je een investering nodig van 1000-1500 euro!
Als ik boven zou komen – ik ging als eeste voorklimmen - zou ik een boom zoeken om weer te abseilen, maar veilg boven gekomen (en dat was nog een spannende ondernemeing, maar ik zal niet elke stap beschrijven) was het 1) te hoog om weer beneden te komen 2) ik moest op de top van deze berg een eind wandelen alvorens ik mezelf kon vastzetten – aan een paar rotsen - om Erik te kunnen zekeren. Helaas kon ik door de wind dit alles niet met Erik communiceren, dus maar hopen dat hij begreep dat hij veilig boven kon komen. Een hoop verwarring en gekloot verder staan we dan samen op de top van een enorme uitgestrekte vlakte. Echte een inmens uitzicht. Naar beneden lopend zien we her en der allemaal kleine stro-hut-huisjes met een paar dieren er omheen. Daar woont waarschijnlijk elke keer 1 familie, vaak ver van de weg beschut tegen de rest van de wereld.
Wat ook erg nieuw is, is dat er tijdens het zekeren (ik sta nu beneden) continu een aap boven mijn hoofd via de kruinen van de bomen heen en weer rent en zich uiteindelijk nesteld om mij is aandachtig te gaan bestuderen. Hmmm wie is hier nou aapjes aan het kijken?!
Bij onze derde en laatste beklimming hebben de volwassenen, maar vooral de kinderen in de omgeving die twee rare blanken gespot. Ze hebben ons waarschijnlijk al twee keer op ongeveer de zelfde plek onhandig omhoog zien klimmen en dat willen ze wel eens van dichtbij zien. Iedereen houdt gepaste afstand (20 meter) maar als ik 6 meter van de grond ben (Erik is al boven) komen ze allemaal dicht bij de rots staan en lachen ze me toe (uit?)
Daar hang je dan als moutainerings-socialist x-meter boven de grond aan je dure matriaal midden in afrika met 15 lachende en gillende kinderen onder je waarvan de familie waarschijnlijk in een jaar minder geld verdient dan 1 of twee 'friends' die o.a als mijn zekering dienen. Op de weg, in de buurt van de auto, is ook maar een groepje volwassenen gaan zitten om eens rustig dit spectakel te bekijken. Het leven is bizar!
We hadden het water beneden laten staan en de kids hadden het niet meegenomen? Toen wij daar weer aankwamen wilden we het aan hun geven, maar ze durfde niet bij ons in de buurt te komen (enge witte geesten!) Maar een goede worp zorgde ervoor dat het water bij ze aan kwam en netjes door alle kinderen gedeeld en meteen gedronken werd.
Op de terugweg nog een stukje off-road gereden – langs afgelegen boederijtjes en maisvelden - om een nieuw stuk rots te ontdekken. Voor de volgende trip!
Gister gingen we weer bij iemand eten, uiteraard weet ik nooit preceis hoe en wat. In plaats van vrienden was het nu een ‘rijke’ tante. Ze had zich behoorlijk uitgeslooft alleen het rare was dat Hellen, haar nichtje, Andrew en ik alleen aan tafel paste en de hele familie in de weer was voor ons, maar we dus niet samen aten. Zodoende zijn we zeer gastvrij ontvangen, maar heb ikdeze familie maar weinig gesproken. Het blijft intressant dat ik steeds weer bij andere mensen thuis kom en andere mensen ontmoet via Hellen en Andrew, dat is een mogelijkheid die niet iedereen heeft. Zo leer ik de echte Keniaanse (middle-classe) cultuur kennen. Iets specifieker: de meesten zijn van de Lou-clan, die in het algemeen als het meest vooruitstrevend en open bekend staan van alle etnische groepen hier. (Dat scheelt een hoop, denk ik, in de omgang)
Nu weer aan het werk
woensdag, juni 15, 2005
Kleine update omtrent mijn onderzoeksvergunning. Weer de zelfde kerel voor mijn neus. Wederom zitten samen in dit muffige, donkere kamer met aan alle kanten kasten met mappen voor mijn nationale en internationale voorgangers in dit proces. (De computer komt hier nog niet bij kijken) Ik zet mijn pokerface op, duidelijkmakend dat ik van hogerehand heb begrepen dat ik $100,- ofwel 7600 Keniaan Shilling moet betalen. Hij reageert niet en neemt het geld aan. Daarbij krijg ik mijn onderzoeksvergunning met alles er op en er aan. Het is een wonder! Uiteraard vraag ik om een bon voor het betaalde bedrag. De sfeer blijft bedrukkend en hij zoekt door zijn la. Hij heeft geen bonnetjes meer, ze worden gehaald en ik kan over 15 min. terug komen. Ik vraag me af of dat goed gaat, maar ja... wat zijn mijn opties. 15 min. later kom ik terug en schrijft hij een bon uit voor het bedrag van 7500 KeSh!!! Hmmm.... waar zou die 100 bob (zoals Schillings hier in slang worden genoemt) heen zijn gegaan, vraag ik me af. Ik kijk de man zeer goedlachs aan en zeg dat alles prima in orde is, alhoewel ik hem eigenlijk geen gratis lunch gun, maar ja .... het leek me een betere optie dan er een probleem van te maken.
Heb ik nou net zoiets begaan als een gestolen fiets kopen? Supporting the system of corruption!
{Ik heb zijn persoonlijke winst wel kunnen reduceren van 200 dollar tot ongeveer 1 euro…J}
Momenteel kan ik niet veel meer werken, want ze hebben mijn computer nodig om op het lokale netwerk in te loggen.
Dus nog maar iets vertellen over de gevaren hier: Voor mij is het verkeer denk ik het gevaarlijkst. Er zijn uiteraard geen regels. Stoplichten zie je sporadisch, nog sporadischer werken ze .... en dan nog rijdt iedereen door rood! Je moet/kan overal oversteken. Als je goed zoekt vind je wel zebrapaden, maar die zijn denk ik nog in de tijd van de engelse op de weg geschilderd. Die engelsen hebben meteen ook mijn grootste gevaar achter gelaten. Bij het oversteken kijk ik nog steeds de verkeerde kant op. Konden ze niet gewoon (weer) rechts gaan rijden na de onafhankelijkheid!!!
Nog spannender is dat ik nu twee keer ’s avonds als het stil is op straat in de auto van Hellen heb gereden, een toyota uit het jaar nul. Ik vergeet te schakelen, want ik zie geen pook aan mijn rechter zijde (die zit immers links) Als ik richting aan wil geven, gaan de ruitenwissers hevig te keer (ook al die knopjes en handeltjes zijn omgekeerd) en dat links rijden, ach er zijn toch geen regels....dus dat komt goed!!!
Laatste cultuur info: Thee. De engels doen toch alleen melk BIJ hun thee? Hier heeft thee niks met water te maken, zie hangen een theezakje in een kop met hete melk!!
Ik ben druk heen en weer aan het rennen en dat bevalt tot nu toe prima. Ik woon nogsteeds goed. Ik moet alleen zorgen dat Hellen, maar vooral Andrew een beetje van die protectionistische moeder-trekjes afkomt, wat dat begint een beetje te jeuken! In princiepe halen en brengen ze me overal naar toe en passen ze hun komplete levensritme aan het mijne aan. Ik probeer dit in een normaal evenwicht te brengen en sta er dan ook vaak op zelf ergens na toe te gaan, wat on het donker amper wordt toegelaten. (Het voordeel is dat ik misschien binnenkort zelf de auto mag lenen, omdat ze niet willen dat ik dan over straat loop, en ik niet wil dat ze me steeds brengen en ophalen) Zelfs als ik beloof ze te bellen, wanneer ik ergens opgepikt moet worden, bellen ze eerder om te vragen of alles goed gaat, hetgeen ik in het algemeen met een vriendelijk nee (!?) beantwoord. Dacht ik dat ik dergelijke situaties op mijn 23 wel had uitgevochten (met mart wel te verstaan) begint het opnieuw?!
Maar de bezorgdheid is weel heel lief en gemeent van ze en dat is natuurlijk super.
Ciao
Heb ik nou net zoiets begaan als een gestolen fiets kopen? Supporting the system of corruption!
{Ik heb zijn persoonlijke winst wel kunnen reduceren van 200 dollar tot ongeveer 1 euro…J}
Momenteel kan ik niet veel meer werken, want ze hebben mijn computer nodig om op het lokale netwerk in te loggen.
Dus nog maar iets vertellen over de gevaren hier: Voor mij is het verkeer denk ik het gevaarlijkst. Er zijn uiteraard geen regels. Stoplichten zie je sporadisch, nog sporadischer werken ze .... en dan nog rijdt iedereen door rood! Je moet/kan overal oversteken. Als je goed zoekt vind je wel zebrapaden, maar die zijn denk ik nog in de tijd van de engelse op de weg geschilderd. Die engelsen hebben meteen ook mijn grootste gevaar achter gelaten. Bij het oversteken kijk ik nog steeds de verkeerde kant op. Konden ze niet gewoon (weer) rechts gaan rijden na de onafhankelijkheid!!!
Nog spannender is dat ik nu twee keer ’s avonds als het stil is op straat in de auto van Hellen heb gereden, een toyota uit het jaar nul. Ik vergeet te schakelen, want ik zie geen pook aan mijn rechter zijde (die zit immers links) Als ik richting aan wil geven, gaan de ruitenwissers hevig te keer (ook al die knopjes en handeltjes zijn omgekeerd) en dat links rijden, ach er zijn toch geen regels....dus dat komt goed!!!
Laatste cultuur info: Thee. De engels doen toch alleen melk BIJ hun thee? Hier heeft thee niks met water te maken, zie hangen een theezakje in een kop met hete melk!!
Ik ben druk heen en weer aan het rennen en dat bevalt tot nu toe prima. Ik woon nogsteeds goed. Ik moet alleen zorgen dat Hellen, maar vooral Andrew een beetje van die protectionistische moeder-trekjes afkomt, wat dat begint een beetje te jeuken! In princiepe halen en brengen ze me overal naar toe en passen ze hun komplete levensritme aan het mijne aan. Ik probeer dit in een normaal evenwicht te brengen en sta er dan ook vaak op zelf ergens na toe te gaan, wat on het donker amper wordt toegelaten. (Het voordeel is dat ik misschien binnenkort zelf de auto mag lenen, omdat ze niet willen dat ik dan over straat loop, en ik niet wil dat ze me steeds brengen en ophalen) Zelfs als ik beloof ze te bellen, wanneer ik ergens opgepikt moet worden, bellen ze eerder om te vragen of alles goed gaat, hetgeen ik in het algemeen met een vriendelijk nee (!?) beantwoord. Dacht ik dat ik dergelijke situaties op mijn 23 wel had uitgevochten (met mart wel te verstaan) begint het opnieuw?!
Maar de bezorgdheid is weel heel lief en gemeent van ze en dat is natuurlijk super.
Ciao
dinsdag, juni 14, 2005
Afrikaanse overheid
Het is maandagochtend, na een avond bierdrinken en een beetje dansen in een voor toeristen onbekende pub ergens buiten het centrum, als ik me weer eens opweg naar het ministerie begeef. Het inleveren van vijf identieke aanvragen voor mijn onderzoeksvoorstel. Na 30 min. lezen komt dezelfde ambtenaar aanlopen en in zijn kantoortje werpt hij een korte blik op mijn aanvraag (Hij kijkt eigenlijk alleen naar de onderzoeksvraag en niet naar de tientalle andere vragen die ik moest beantwoorden en waarvoor ik op mijn knieen om handtekeningen heb gebedeld). Hmmm..... Ok..... Laten we naar de baas van het departement gaan. Als een echt hardwerkende Afrikaanse ambtenaar was hij zijn muziekcollectie op zijn computer aan het catogariseren en besteed hij ook 20 sec. aan mijn aanvraag. Prima als je nu $300,- betaald is het vanmiddag klaar. Slik! Uhmmm, maar Meneer ik doe geen zelfstandig onderzoek (enigsinds gelogen), maar ik ben een student 'attached' aan ACTS en dan hoef je maar $100,- te betalen! Maar hier staat dat je al een B.Sc hebt en daarna doe je zelfstandig onderzoek. Ja, maar mijn studieresultaten zijn gelijk aan een B.Sc, maar eigenlijk bestaat het niet in NL en binnen mijn opleiding kan ik nog gewoon 'stage' lopen. Ohhh.. ok, dan betaal je $100,-
Dat leek dus even smooth te gaan, maar terug in het kantoortje van die eerste ambtenaar bij wie ik moest betalen, begon hij ineens een heel verhaal dat de baas nieuw is, geen verstand van zaken heeft, en dat ik mijn vergunning alleen kreeg als ik $300,- betaal. Ja maar de baas zei net.... Nee jonge man, de baas weet het niet zo goed.
Grrrr.... Terug bij ACTS (nog niet betaald) zijn daar wat mensen gaan bellen en dan komt er vandaag opeens een telefoontje binnen van het ministerie dat mijn vergunning klaar is a $100,- Ik laat Andrew de zelfde ambtenaar bellen (hopelijk straalt dat meer authoriteit uit) om te zeggen dat ik morgen langs kom met $100,- en wederom probeert hij er 200 bovenop te gooien. Maar na de woorden, dat iemand van het ministerie net heeft gebeld, is 100 opeens geen probleem.
Wat we hier zien is een mooi geval Keniaanse corruptie en verklaart waarom je, als je grof geld wilt verdienen, je hier juist de politiek en niet het bedrijfsleven in gaat!!! Dit geldt overigens in veel Afrikaanse landen. Politici zijn daar rijker dan de ondernemers.
Het bovenstaande bezorgt me nogal wat kopzorgen en morgen is het dus maar zien of ik niet wederom dezelfde problemen tegen ga komen. Op hoop van zege maar, want het kan je een hoop elende bezorgen de overheid alhier. In noodgeval: Er werkt een bekend politici in het kantoortje naast mij waar je hem zelde ziet, wel bijna dagelijks op tv! De baas alhier is nicht van de vice-president, maar ik zal nog even wachten met dergelijk grog geschut.
Verder gaat alles heel chille in het huisje. Voor Andrew en Hellen moet het leven ook wel een wending hebben genomen, er woont opeens behoorlijk full-time een blanke westerling bij ze in huis. (We slapen alleen gescheiden)
Overigens ging ik vanochtend om 5.40 met Andrew hardlopen. Is dat ff een domper. Ik helemaal bang omdat het een 'Keniaan' is. Ren ik hem er final uit. Hij bezweet en ik had het gevoel alsof we aan het snelwandelen waren!
Maar de bus naar huis gaat, dus zaza
Dat leek dus even smooth te gaan, maar terug in het kantoortje van die eerste ambtenaar bij wie ik moest betalen, begon hij ineens een heel verhaal dat de baas nieuw is, geen verstand van zaken heeft, en dat ik mijn vergunning alleen kreeg als ik $300,- betaal. Ja maar de baas zei net.... Nee jonge man, de baas weet het niet zo goed.
Grrrr.... Terug bij ACTS (nog niet betaald) zijn daar wat mensen gaan bellen en dan komt er vandaag opeens een telefoontje binnen van het ministerie dat mijn vergunning klaar is a $100,- Ik laat Andrew de zelfde ambtenaar bellen (hopelijk straalt dat meer authoriteit uit) om te zeggen dat ik morgen langs kom met $100,- en wederom probeert hij er 200 bovenop te gooien. Maar na de woorden, dat iemand van het ministerie net heeft gebeld, is 100 opeens geen probleem.
Wat we hier zien is een mooi geval Keniaanse corruptie en verklaart waarom je, als je grof geld wilt verdienen, je hier juist de politiek en niet het bedrijfsleven in gaat!!! Dit geldt overigens in veel Afrikaanse landen. Politici zijn daar rijker dan de ondernemers.
Het bovenstaande bezorgt me nogal wat kopzorgen en morgen is het dus maar zien of ik niet wederom dezelfde problemen tegen ga komen. Op hoop van zege maar, want het kan je een hoop elende bezorgen de overheid alhier. In noodgeval: Er werkt een bekend politici in het kantoortje naast mij waar je hem zelde ziet, wel bijna dagelijks op tv! De baas alhier is nicht van de vice-president, maar ik zal nog even wachten met dergelijk grog geschut.
Verder gaat alles heel chille in het huisje. Voor Andrew en Hellen moet het leven ook wel een wending hebben genomen, er woont opeens behoorlijk full-time een blanke westerling bij ze in huis. (We slapen alleen gescheiden)
Overigens ging ik vanochtend om 5.40 met Andrew hardlopen. Is dat ff een domper. Ik helemaal bang omdat het een 'Keniaan' is. Ren ik hem er final uit. Hij bezweet en ik had het gevoel alsof we aan het snelwandelen waren!
Maar de bus naar huis gaat, dus zaza
Afrikaanse overheid
Het is maandagochtend, na een avond bierdrinken en een beetje dansen in een voor toeristen onbekende pub ergens buiten het centrum, als ik me weer eens opweg naar het ministerie begeef. Het inleveren van vijf identieke aanvragen voor mijn onderzoeksvoorstel. Na 30 min. lezen komt dezelfde ambtenaar aanlopen en in zijn kantoortje werpt hij een korte blik op mijn aanvraag (Hij kijkt eigenlijk alleen naar de onderzoeksvraag en niet naar de tientalle andere vragen die ik moest beantwoorden en waarvoor ik op mijn knieen om handtekeningen heb gebedeld). Hmmm..... Ok..... Laten we naar de baas van het departement gaan. Als een echt hardwerkende Afrikaanse ambtenaar was hij zijn muziekcollectie op zijn computer aan het catogariseren en besteed hij ook 20 sec. aan mijn aanvraag. Prima als je nu $300,- betaald is het vanmiddag klaar. Slik! Uhmmm, maar Meneer ik doe geen zelfstandig onderzoek (enigsinds gelogen), maar ik ben een student 'attached' aan ACTS en dan hoef je maar $100,- te betalen! Maar hier staat dat je al een B.Sc hebt en daarna doe je zelfstandig onderzoek. Ja, maar mijn studieresultaten zijn gelijk aan een B.Sc, maar eigenlijk bestaat het niet in NL en binnen mijn opleiding kan ik nog gewoon 'stage' lopen. Ohhh.. ok, dan betaal je $100,-
Dat leek dus even smooth te gaan, maar terug in het kantoortje van die eerste ambtenaar bij wie ik moest betalen, begon hij ineens een heel verhaal dat de baas nieuw is, geen verstand van zaken heeft, en dat ik mijn vergunning alleen kreeg als ik $300,- betaal. Ja maar de baas zei net.... Nee jonge man, de baas weet het niet zo goed.
Grrrr.... Terug bij ACTS (nog niet betaald) zijn daar wat mensen gaan bellen en dan komt er vandaag opeens een telefoontje binnen van het ministerie dat mijn vergunning klaar is a $100,- Ik laat Andrew de zelfde ambtenaar bellen (hopelijk straalt dat meer authoriteit uit) om te zeggen dat ik morgen langs kom met $100,- en wederom probeert hij er 200 bovenop te gooien. Maar na de woorden, dat iemand van het ministerie net heeft gebeld, is 100 opeens geen probleem.
Wat we hier zien is een mooi geval Keniaanse corruptie en verklaart waarom je, als je grof geld wilt verdienen, je hier juist de politiek en niet het bedrijfsleven in gaat!!! Dit geldt overigens in veel Afrikaanse landen. Politici zijn daar rijker dan de ondernemers.
Het bovenstaande bezorgt me nogal wat kopzorgen en morgen is het dus maar zien of ik niet wederom dezelfde problemen tegen ga komen. Op hoop van zege maar, want het kan je een hoop elende bezorgen de overheid alhier. In noodgeval: Er werkt een bekend politici in het kantoortje naast mij waar je hem zelde ziet, wel bijna dagelijks op tv! De baas alhier is nicht van de vice-president, maar ik zal nog even wachten met dergelijk grog geschut.
Verder gaat alles heel chille in het huisje. Voor Andrew en Hellen moet het leven ook wel een wending hebben genomen, er woont opeens behoorlijk full-time een blanke westerling bij ze in huis. (We slapen alleen gescheiden)
Overigens ging ik vanochtend om 5.40 met Andrew hardlopen. Is dat ff een domper. Ik helemaal bang omdat het een 'Keniaan' is. Ren ik hem er final uit. Hij bezweet en ik had het gevoel alsof we aan het snelwandelen waren!
Maar de bus naar huis gaat, dus zaza
Dat leek dus even smooth te gaan, maar terug in het kantoortje van die eerste ambtenaar bij wie ik moest betalen, begon hij ineens een heel verhaal dat de baas nieuw is, geen verstand van zaken heeft, en dat ik mijn vergunning alleen kreeg als ik $300,- betaal. Ja maar de baas zei net.... Nee jonge man, de baas weet het niet zo goed.
Grrrr.... Terug bij ACTS (nog niet betaald) zijn daar wat mensen gaan bellen en dan komt er vandaag opeens een telefoontje binnen van het ministerie dat mijn vergunning klaar is a $100,- Ik laat Andrew de zelfde ambtenaar bellen (hopelijk straalt dat meer authoriteit uit) om te zeggen dat ik morgen langs kom met $100,- en wederom probeert hij er 200 bovenop te gooien. Maar na de woorden, dat iemand van het ministerie net heeft gebeld, is 100 opeens geen probleem.
Wat we hier zien is een mooi geval Keniaanse corruptie en verklaart waarom je, als je grof geld wilt verdienen, je hier juist de politiek en niet het bedrijfsleven in gaat!!! Dit geldt overigens in veel Afrikaanse landen. Politici zijn daar rijker dan de ondernemers.
Het bovenstaande bezorgt me nogal wat kopzorgen en morgen is het dus maar zien of ik niet wederom dezelfde problemen tegen ga komen. Op hoop van zege maar, want het kan je een hoop elende bezorgen de overheid alhier. In noodgeval: Er werkt een bekend politici in het kantoortje naast mij waar je hem zelde ziet, wel bijna dagelijks op tv! De baas alhier is nicht van de vice-president, maar ik zal nog even wachten met dergelijk grog geschut.
Verder gaat alles heel chille in het huisje. Voor Andrew en Hellen moet het leven ook wel een wending hebben genomen, er woont opeens behoorlijk full-time een blanke westerling bij ze in huis. (We slapen alleen gescheiden)
Overigens ging ik vanochtend om 5.40 met Andrew hardlopen. Is dat ff een domper. Ik helemaal bang omdat het een 'Keniaan' is. Ren ik hem er final uit. Hij bezweet en ik had het gevoel alsof we aan het snelwandelen waren!
Maar de bus naar huis gaat, dus zaza
maandag, juni 13, 2005
Mijn tijdelijke contact gegevens:
African Centre for Technology Studies
P.O Box 45917 – 00100
Nairobi
Kenya
Tel. Office +254.(0)20.722.4712
Tel. Mobile +254.(0)7.2439.8307
Ik had dus geen plannen om een mobiel te nemen, maar ten eerste kon dat natuurlijk niet volgens mijn nieuwe vrienden alhier. Een ouderwedse westerling?
Beter argument: Het is redelijk noodzakelijk om in het weekend klimdates te maken...:-)
En Andrew had nog een simkaartje liggen.
P.O Box 45917 – 00100
Nairobi
Kenya
Tel. Office +254.(0)20.722.4712
Tel. Mobile +254.(0)7.2439.8307
Ik had dus geen plannen om een mobiel te nemen, maar ten eerste kon dat natuurlijk niet volgens mijn nieuwe vrienden alhier. Een ouderwedse westerling?
Beter argument: Het is redelijk noodzakelijk om in het weekend klimdates te maken...:-)
En Andrew had nog een simkaartje liggen.
Ze worden niet korter die verslagen
Tjee ik maak alleen maar meer en meer mee per dag, zodat het bijna onmogelijk wordt het schrijvend bij te houden.
Woensdag:
Vandaag ging ik met Andrew kijken naar een kamer bij een Keniaans gezin. Al gauw werd mee duidelijk dat Kenianen een andere vorm van communicatie er op na houden, want de kamer was bij de familie waar hij zelf ook woont. (als hij me dat nou wat eerder had verteld....) Hij woont samen met zijn altijd dansende vrolijke extroverte vriendin, genaamd Hellen, in een soort klein huisje (groote schuur) achter het huis. Ik kon de kamer krijgen van de zoon van de familie die nu ergens op een campus zit. De familie bestaat eigenlijk voornamelijk uit mama (Tja ik zal haar zo moeten noemen (sorry Mart je hebt een tijdelijke concurrent) want Andrew die er al 8 maanden woont weet haar naam ook niet.) Papa, bestaat maar is er zeer zelden, netzoals de zoon.
Mama is erg vriendelijk en voor een (gelovige) Keniaan erg open-minded, netzoals Andrew en Hellen. Nadat ik het kamertje had bekeken en de keuken en het douche/toilette hok wat ik allemaal kan gebruiken stond er in het huisje (van Andrew en Hellen) al een maaltijd klaar (maar goed dat ik geen verdere plannen had die avond). Gelukkig vegetarisch, want dat wist Andrew door onze lunch eerder. Ik voel me hier zeer welkom en op mijn gemaak en we spreken af dat ik de dag erna intrek.
Donderdag:
Na een dag van alles regelen op het kantoor. [Aan inhoudelijk studeren kom ik nog niet toe. Overal moeten formulieren worden ingevult etc.] , had ik voor de avond een afspraak staan met een nederlands echtpaar, die hier al twee jaar wonen. Kennisen van mijn begeleider in Wageningen. Zeer vriendelijke mensen en vooral hun zoon was erg blij en geintresseerd om weer eens een vreemde Nederlander te ontmoeten. Het is erg duidelijk dat als je hier werkt voor een internationale organisatie, dat je echt een fortuin uit te geven hebt, want het is een pittig huis waar ze in wonen - iets kleiner dan mijn nederlandse buren, maar met meer grond er omheen – plus twee enorme auto voor de deur. Weer eens Nederlandse politiek doorgenomen plus europese grondwet etc.
’s Avonds mijn spullen opgehaald bij de YMCA en verhuist naar het zuiden van Nairobi, mijn nieuwe onderkomen.
Vrijdag:
Ik ga eens naar het Ministry van Education, science and technology om mijn onderzoeks vergunning te regelen. Daar zit je dan in een stoffig gangetje met allemaal bureacratische kamertjes. Waar ik moet zijn brand nog geen licht, blijkbaar had de ambtenaar iets beters te doen. Gelukkig had ik mijn boek bij me en na 40 lezen kwam er iemand op dagen. Ik kreeg een berg formulieren mee, want elke vraag/formulier moet in vijfvoud worden beantwoord.
Vervolgens ben ik met het invullen 3 tot 4 uur bezig geweest, waarbij je allemaal handtekeningen moet verzamelen, bijv. Van de baas van het instituut hier, maar zij is nogal druk. Wel zeer vriendelijk overigens.
’s Avond heerlijk bij een ethiopier gegeten. Die maken toch echt beter vega voedsel dan die Kenianen. Ik was hier met David (onderzoeker bij ACTS, die heel veel voor mij geregeld heeft) en Hannington die hier zijn P.hd afrond van de universtiteit van Utrecht. Ik vergis me continu in de leefttijd van promovendi. Ik verwacht iemand van halverwege of eind 20, maar deze man is toch echt 10 jaar ouder dan dat. Verder weet hij heeel veel op het gebied van mijn onderzoek en meer, hij heeft o.a 6 jaar in nederland gewoont (spreekt overigens amper een woord nederlands) Ik ga hem vast vaker ontmoeten.
Zaterdag:
En dit is dus stoer, snel geregeld. Ik ga rotsklimmen in Afrika, kenia. Ik word opgepikt door Erik - voor de incroud hij klimt én bouderd 7c – en samen met een wereldbank employe gaan we naar een makelijk gebied met twee touwlengtes en slecht een paar boorhaken! Slik! Dat wordt traditioneel klimmen, dus of een klemblokje (nut) of klemveer (friend) blijft haken achter de rots is je eigen verantwoordelijkheid (en enige veiligheid).
Dit wordt een lange prachtige dag in de natuur. Op een gegeven moment hangen we met zijn drieen halverwege deze rotswand en kijk je kilometers ver uit over een soort savanne achtig landschap. Ondanks dat ik vandaag voor het eerst de zon zie!!! (Momenteel was zonnebrand een overbodige luxe hier rond de evenaar!!!) Is het toch net te bewolkt om de Kalimijaro te zien, wat blijkbaar normaal kan. Tevens lopen er op de vlaktes onder ons regelmatige giraffen, maar helaas zie ik die vandaag ook niet. Wel zie ik ergens een zebra (denk ik) wegspringen en hoor je het geritsel van apen.
Hier in deze tweede touwlengte ga ik mijn eerste traditionele route voorklimmen. Waar ik amper zekeringen kan leggen, slecht om de 5/6 meter. Gelukkig is de route zeer simpel 5a. Dit is echt super spannend, je hebt alles in eigenhand, en dit is – op een andere manier – veel spannender dan in je eentje ’s nachts door nairobi wandel. (Ik vraag me af wat ontverantwoordelijker is overigens) Alles ging goed en boven (wederom voor de incroud) een traditionele standplaats gebouwt met behulp van één nut, één bomproof geplaatste friend en een boom. Op hoop van zege! Ervaren Erik vond het er zeer stabiel uitzien (nadat hij me blindeling had vertrouwd en naar boven was geklommen) en zo had ik nu al een van de onvergetelijkste klimdagen ooit, midden in het prachtige kenia. Tijdens het klimmen moet je vaak veel wachten, maar het enorme uitzicht maakt dat een zegening!
’s Avond werd mij de ware Afrikaanse mentalieit duidelijk. Een mentaliteit van slechte, ondudelijke afspraken waarvan je het meest duidelijk alsnog niet nakomt. Mij wordt weinig verteld en als ik terug ben en ik voorstel om voor Andrew en Hellen te koken (ik had al boodschappen gedaan, want als ik het vraag mag het niet) blijken we al bij iemand anders te gaan eten. Omdat ik laat terug was kwamen we om 21.00 aan bij deze vriendin die toen al zelf had gegeten en ons niet meer verwachte aangezien Andrew rond 18.00 met haar had afgesproken. (maar ja ze moesten op mij wachten en ik wist van niks) Het was gezellig en lekker eten tussen deze eind-twintig gestuderde kenianen, ze waren met zeven, doch ik was echt doodop van de klimdag. Op een gegeven moment werd er meer Lou gepraat dan engels en ik wist daar uit op te maken dat ze de rest van de avond plande (waar ik domweg niet in wordt betokken) maar ik sta op het punt om te vallen. Dus zeg tegen Hellen (die vast en zeker wil gaan dansen) dat ze mij maar gewoon thuis moeten afzetten als ze nog iets wilde gaan doen. Dat kon uiteraard niet en zodoende kwam er geen avondplanning meer en zorgde ik er met 1 zin voor dat iedereen na het eten meteen naar huis ging.
Zondag:
Bijna was ik al mijn kleren kwijt! Niet voor lang, maar Hellen en Adrew wilde ze voor me gaan wassen. Hoor eens dat kan ik ook zelf. Daar hadden ze weinig vertrouwen in, netzoals dat ze ook niet geloofde dat ik kan afwassen. Om precoes te zijn, ze gaan er van uit dat een beetje europeaan een was- en afwasmachine heeft en niet eens weet hoe je kleren of de vaat met de hand zou moeten schoonmaken. Na kundig mijn was met de hand te hebben gedaan is dit vooroordeel weer een beetje de wereld uit geloof ik. (Overigens moest ik de dag daarvoor douchen met slecht een emmer water voor mijn neus. Daarbij verwachte ze wel dat ik snapte hoe je dat logisch zou aanpakken?! Uhmm... die skills waren mer weer onbekender)
’s Avonds ging ik dus weer een poging doen om voor Adrew en Hellen te koken (wat ze wisten!) en de Afrikaanse metaliteit kwam weer boven. Net toen ik wilde beginnen kwam er een vriend binnen die ook ging mee eten. Uhm oke.... ik heb behoorlijk wat ingekocht..... Ik ging iets indiaas maken. Ik heb wat nederlands belooft, maar ben niet zo thuis in die keuken, maar dat komt nog. En toen ik klaar was met koken voor ons vieren, kwam er nog een vriendin binnen. Zij ging ook mee eten! Zucht. Uiteindelijk was het net voldoende. Volgens mij wisten Andrew en Hellen dat bijde gingen mee eten (in ieder geval van de eerste), maar voortaan zal ik voeldoende maken zodat evt. onverwachte bezoekers ook altijd een hapje kunnen krijgen, zoals het hoort!
Woensdag:
Vandaag ging ik met Andrew kijken naar een kamer bij een Keniaans gezin. Al gauw werd mee duidelijk dat Kenianen een andere vorm van communicatie er op na houden, want de kamer was bij de familie waar hij zelf ook woont. (als hij me dat nou wat eerder had verteld....) Hij woont samen met zijn altijd dansende vrolijke extroverte vriendin, genaamd Hellen, in een soort klein huisje (groote schuur) achter het huis. Ik kon de kamer krijgen van de zoon van de familie die nu ergens op een campus zit. De familie bestaat eigenlijk voornamelijk uit mama (Tja ik zal haar zo moeten noemen (sorry Mart je hebt een tijdelijke concurrent) want Andrew die er al 8 maanden woont weet haar naam ook niet.) Papa, bestaat maar is er zeer zelden, netzoals de zoon.
Mama is erg vriendelijk en voor een (gelovige) Keniaan erg open-minded, netzoals Andrew en Hellen. Nadat ik het kamertje had bekeken en de keuken en het douche/toilette hok wat ik allemaal kan gebruiken stond er in het huisje (van Andrew en Hellen) al een maaltijd klaar (maar goed dat ik geen verdere plannen had die avond). Gelukkig vegetarisch, want dat wist Andrew door onze lunch eerder. Ik voel me hier zeer welkom en op mijn gemaak en we spreken af dat ik de dag erna intrek.
Donderdag:
Na een dag van alles regelen op het kantoor. [Aan inhoudelijk studeren kom ik nog niet toe. Overal moeten formulieren worden ingevult etc.] , had ik voor de avond een afspraak staan met een nederlands echtpaar, die hier al twee jaar wonen. Kennisen van mijn begeleider in Wageningen. Zeer vriendelijke mensen en vooral hun zoon was erg blij en geintresseerd om weer eens een vreemde Nederlander te ontmoeten. Het is erg duidelijk dat als je hier werkt voor een internationale organisatie, dat je echt een fortuin uit te geven hebt, want het is een pittig huis waar ze in wonen - iets kleiner dan mijn nederlandse buren, maar met meer grond er omheen – plus twee enorme auto voor de deur. Weer eens Nederlandse politiek doorgenomen plus europese grondwet etc.
’s Avonds mijn spullen opgehaald bij de YMCA en verhuist naar het zuiden van Nairobi, mijn nieuwe onderkomen.
Vrijdag:
Ik ga eens naar het Ministry van Education, science and technology om mijn onderzoeks vergunning te regelen. Daar zit je dan in een stoffig gangetje met allemaal bureacratische kamertjes. Waar ik moet zijn brand nog geen licht, blijkbaar had de ambtenaar iets beters te doen. Gelukkig had ik mijn boek bij me en na 40 lezen kwam er iemand op dagen. Ik kreeg een berg formulieren mee, want elke vraag/formulier moet in vijfvoud worden beantwoord.
Vervolgens ben ik met het invullen 3 tot 4 uur bezig geweest, waarbij je allemaal handtekeningen moet verzamelen, bijv. Van de baas van het instituut hier, maar zij is nogal druk. Wel zeer vriendelijk overigens.
’s Avond heerlijk bij een ethiopier gegeten. Die maken toch echt beter vega voedsel dan die Kenianen. Ik was hier met David (onderzoeker bij ACTS, die heel veel voor mij geregeld heeft) en Hannington die hier zijn P.hd afrond van de universtiteit van Utrecht. Ik vergis me continu in de leefttijd van promovendi. Ik verwacht iemand van halverwege of eind 20, maar deze man is toch echt 10 jaar ouder dan dat. Verder weet hij heeel veel op het gebied van mijn onderzoek en meer, hij heeft o.a 6 jaar in nederland gewoont (spreekt overigens amper een woord nederlands) Ik ga hem vast vaker ontmoeten.
Zaterdag:
En dit is dus stoer, snel geregeld. Ik ga rotsklimmen in Afrika, kenia. Ik word opgepikt door Erik - voor de incroud hij klimt én bouderd 7c – en samen met een wereldbank employe gaan we naar een makelijk gebied met twee touwlengtes en slecht een paar boorhaken! Slik! Dat wordt traditioneel klimmen, dus of een klemblokje (nut) of klemveer (friend) blijft haken achter de rots is je eigen verantwoordelijkheid (en enige veiligheid).
Dit wordt een lange prachtige dag in de natuur. Op een gegeven moment hangen we met zijn drieen halverwege deze rotswand en kijk je kilometers ver uit over een soort savanne achtig landschap. Ondanks dat ik vandaag voor het eerst de zon zie!!! (Momenteel was zonnebrand een overbodige luxe hier rond de evenaar!!!) Is het toch net te bewolkt om de Kalimijaro te zien, wat blijkbaar normaal kan. Tevens lopen er op de vlaktes onder ons regelmatige giraffen, maar helaas zie ik die vandaag ook niet. Wel zie ik ergens een zebra (denk ik) wegspringen en hoor je het geritsel van apen.
Hier in deze tweede touwlengte ga ik mijn eerste traditionele route voorklimmen. Waar ik amper zekeringen kan leggen, slecht om de 5/6 meter. Gelukkig is de route zeer simpel 5a. Dit is echt super spannend, je hebt alles in eigenhand, en dit is – op een andere manier – veel spannender dan in je eentje ’s nachts door nairobi wandel. (Ik vraag me af wat ontverantwoordelijker is overigens) Alles ging goed en boven (wederom voor de incroud) een traditionele standplaats gebouwt met behulp van één nut, één bomproof geplaatste friend en een boom. Op hoop van zege! Ervaren Erik vond het er zeer stabiel uitzien (nadat hij me blindeling had vertrouwd en naar boven was geklommen) en zo had ik nu al een van de onvergetelijkste klimdagen ooit, midden in het prachtige kenia. Tijdens het klimmen moet je vaak veel wachten, maar het enorme uitzicht maakt dat een zegening!
’s Avond werd mij de ware Afrikaanse mentalieit duidelijk. Een mentaliteit van slechte, ondudelijke afspraken waarvan je het meest duidelijk alsnog niet nakomt. Mij wordt weinig verteld en als ik terug ben en ik voorstel om voor Andrew en Hellen te koken (ik had al boodschappen gedaan, want als ik het vraag mag het niet) blijken we al bij iemand anders te gaan eten. Omdat ik laat terug was kwamen we om 21.00 aan bij deze vriendin die toen al zelf had gegeten en ons niet meer verwachte aangezien Andrew rond 18.00 met haar had afgesproken. (maar ja ze moesten op mij wachten en ik wist van niks) Het was gezellig en lekker eten tussen deze eind-twintig gestuderde kenianen, ze waren met zeven, doch ik was echt doodop van de klimdag. Op een gegeven moment werd er meer Lou gepraat dan engels en ik wist daar uit op te maken dat ze de rest van de avond plande (waar ik domweg niet in wordt betokken) maar ik sta op het punt om te vallen. Dus zeg tegen Hellen (die vast en zeker wil gaan dansen) dat ze mij maar gewoon thuis moeten afzetten als ze nog iets wilde gaan doen. Dat kon uiteraard niet en zodoende kwam er geen avondplanning meer en zorgde ik er met 1 zin voor dat iedereen na het eten meteen naar huis ging.
Zondag:
Bijna was ik al mijn kleren kwijt! Niet voor lang, maar Hellen en Adrew wilde ze voor me gaan wassen. Hoor eens dat kan ik ook zelf. Daar hadden ze weinig vertrouwen in, netzoals dat ze ook niet geloofde dat ik kan afwassen. Om precoes te zijn, ze gaan er van uit dat een beetje europeaan een was- en afwasmachine heeft en niet eens weet hoe je kleren of de vaat met de hand zou moeten schoonmaken. Na kundig mijn was met de hand te hebben gedaan is dit vooroordeel weer een beetje de wereld uit geloof ik. (Overigens moest ik de dag daarvoor douchen met slecht een emmer water voor mijn neus. Daarbij verwachte ze wel dat ik snapte hoe je dat logisch zou aanpakken?! Uhmm... die skills waren mer weer onbekender)
’s Avonds ging ik dus weer een poging doen om voor Adrew en Hellen te koken (wat ze wisten!) en de Afrikaanse metaliteit kwam weer boven. Net toen ik wilde beginnen kwam er een vriend binnen die ook ging mee eten. Uhm oke.... ik heb behoorlijk wat ingekocht..... Ik ging iets indiaas maken. Ik heb wat nederlands belooft, maar ben niet zo thuis in die keuken, maar dat komt nog. En toen ik klaar was met koken voor ons vieren, kwam er nog een vriendin binnen. Zij ging ook mee eten! Zucht. Uiteindelijk was het net voldoende. Volgens mij wisten Andrew en Hellen dat bijde gingen mee eten (in ieder geval van de eerste), maar voortaan zal ik voeldoende maken zodat evt. onverwachte bezoekers ook altijd een hapje kunnen krijgen, zoals het hoort!
woensdag, juni 08, 2005
Ik ben hier pas zes dagen...
Oeps, een beetje veel getyped. Sorry hoor, ik schrijf het misschien ook meer voor mezelf, als een soort dagboek. Je moet er evt. maar gewoon doorheen scannen, het is lang niet allemaal even spannend.
Ik ben hier nu zes dagen, maar het voelt als een eeuwigheid. Het rare is dat ik enerzijds nogsteeds de hele tijd overspoeld wordt met nieuwe indrukken, maar dat andere dingen al weer bijna op de automatische pilot gaan. Ik kan (overdag) al weer bijna op mijn duimpje de weg vinden naar het centrum, waar de goede boekwinkel is, kleding winkels, electrische apperaten, goed supermarkt etc. [Je ziet dat wel in meer landen dat als men een winkeltje begint, niet denk he er zitten hier al 80 schoenen winkels laat ik ergens een winkel beginnen, nee alles is geklusterd.] Ik loop voor de derde keer naar de UNEP area (waar ACTS zit) en rond mijnYMCA hostel is het ook behoorlijk bekend.
Maandagavond voor het eerst ook maar eens gekeken hoe Nairobi ’s nachts bevalt, kan ik namelijk ook eens buiten de deur eten. Eten was niet dendered en mijn nachtelijke wandeling (20.30) was geen enkel probleem.
Dinsdag werd mijn eerste dag op kantoor...brrr.. Ik werd even aan tien mensen voorgesteld, joepie namen onthouden. Maar gelukkig heb ik nu ook een lijst van al mijn collega’s zo als ik ze maar gemakshalve zal noemen. (Ik werk niet met of voor ze, zit allen op de zelfde lokatie) Ik zit met Andrew in een ruimte (Bijna alle kenianen hebben een ‘engels’naam. Rectificatie: een Christelijke naam) Samen met hem en een vriend gingen we lunchen. Je hebt hier een idilysch buiten restaurant met een zeer gevarieerd aanbod (de eigenaar is Indier) Je moet je voorstellen dat deze hele UNEP lokatie is gebouwd in een stuk (omgekapt) bos. Enorm groen dus en rustig. Slecht het geluid van vogels tussen een enorme varieteit van tropische bomen. Overal zijn met hout overdenkt buiten plaatsen waar je rustig kan vergaderen enzo.
Andrew wilde graag een lekker op zijn keniaans berijd stukje vlees. Was helaas op, dus gingen we naar een minder idilysch restaurant buiten de UNEP area. Traditioneel Keniaans, geen vega! Karig. Tot nu toe is er in elk restaurant een redelijk assortiment aan vega, maar het is netzoals een traditioneel hollands restaurant, ook waardeloos. Tijdens de lunch met bijde heren even een spoedcurces Keniaanse politiek en geschiedenis gehad, practisch. Tevens over de demografische gelijkenissen tussen Kenia en Ethiopia. In veel van deze discussies komt het lezen van het boek Ebbenhout van Ryszard Kapuscinski enorm van pas. Dit geeft een zeer goed beeld van Afrikaanse politiek(e geschiedenis). O.a politiek zoals de afslachtingen in Rwanda en Sudan en vele voor het westen goed verborgen gehouden gebieden.
Een fout die ik bijna maakte toen lunch werd opgedient was het beginnen met eten. Oeps, christenen. Eerst bidden! (Niet meer vergeten, wordt niet gewaardeerd)
Na mijn lunch begonnen eindelijk mijn darmen te sputteren (vrij letterlij, sorry) Ik vroeg me al af wanneer mijn eerste ziekte zou komen. Andere ellende is de enorme blaar die nu al, halverwege de dag, is opengeschurt. *ut schoenen.
’s Avonds ben ik gaan kijken naar de goedkopen hotelletjes in het centrum. In de meeste wil je echt geen week wonen, eentje was wel aardig, maar ik denk dat ik dat niet moet doen. Woensdagavond ga ik bij mensen thuis kijken om te wonen, eens zien hoe dat is. Na deze zwerftocht langs hotelletjes ging ik naar de weekelijkse bijeenkomst van de Mountainering Club of Kenya (MCK). Met de matatu maar weer eens. Helaas was het al donker toen ik het laatste hotelletje uit kwam, hmmm... in het donker de goede Matatu vinden tussen de honderd lijnen en honderden matatu’s. Right. Gelukkig bleek nr 15 die ik moest hebben niet te vertrekken van de orspronkelijke plek en werd ik de komende 30 min van hot naar her gestuurd. Ik dacht dat door de stad lopen als het donker is gevaarlijk zou zijn omdat het dan ineens rustger werd met overal groepjes hangende mensen. Niks is minder waar. Want de wegen waren opeens te klein om alle voetgangers te kunnen verplaatsen. Waar komen al die mensen vandaan? Het zag (zeer zeker ook figuurlijk) zwart van de mensen. De gemiddelde plek in A’dam tijdens konninginnendag is rustiger. En geloof me in dat half uur getouwtrek opzoek naar matatu nr 15 ben ik geen blanke tegen gekomen. Tjee, mijn zelfverzekerheid begon weer ietsje af te nemen. Aha.. de bushalte gevonden (willekeurige plek midden op straat) Er moesten nog 50 andere met nr 15. En er gaan 15 mensen per keer in. Rustig wachten zoals iedereen doet dan maar. 3 matatus en 10 min later zit ik dan in een volgepropte matatu met ragge muziek, maar uit de drukte, geur, geschreeuw van de straat.
Volgende spannende moment zou nr 15 nogsteeds naar Wilson Airport gaan? De persoon die het geld int zegt van wel, maar ja.... Dit soort grapjes ken ik uit Marokko, dat garandeerd niks. Maar 15 min later wordt ik vriendelijk uit de matutu in een kopleet verlaten en donder stukje nairobi gezet. Hmm.... Al snel spreekt een vrouw mee aan en vraagt zich – terecht – af wat ik daar doe! Ze wilde me wel helpen met het vinden van de MCK-clubhuis. En daar was ik achteraf zeer dankbaar voor, want we werden weer rond het hele vliegveld geleid en daar is niet al te veel straat verlichting. Slecht om de 100/200 meter een slecht verlichte hangaar met wat onduidelijke types. Ik vertrouwde deze dame maar geheel, want ik had weer eens geen flauw idee waar ik was en heen ging, maar na de nachtelijke wandeling (het is pas 20.45 hoor) kom ik dan idd bij het MCK-clubhuis waar welgeteld 4 mensen binnen zijn. Een stel uit Seberie! (Zij is wiskundige een werkt ook in het gebied van mijn kantoortje) Een Keniaanse achter de bar en een Zweed die hier al een half jaar woont en één van de weinig echte rotsklimmers is. Om niet al te uitgebreid in te gaan op deze meeting... al boulderend op het kleine bouldermuurtje heb ik met de norse Sweed afesproken om zaterdag te gaan klimmen. (Mijn eerste stapjes buiten de grote stad) Ik ben echt super benieuwd!!!
Het bouldermuurtje is aan de buitenkant van het clubhuis gebouwd en aan het begin (of einde) van de startbaan(?), dus soms een beetje herrie. Toen ik een halfuurtje later weer naar binnen ging (boulderen lukte toch niet echt aangezien ik een beginnende ziekte voelde aankomen) stonden er opeens 40 westerlingen binnen. Allemaal onderzoekers, of ambassade medewerkers of echt genoten van. Meestal heeft de vrouw hier werk (1 of 2 jaar) en de man hobbelt dan mee. Ze komen uit alle uithoeken van de wereld, behalve Afrika! Ik denk omdat klimmen of hicken geen hele goedkope hobby is en juist als je in Kenia (algemeen in Afrika) meer dan gemiddeld geld verdient ga je niet sporten. Je dikke buik is immers je status symbol en die moet je er natuurlijk niet aftrainen!
Gelukkig wilde het Syberisch echtpaar me terug naar het hotel brengen, daar aangekomen gaf ik eindelijk toe aan mijn ziek zijn. Ik begon opeens te trillen, zodanig dat ik niet eens meer de bijsluiter van mijn medicijnen stil genoeg kon houden om het te lezen. Ik voelde me ijskoud, maar was bloed heet en de druppels zweet dropen langsamerhand door het matras heen. Dat werd een nacht met weinig slaap en nu heb ik slecht nog buikpijn en krampen, maar verder lijkt het beter te gaan, gelukkig.
Iets algemeens: De vrouwen hier stoppen allemaal echt enorm veel tijd in hun haar. Het is echt wonderbaarlijk en super vet om te zien wat voor machtig mooie creaties ze weten te maken van wat haar. Bij mannen daarentegen verschilt het kapsel geen millimeter (nou ja, misschien 3 maar echt niet meer!)
Respect als je het bovenstaande allemaal heb doorgewerkt. Ik hoop dat het interessant en/of inspirerend is.
Ik ben hier nu zes dagen, maar het voelt als een eeuwigheid. Het rare is dat ik enerzijds nogsteeds de hele tijd overspoeld wordt met nieuwe indrukken, maar dat andere dingen al weer bijna op de automatische pilot gaan. Ik kan (overdag) al weer bijna op mijn duimpje de weg vinden naar het centrum, waar de goede boekwinkel is, kleding winkels, electrische apperaten, goed supermarkt etc. [Je ziet dat wel in meer landen dat als men een winkeltje begint, niet denk he er zitten hier al 80 schoenen winkels laat ik ergens een winkel beginnen, nee alles is geklusterd.] Ik loop voor de derde keer naar de UNEP area (waar ACTS zit) en rond mijnYMCA hostel is het ook behoorlijk bekend.
Maandagavond voor het eerst ook maar eens gekeken hoe Nairobi ’s nachts bevalt, kan ik namelijk ook eens buiten de deur eten. Eten was niet dendered en mijn nachtelijke wandeling (20.30) was geen enkel probleem.
Dinsdag werd mijn eerste dag op kantoor...brrr.. Ik werd even aan tien mensen voorgesteld, joepie namen onthouden. Maar gelukkig heb ik nu ook een lijst van al mijn collega’s zo als ik ze maar gemakshalve zal noemen. (Ik werk niet met of voor ze, zit allen op de zelfde lokatie) Ik zit met Andrew in een ruimte (Bijna alle kenianen hebben een ‘engels’naam. Rectificatie: een Christelijke naam) Samen met hem en een vriend gingen we lunchen. Je hebt hier een idilysch buiten restaurant met een zeer gevarieerd aanbod (de eigenaar is Indier) Je moet je voorstellen dat deze hele UNEP lokatie is gebouwd in een stuk (omgekapt) bos. Enorm groen dus en rustig. Slecht het geluid van vogels tussen een enorme varieteit van tropische bomen. Overal zijn met hout overdenkt buiten plaatsen waar je rustig kan vergaderen enzo.
Andrew wilde graag een lekker op zijn keniaans berijd stukje vlees. Was helaas op, dus gingen we naar een minder idilysch restaurant buiten de UNEP area. Traditioneel Keniaans, geen vega! Karig. Tot nu toe is er in elk restaurant een redelijk assortiment aan vega, maar het is netzoals een traditioneel hollands restaurant, ook waardeloos. Tijdens de lunch met bijde heren even een spoedcurces Keniaanse politiek en geschiedenis gehad, practisch. Tevens over de demografische gelijkenissen tussen Kenia en Ethiopia. In veel van deze discussies komt het lezen van het boek Ebbenhout van Ryszard Kapuscinski enorm van pas. Dit geeft een zeer goed beeld van Afrikaanse politiek(e geschiedenis). O.a politiek zoals de afslachtingen in Rwanda en Sudan en vele voor het westen goed verborgen gehouden gebieden.
Een fout die ik bijna maakte toen lunch werd opgedient was het beginnen met eten. Oeps, christenen. Eerst bidden! (Niet meer vergeten, wordt niet gewaardeerd)
Na mijn lunch begonnen eindelijk mijn darmen te sputteren (vrij letterlij, sorry) Ik vroeg me al af wanneer mijn eerste ziekte zou komen. Andere ellende is de enorme blaar die nu al, halverwege de dag, is opengeschurt. *ut schoenen.
’s Avonds ben ik gaan kijken naar de goedkopen hotelletjes in het centrum. In de meeste wil je echt geen week wonen, eentje was wel aardig, maar ik denk dat ik dat niet moet doen. Woensdagavond ga ik bij mensen thuis kijken om te wonen, eens zien hoe dat is. Na deze zwerftocht langs hotelletjes ging ik naar de weekelijkse bijeenkomst van de Mountainering Club of Kenya (MCK). Met de matatu maar weer eens. Helaas was het al donker toen ik het laatste hotelletje uit kwam, hmmm... in het donker de goede Matatu vinden tussen de honderd lijnen en honderden matatu’s. Right. Gelukkig bleek nr 15 die ik moest hebben niet te vertrekken van de orspronkelijke plek en werd ik de komende 30 min van hot naar her gestuurd. Ik dacht dat door de stad lopen als het donker is gevaarlijk zou zijn omdat het dan ineens rustger werd met overal groepjes hangende mensen. Niks is minder waar. Want de wegen waren opeens te klein om alle voetgangers te kunnen verplaatsen. Waar komen al die mensen vandaan? Het zag (zeer zeker ook figuurlijk) zwart van de mensen. De gemiddelde plek in A’dam tijdens konninginnendag is rustiger. En geloof me in dat half uur getouwtrek opzoek naar matatu nr 15 ben ik geen blanke tegen gekomen. Tjee, mijn zelfverzekerheid begon weer ietsje af te nemen. Aha.. de bushalte gevonden (willekeurige plek midden op straat) Er moesten nog 50 andere met nr 15. En er gaan 15 mensen per keer in. Rustig wachten zoals iedereen doet dan maar. 3 matatus en 10 min later zit ik dan in een volgepropte matatu met ragge muziek, maar uit de drukte, geur, geschreeuw van de straat.
Volgende spannende moment zou nr 15 nogsteeds naar Wilson Airport gaan? De persoon die het geld int zegt van wel, maar ja.... Dit soort grapjes ken ik uit Marokko, dat garandeerd niks. Maar 15 min later wordt ik vriendelijk uit de matutu in een kopleet verlaten en donder stukje nairobi gezet. Hmm.... Al snel spreekt een vrouw mee aan en vraagt zich – terecht – af wat ik daar doe! Ze wilde me wel helpen met het vinden van de MCK-clubhuis. En daar was ik achteraf zeer dankbaar voor, want we werden weer rond het hele vliegveld geleid en daar is niet al te veel straat verlichting. Slecht om de 100/200 meter een slecht verlichte hangaar met wat onduidelijke types. Ik vertrouwde deze dame maar geheel, want ik had weer eens geen flauw idee waar ik was en heen ging, maar na de nachtelijke wandeling (het is pas 20.45 hoor) kom ik dan idd bij het MCK-clubhuis waar welgeteld 4 mensen binnen zijn. Een stel uit Seberie! (Zij is wiskundige een werkt ook in het gebied van mijn kantoortje) Een Keniaanse achter de bar en een Zweed die hier al een half jaar woont en één van de weinig echte rotsklimmers is. Om niet al te uitgebreid in te gaan op deze meeting... al boulderend op het kleine bouldermuurtje heb ik met de norse Sweed afesproken om zaterdag te gaan klimmen. (Mijn eerste stapjes buiten de grote stad) Ik ben echt super benieuwd!!!
Het bouldermuurtje is aan de buitenkant van het clubhuis gebouwd en aan het begin (of einde) van de startbaan(?), dus soms een beetje herrie. Toen ik een halfuurtje later weer naar binnen ging (boulderen lukte toch niet echt aangezien ik een beginnende ziekte voelde aankomen) stonden er opeens 40 westerlingen binnen. Allemaal onderzoekers, of ambassade medewerkers of echt genoten van. Meestal heeft de vrouw hier werk (1 of 2 jaar) en de man hobbelt dan mee. Ze komen uit alle uithoeken van de wereld, behalve Afrika! Ik denk omdat klimmen of hicken geen hele goedkope hobby is en juist als je in Kenia (algemeen in Afrika) meer dan gemiddeld geld verdient ga je niet sporten. Je dikke buik is immers je status symbol en die moet je er natuurlijk niet aftrainen!
Gelukkig wilde het Syberisch echtpaar me terug naar het hotel brengen, daar aangekomen gaf ik eindelijk toe aan mijn ziek zijn. Ik begon opeens te trillen, zodanig dat ik niet eens meer de bijsluiter van mijn medicijnen stil genoeg kon houden om het te lezen. Ik voelde me ijskoud, maar was bloed heet en de druppels zweet dropen langsamerhand door het matras heen. Dat werd een nacht met weinig slaap en nu heb ik slecht nog buikpijn en krampen, maar verder lijkt het beter te gaan, gelukkig.
Iets algemeens: De vrouwen hier stoppen allemaal echt enorm veel tijd in hun haar. Het is echt wonderbaarlijk en super vet om te zien wat voor machtig mooie creaties ze weten te maken van wat haar. Bij mannen daarentegen verschilt het kapsel geen millimeter (nou ja, misschien 3 maar echt niet meer!)
Respect als je het bovenstaande allemaal heb doorgewerkt. Ik hoop dat het interessant en/of inspirerend is.
maandag, juni 06, 2005
De best geklede dag van mijn leven-->9 tot 5?!
Juist. Weer een hoop indrukken en anakdotes die ik moeilijk allemaal kan meedelen. [Een lange mail, maar dat zal ik niet vaker doen, aan het einde van de mail wordt duidelijk dat mijn leven hier als het goed is binnenkort minder spannend gaat worden!]
Zondags is het hier in ieder geval redelijk uitgestorven. De meest mensen zijn hier dan ook christen en de grote groep Indiers en Pakistanen hebben zich buiten het centrum gevestigd (Parkland) dus misschien had ik daar moeten rond kijken, maar dat wist ik toen nog niet. Tevens schijnt dat eventueel een intressant gebied te zijn om te wonen... maar daarover straks meer. Ander punt is wel dat die Aziaten een stuk geslotener en chagerijniger zijn dan de goedlachse Keniaanen. Met Kenianen valt te praten en te lachen, dat lukt in India maar zelden met mensen.
Zondagochten eens rustig door het centrum gewandeld en genetwerkt. Langsamerhand ken ik de meeste safaripropers (Elske: idd de juiste termologie) wel en zij mij. Maar ik kan ze natuurlijk wel andere klusjes geven: zoek appartement. Zodoende zijn er een half dozijn mensen nu voor mij opzoek..:-) Zijn ze betrouwbaar?! Ze snappen dat als ik tevreden ben zij wat geld van me krijgen en verder hebben ze wijnig met huizen te doen en ze zijn vaak ook nog redelijk op te sporen aangezien ze altijd rond de zelfde buurt hangen, maar goed ik zie wel of ik van hun 'kunde' gebruik ga maken.
Behalve rond het busstation (gezellige drukte daaro!) wijnig intressants, dus ik had het idee opgevat om naar Westland te lopen, misschien drukker en ook aangeraden als woongebied. Ondanks dat de matatu's (kamikaze taxibusjes, met zijn 15 in een omgebouwd 6 persoons busje) niks kosten loop ik graag. Zie en beleef je een stuk meer. Tot nu toe nooit een probleem (voor 18.30/donker ben ik altijd terug bij mijn hostel) was de door mij uitgekozen route toch wat spannend. Je loopt langs een stuk (snel)weg dat de twee wijken verbind en blijkbaar (kon ik helaas niet op mijn kaart zien) zit daar wijnig leven tussen. OPeens niemand meer in overhemd en voornamelijk (jonge!) mensen die hun kleren in een mini stroompje wassen of dat niet doen om dat het duidelijk is dat de kleren die ze aanhebben ook als out-door pyama (?) dient. Opeens geen voorstel meer voor safari's, maar gewoon geld! Slik. Alleen was mijn huidige tacktiek zo zelfverzekerd rond lopen als mogelijk en spontaan omdraaien gaf zwakte aan. Ik begon ook een tikje te twijfelen over mijn route, maar ja de backpack-bijbel er bij pakken leek me ook geen goed plan. Stug doorlopen dan maar. De omgeving is moeilijk te beschrijven, snelweg met platgelopen groen er omheen en geen bedrijvigheid of woningen in de buurt, Slecht mensen die niks doen, te doen hebben en waarschijnlijk nooit iets te doen krijgen. Anyway, iets bezweter dan normaal kom ik in Westland aan en was het iets later dan gepland. Dus geen site-seeing meer, maar na een drankje mezelf meteen in een matatu gepropt en voor 25 eurocent over de zelfde weg terug geraced. Daar maar niet meer wandelen!
Als je trouwens denkt, krijgen we elke keer zo'n verhaal te verwerken, nee hoor: lees.
Vandaag ging ik naar ACTS, daarvoor wilde ik toch maar 'goed' voor de dag komen. Moest nog nette schoenen kopen en een overhemd met lange mouwen leek mij ook wel zo netjes. Als jullie denken daar is Sander toch niet van. Klopt! Maar er gaan wel meer princiepes overboord. In NL ben ik graag een tikje anders/mezelf. Hier ben je sowieso HEEL anders. Je bent immers blank. Ik vraag me af in hoeverre ik ook mezelf kan zijn, want ik ben 'gewoon' een van de blanke. Dus dan maar moeite stoppen in er een beetje bij horen...grrr. En dat begon met nette schoenen kopen. Oh wat heb ik daar een hekel aan. Na anderhalf uur 20 of meer winkeltjes gezien te hebben, met overigens veelal aardige mensen aangezien ze niet van toeristen leven, kwam ik tot de conclusie dat ik ze allemaal lelijk vind en niet lekker vind zitten. Waarom dragen mensen die rot dingen en waarom zijn ze zo geinstitutionaliseerd in bepaalde wereldjes! Bij het volgende winkeltjke moest ik van mezelf een paar kopen en een mis koop is het toch al niet gauw voor 10,- euro. Goed iets later had ik ook nog een mooi-blauw-met-lijntjes-enzo-Ralph-Loren-overhemd en een leren(!) riem gekocht.... enzo ontstond voor mij zo'n beetje de best gekleden dag in mijn leven!
[Leer ontlopen is hier overigens onmogelijk en misschien is humanitair gezien leer ook beter dan plastic. Leer wordt - tegen belachelijk lage prijzen - opgekocht van arme boeren up-country. Zo doende verdienen ze nog iets aan een net overleden dier, hetgeen vaak een drama is.]
Goed, zeer net gekleed (maar zonder fallus symbool om mijn nek) ging ik naar het Oost-Afrikaans HeadQuarter van de UN. Daarnaast (en tegenover de nieuw opgebouwde VN-ambassade - de vorige is in 1998 opgeblazen) ligt het World AgroForestry Cetre. Deze omgeving ligt net buiten Nairobi en is een andere wereld. Alles is een schoone-door irrigratie groene-serene-rustige-bewaakte(grote hekken met portiers) compound! Right? Andere wereld met opeens wat meer blanke mensen (nogsteeds net veel hoor) en slecht introverte en vriendelijk Kenianen. En op een van deze compounds zou ik David (onderzoeker bij ACTS) ontmoeten. Geheel in stijl hadden we geen concrete afspraak gemaakt en ging ik op goed geluk opzoek naar hem. Hij was er niet, maar zou over 20 min bij zijn kantoor zijn. 40 min. later ontmoeten ik hem. Samen met hem en Ann de mogelijkheden door gesproken en ik kon in een andere kamer een kantoortje delen met een andere (fellow)onderzoeker. Ik zou een sleutel-telefoonaansluiting-bureau-stoel-internetaansluiting-(postvakje?)-emailadres krijgen. Moet wel 80-100 dollar betal per maand, maar ok. Echt ongeloofelijk!
Hoeveel nieuwe indrukken kan een mens opnemen in korte tijd. Eerst een kompleet ander land en cultuur en nu opeens in busniss-uniform een kantoor'baan'. Arggg... Ik kan gewoon van 9-5 naar kantoor. haha...
Ik moet ophouden met typen het enige wat nog op mijn hart ligt is waar te wonen. Dit wordt toch wat lastiger. Tegenstrijdige verhalen. De een verteld dat je makkelijk voor minder dan +-100 per maand iets kan huren, de ander verteld dat het toch gauw +- 250 wordt? En waar? Je schijnt naast die compounds te kunnen wonen, hetgeen een hoop ingewikkeld gereis scheelt, maar tevens is het daar wel doods! Doods maar ook weer veilig. Want op elke andere plek weet binnen de korste keren dat daar en daar een blanke woont! Hmmm... tja een keuze die nog gemaakt moet worden....
Thanks voor het lezen en binnenkort ben ik in ieder geval tijds kantoor uren gewoon telefonisch berijkbaar.. (haha, wat een grap)
En dan dus slecht kantoor anakdotes :-) maar die roddels zal ik jullie besparen.
Volgende week ga ik denk ik wel naar Nairobi's National Park, kan je ook (onder begeleiding) wandelen, dus geen auto nodig. Ondanks dat het park aan de miljoennen stad grenst zijn wel 4 van de big 5 in het park aanwezig. Ik ben benieud.
Jambo
Zondags is het hier in ieder geval redelijk uitgestorven. De meest mensen zijn hier dan ook christen en de grote groep Indiers en Pakistanen hebben zich buiten het centrum gevestigd (Parkland) dus misschien had ik daar moeten rond kijken, maar dat wist ik toen nog niet. Tevens schijnt dat eventueel een intressant gebied te zijn om te wonen... maar daarover straks meer. Ander punt is wel dat die Aziaten een stuk geslotener en chagerijniger zijn dan de goedlachse Keniaanen. Met Kenianen valt te praten en te lachen, dat lukt in India maar zelden met mensen.
Zondagochten eens rustig door het centrum gewandeld en genetwerkt. Langsamerhand ken ik de meeste safaripropers (Elske: idd de juiste termologie) wel en zij mij. Maar ik kan ze natuurlijk wel andere klusjes geven: zoek appartement. Zodoende zijn er een half dozijn mensen nu voor mij opzoek..:-) Zijn ze betrouwbaar?! Ze snappen dat als ik tevreden ben zij wat geld van me krijgen en verder hebben ze wijnig met huizen te doen en ze zijn vaak ook nog redelijk op te sporen aangezien ze altijd rond de zelfde buurt hangen, maar goed ik zie wel of ik van hun 'kunde' gebruik ga maken.
Behalve rond het busstation (gezellige drukte daaro!) wijnig intressants, dus ik had het idee opgevat om naar Westland te lopen, misschien drukker en ook aangeraden als woongebied. Ondanks dat de matatu's (kamikaze taxibusjes, met zijn 15 in een omgebouwd 6 persoons busje) niks kosten loop ik graag. Zie en beleef je een stuk meer. Tot nu toe nooit een probleem (voor 18.30/donker ben ik altijd terug bij mijn hostel) was de door mij uitgekozen route toch wat spannend. Je loopt langs een stuk (snel)weg dat de twee wijken verbind en blijkbaar (kon ik helaas niet op mijn kaart zien) zit daar wijnig leven tussen. OPeens niemand meer in overhemd en voornamelijk (jonge!) mensen die hun kleren in een mini stroompje wassen of dat niet doen om dat het duidelijk is dat de kleren die ze aanhebben ook als out-door pyama (?) dient. Opeens geen voorstel meer voor safari's, maar gewoon geld! Slik. Alleen was mijn huidige tacktiek zo zelfverzekerd rond lopen als mogelijk en spontaan omdraaien gaf zwakte aan. Ik begon ook een tikje te twijfelen over mijn route, maar ja de backpack-bijbel er bij pakken leek me ook geen goed plan. Stug doorlopen dan maar. De omgeving is moeilijk te beschrijven, snelweg met platgelopen groen er omheen en geen bedrijvigheid of woningen in de buurt, Slecht mensen die niks doen, te doen hebben en waarschijnlijk nooit iets te doen krijgen. Anyway, iets bezweter dan normaal kom ik in Westland aan en was het iets later dan gepland. Dus geen site-seeing meer, maar na een drankje mezelf meteen in een matatu gepropt en voor 25 eurocent over de zelfde weg terug geraced. Daar maar niet meer wandelen!
Als je trouwens denkt, krijgen we elke keer zo'n verhaal te verwerken, nee hoor: lees.
Vandaag ging ik naar ACTS, daarvoor wilde ik toch maar 'goed' voor de dag komen. Moest nog nette schoenen kopen en een overhemd met lange mouwen leek mij ook wel zo netjes. Als jullie denken daar is Sander toch niet van. Klopt! Maar er gaan wel meer princiepes overboord. In NL ben ik graag een tikje anders/mezelf. Hier ben je sowieso HEEL anders. Je bent immers blank. Ik vraag me af in hoeverre ik ook mezelf kan zijn, want ik ben 'gewoon' een van de blanke. Dus dan maar moeite stoppen in er een beetje bij horen...grrr. En dat begon met nette schoenen kopen. Oh wat heb ik daar een hekel aan. Na anderhalf uur 20 of meer winkeltjes gezien te hebben, met overigens veelal aardige mensen aangezien ze niet van toeristen leven, kwam ik tot de conclusie dat ik ze allemaal lelijk vind en niet lekker vind zitten. Waarom dragen mensen die rot dingen en waarom zijn ze zo geinstitutionaliseerd in bepaalde wereldjes! Bij het volgende winkeltjke moest ik van mezelf een paar kopen en een mis koop is het toch al niet gauw voor 10,- euro. Goed iets later had ik ook nog een mooi-blauw-met-lijntjes-enzo-Ralph-Loren-overhemd en een leren(!) riem gekocht.... enzo ontstond voor mij zo'n beetje de best gekleden dag in mijn leven!
[Leer ontlopen is hier overigens onmogelijk en misschien is humanitair gezien leer ook beter dan plastic. Leer wordt - tegen belachelijk lage prijzen - opgekocht van arme boeren up-country. Zo doende verdienen ze nog iets aan een net overleden dier, hetgeen vaak een drama is.]
Goed, zeer net gekleed (maar zonder fallus symbool om mijn nek) ging ik naar het Oost-Afrikaans HeadQuarter van de UN. Daarnaast (en tegenover de nieuw opgebouwde VN-ambassade - de vorige is in 1998 opgeblazen) ligt het World AgroForestry Cetre. Deze omgeving ligt net buiten Nairobi en is een andere wereld. Alles is een schoone-door irrigratie groene-serene-rustige-bewaakte(grote hekken met portiers) compound! Right? Andere wereld met opeens wat meer blanke mensen (nogsteeds net veel hoor) en slecht introverte en vriendelijk Kenianen. En op een van deze compounds zou ik David (onderzoeker bij ACTS) ontmoeten. Geheel in stijl hadden we geen concrete afspraak gemaakt en ging ik op goed geluk opzoek naar hem. Hij was er niet, maar zou over 20 min bij zijn kantoor zijn. 40 min. later ontmoeten ik hem. Samen met hem en Ann de mogelijkheden door gesproken en ik kon in een andere kamer een kantoortje delen met een andere (fellow)onderzoeker. Ik zou een sleutel-telefoonaansluiting-bureau-stoel-internetaansluiting-(postvakje?)-emailadres krijgen. Moet wel 80-100 dollar betal per maand, maar ok. Echt ongeloofelijk!
Hoeveel nieuwe indrukken kan een mens opnemen in korte tijd. Eerst een kompleet ander land en cultuur en nu opeens in busniss-uniform een kantoor'baan'. Arggg... Ik kan gewoon van 9-5 naar kantoor. haha...
Ik moet ophouden met typen het enige wat nog op mijn hart ligt is waar te wonen. Dit wordt toch wat lastiger. Tegenstrijdige verhalen. De een verteld dat je makkelijk voor minder dan +-100 per maand iets kan huren, de ander verteld dat het toch gauw +- 250 wordt? En waar? Je schijnt naast die compounds te kunnen wonen, hetgeen een hoop ingewikkeld gereis scheelt, maar tevens is het daar wel doods! Doods maar ook weer veilig. Want op elke andere plek weet binnen de korste keren dat daar en daar een blanke woont! Hmmm... tja een keuze die nog gemaakt moet worden....
Thanks voor het lezen en binnenkort ben ik in ieder geval tijds kantoor uren gewoon telefonisch berijkbaar.. (haha, wat een grap)
En dan dus slecht kantoor anakdotes :-) maar die roddels zal ik jullie besparen.
Volgende week ga ik denk ik wel naar Nairobi's National Park, kan je ook (onder begeleiding) wandelen, dus geen auto nodig. Ondanks dat het park aan de miljoennen stad grenst zijn wel 4 van de big 5 in het park aanwezig. Ik ben benieud.
Jambo
zaterdag, juni 04, 2005
So far so good
Je zult wellicht wel denken, die jongen is nog geen 24 uur in Kenia en nu al contact zoeken met het thuisfront? Maar momenteel is het internet mijn voornaamste medium om hier in contact te komen met mensen. De Universiteit, African Centre for Technology Studies (ACTS), andere conecties om een huis te vinden, etc.
En dit medium bracht me goed nieuws. Ik las net een mailtje dat ACTS van plan is om mij officespace aan te bieden waar ik ook van de andere aanwezige faciliteiten gebruik kan maken! Beter!!! Dus maandag maar eens een kantoor-outfit uit de backpack trekken! Super blij als dat gaat lukken.
Maar goed, iets hiervoor zat ik nog onwettend in het vliegtuig. Een vlucht die snel ging gezien een gesprek van zeker 3 uur met een amerikaanse student die ondanks dat hij Amerikaan en gelovig was, zeer kritisch was op bijde aspecten (zonder ze te verloochenen).
Vanuit het vliegtuig hoopte ik nog een mooi uitzicht te hebben op de een na hoogste berg van Afrika, mount Kenia. We gingen er vlak langs vliegen, maar net voor we in de buurt kwamen viel de zon in eens uit de hemel en was het om ongeveer 19.15 compleet zwart om het vliegtuig heen. (Geen lichtjes op de grond te ontdekken) Das ff wennen als je de dag daarvoor nog om 22.00 lekker in het buitenlicht zat.
Aangekomen was ik van plan om een Londoncap te nemen, maar helaas die kon ik zo gauw niet vinden (Oja echt geen blik in mijn visum, wat ik kwam doen) En aangezien ik al gauw een man of 8 om mij heen had om een taxi aan te bieden moet ik iets verzinnen. Even zoeken nog, de groep achtervolgers lijkt te groeien en dan toch maar met een in zee gaan. Om een lang verhaal kort te maken we hadden een prijs van 2000 KeSh afgesproken (1500 schijnt normaal te zijn, maar ach) Alleen blijkt deze man, Dennis genaamt, van de toerist information service te zijn, we hadden een andere bestuurder(?) Ik had mijn twijfels bij de intenties van Dennis en loog van alles bij elkaar over mijn plannen in Kenia. (Ik denk dat ik al pratend hier pakweg elke 2 minuten een leugen vertel of de waarheid verdraai) Uiteindelijk kreeg Dennis door dat hij mij moeilijk kon strikken aan een ander hotel of safariclub en toen kwam de aap uit de mouw. Hij krijgt betaald als hij mij een safari operator binnen loods! Aha. En dat verdiende blijkbaar beter dan de taxi rit, want als ik dat zou doen hoefde ik ook niet te veel te betalen voor mijn taxi! De deal werd: Hij zou mij op zaterdag de stad even rond lijden, ik vraag al dan niet gemeend om info bij een safari operator en ik betaal nog maar 1000 KeSh voor mijn taxi rit! Easy of Kalu Mantata (Geen probleem) zoals ze hier zeggen.
Verder is t hostel ok. Nog niks is gestolen en de geuren zijn herkenbaar? Moeilijk uit te leggen, maar Indaia rook net zo. Door het vele buiten leven denk ik.
Maar goed het wordt hier weer warm en benouwd binnen, dus ik ga maar eens een terrasje opzoeken.
Misschien horen jullie de volgende keer van me als ik achter mijn eigen bureautje zit?!
En dit medium bracht me goed nieuws. Ik las net een mailtje dat ACTS van plan is om mij officespace aan te bieden waar ik ook van de andere aanwezige faciliteiten gebruik kan maken! Beter!!! Dus maandag maar eens een kantoor-outfit uit de backpack trekken! Super blij als dat gaat lukken.
Maar goed, iets hiervoor zat ik nog onwettend in het vliegtuig. Een vlucht die snel ging gezien een gesprek van zeker 3 uur met een amerikaanse student die ondanks dat hij Amerikaan en gelovig was, zeer kritisch was op bijde aspecten (zonder ze te verloochenen).
Vanuit het vliegtuig hoopte ik nog een mooi uitzicht te hebben op de een na hoogste berg van Afrika, mount Kenia. We gingen er vlak langs vliegen, maar net voor we in de buurt kwamen viel de zon in eens uit de hemel en was het om ongeveer 19.15 compleet zwart om het vliegtuig heen. (Geen lichtjes op de grond te ontdekken) Das ff wennen als je de dag daarvoor nog om 22.00 lekker in het buitenlicht zat.
Aangekomen was ik van plan om een Londoncap te nemen, maar helaas die kon ik zo gauw niet vinden (Oja echt geen blik in mijn visum, wat ik kwam doen) En aangezien ik al gauw een man of 8 om mij heen had om een taxi aan te bieden moet ik iets verzinnen. Even zoeken nog, de groep achtervolgers lijkt te groeien en dan toch maar met een in zee gaan. Om een lang verhaal kort te maken we hadden een prijs van 2000 KeSh afgesproken (1500 schijnt normaal te zijn, maar ach) Alleen blijkt deze man, Dennis genaamt, van de toerist information service te zijn, we hadden een andere bestuurder(?) Ik had mijn twijfels bij de intenties van Dennis en loog van alles bij elkaar over mijn plannen in Kenia. (Ik denk dat ik al pratend hier pakweg elke 2 minuten een leugen vertel of de waarheid verdraai) Uiteindelijk kreeg Dennis door dat hij mij moeilijk kon strikken aan een ander hotel of safariclub en toen kwam de aap uit de mouw. Hij krijgt betaald als hij mij een safari operator binnen loods! Aha. En dat verdiende blijkbaar beter dan de taxi rit, want als ik dat zou doen hoefde ik ook niet te veel te betalen voor mijn taxi! De deal werd: Hij zou mij op zaterdag de stad even rond lijden, ik vraag al dan niet gemeend om info bij een safari operator en ik betaal nog maar 1000 KeSh voor mijn taxi rit! Easy of Kalu Mantata (Geen probleem) zoals ze hier zeggen.
Verder is t hostel ok. Nog niks is gestolen en de geuren zijn herkenbaar? Moeilijk uit te leggen, maar Indaia rook net zo. Door het vele buiten leven denk ik.
Maar goed het wordt hier weer warm en benouwd binnen, dus ik ga maar eens een terrasje opzoeken.
Misschien horen jullie de volgende keer van me als ik achter mijn eigen bureautje zit?!
donderdag, juni 02, 2005
Verkiezingen vervolg
Nog even over die verkiezingen. (Net ff de krant open geslagen) Blijkbaar was het bij de kiesmachines gewoon mogelijk om blanco te stemmen. En wij (hoofdstadders) zouden dan nul of twee hokjes moeten hebben ingevuld voor een balnco stem, al was dat niet bij iedereen duidelijk.
Tevens was voor deze stemming het hele verhaal van de kiesdeler natuurlijk een tikje onzinnig, aangezien je maar twee 'partijen' hebt. Dus restzetelverdelingen doen niet zoveel.
En tot slot gaan ze tóch wel de blanco en ongeldige stemmen meetellen voor de opkomst percentage. Waren ze nog even vergeten? Helaas wordt mij niet duidelijk uit de volkskrant of er nou een (statestiek) verschil is tussen blanco en ongeldige stemmen.....
Tja en deze post kwam dus nog gewoon uit een A'damse woonkamer
Tevens was voor deze stemming het hele verhaal van de kiesdeler natuurlijk een tikje onzinnig, aangezien je maar twee 'partijen' hebt. Dus restzetelverdelingen doen niet zoveel.
En tot slot gaan ze tóch wel de blanco en ongeldige stemmen meetellen voor de opkomst percentage. Waren ze nog even vergeten? Helaas wordt mij niet duidelijk uit de volkskrant of er nou een (statestiek) verschil is tussen blanco en ongeldige stemmen.....
Tja en deze post kwam dus nog gewoon uit een A'damse woonkamer
Goede morge!
Goede morge schone wereld.
De tijd van deze post gezien? En nee ik hoef niet eens op een onchristelijke tijd te vliegen, maar ondanks dat ik me redelijk rustig en ontspannen voel heeft mijn lichaam daar hele andere ideen over. Nadat ik gister eerst heerlijk in de Waaghals (Frans Hals straat) gegeten heb met moeders en een paar vrienden en daarna lekker in de tuin wijn ben gaan drinken, viel ik toen ik om één uur in mijn bed lag meteen in slaap. Maar na twee uurtjes vond mijn lichaam het wel weer welletjes. En dan hielp het mee dat er een mug was die me ook alvast een kleine afrika experience wilde bezorgen. Dus na nog twee uur wakker liggen stort ik me nu maar op zoiets nuttigs als posten op m'n log?!
De volgende post komt hier zo'n 7 uur vliegen vandaan vanuit het donkere Afrika.
Nu ff een bakie pleur.... De adrenaline is nog niet helemaal opgang gekomen om me alert te houden.
En voor alle UvO'ers: Geniet op Texel van de regen als jullie met zijn allen achter een bal in de modder aan het ploeteren zijn. (Op sommige plekken is regen leterlijk een geschenk uit de hemel!)
De tijd van deze post gezien? En nee ik hoef niet eens op een onchristelijke tijd te vliegen, maar ondanks dat ik me redelijk rustig en ontspannen voel heeft mijn lichaam daar hele andere ideen over. Nadat ik gister eerst heerlijk in de Waaghals (Frans Hals straat) gegeten heb met moeders en een paar vrienden en daarna lekker in de tuin wijn ben gaan drinken, viel ik toen ik om één uur in mijn bed lag meteen in slaap. Maar na twee uurtjes vond mijn lichaam het wel weer welletjes. En dan hielp het mee dat er een mug was die me ook alvast een kleine afrika experience wilde bezorgen. Dus na nog twee uur wakker liggen stort ik me nu maar op zoiets nuttigs als posten op m'n log?!
De volgende post komt hier zo'n 7 uur vliegen vandaan vanuit het donkere Afrika.
Nu ff een bakie pleur.... De adrenaline is nog niet helemaal opgang gekomen om me alert te houden.
En voor alle UvO'ers: Geniet op Texel van de regen als jullie met zijn allen achter een bal in de modder aan het ploeteren zijn. (Op sommige plekken is regen leterlijk een geschenk uit de hemel!)
woensdag, juni 01, 2005
Blanco
Stemmen vandaag. Ik ben zeker niet voor de huidige te implementeren grondwet, maar 'tegen' vertegenwoordigd ook weer niet geheel mijn mening. Ofwel blanco stemmen. Als het kan! Want dat hokje, of voor de meer geautomatiseerde gemeente knopje, is er niet.
Na navragen aan de drie buurt vrijwilligers bij het stemloket, zou mijn stem - als ik domweg niks invul - wel worden meegenomen (voor het opkomstpercentage zegmaar) en kon ik zodoende toch nog blanco stemmen.
Ik hoop dat mijn stem niet als ongeldig wordt verklaard en dan blijf ik me nog afvragen of dit ook mogelijk is bij die geautomatiseerde stemloketten?
Na navragen aan de drie buurt vrijwilligers bij het stemloket, zou mijn stem - als ik domweg niks invul - wel worden meegenomen (voor het opkomstpercentage zegmaar) en kon ik zodoende toch nog blanco stemmen.
Ik hoop dat mijn stem niet als ongeldig wordt verklaard en dan blijf ik me nog afvragen of dit ook mogelijk is bij die geautomatiseerde stemloketten?
Abonneren op:
Posts (Atom)