even posten dan maar, zo tijdens 'de' dagen

De kerstdagen, witte nog wel. Emperisch heb ik geconstateerd dat mijn olijf olie, niet extra virgin bevriest bij minder dan 3 graden en dat was het in mijn huiskamer. Water komt omhoog via de grond en ik achte het noodzakelijk om voor het eerst van mijn leven een pyama aan te schaffen.
En in de tussentijd terwijl ik voor de zoveelste keer mijn buikje veels te rond eet vraag ik me af waar die kerst gedachten ook al weer over gaan.... Laat ik het er op houden dat ik niet in kerst geloof, maar dat het goed kan worden gebruikt als excus om heerlijk gezellig met vrienden te eten.
Nu op naar de volgende sociale horde: "wat&hoe&bij wie&waarom"tijdens oud & nieuw. Vraag je je het ook wel eens af?

burqa en schijnveiligheid

Het koste verschillende bodes wat moeite maar vandaag ontving ik toch voor het eerst de krant aan huis. Aangezien ik moet studeren lees ik slechts 1 artikel: "Kamer: verbied dragen burqa in het openbaar"
Nou heb ik niet zoveel op met godsdienst, maar mensen mogen wel hun eigen keuzes maken zeker als dat niet gelijk staat aan het in gevaar brengen van anderen. Tuurlijk kan je je afvragen in hoeveel gevallen een burqa uit vrije wil wordt gedragen. Zodoende ben ik blij dat er naar de rechten en emancipatie van deze vrouwen wordt gekeken, maar dat neemt niet weg dat mensen uiteindelijk de keuze mogen maken om een burqa te dragen als zij daarbij overtuigt zijn het beste of gelukkigst te leven. Niet verbieden dus!

Tevens is een (misschien wel breed gedragen) mening van Wilders natuurlijk ook verwerpelijk: "Zeker in deze tijden van onzekerheid is het belangrijk dat mensen in het openbaar altijd te identificeren zijn." Wat denk de man daarmee te vereidelen? De hele Hofstad groep ging toch ook niet gebukt onder een burqa? Dat wellicht een enkeling misbruik maakt van het in het openbaar dragen van een bivaksmuts betekend toch niet dat het voor andere verboden moet worden. En is het klimaat dat met dergelijke schijnveiligheid en het aanwoekeren van angst gepaard gaat niet veel scadelijker voor de samenleving!

Misschien neem ik de volgende keer wel een proef abonnement op de Donald Duck.

Zuren en Zeiken

Mensen moeten niet zo zuren en zeiken, maar eens gewoon leven is een van de motto's in Youp van 't Hek zijn nieuwe oudejaarsconferance. Een mening die hij wel vaker heeft verkondigt en inderdaad Nederlanders hebben een hoop te zeiken.
Desondanks ben ik het niet helemaal met yoepie eens, want er is ook een hoop te zeiken. Hij maakt vele grappen over kleinburgelijkgezuur, iets wat mijn inziens ook door middel van wetten en uitzetprocedures de grond in mag worden gedrukt, maar vele grappen over het dubbel moraal en blindheid ten opzichte van de oneerlijke verdeeling van macht, kennis en welvaart op deze wereld moeten niet gerelatieveerd worden. En over dergelijke onderwerpen mag je blijven zuren. Zuren mag mijn inziens altijd, ZO LANG je er wel ook zelf wat aan gaat doen, want anders moet je je kop dicht houden! Gezeik!

Youp zelf begeeft zich in deze als grachtengordel-salon sociolist enigsinds in een grijs gebied aangezien hij natuurlijk meer roept dan doet, maar dat is zijn beroep en daar bereikt hij waarschijnlijk ook het meeste mee. Plus dat het de mens (blank met inkomen) nog een leuke avond bezorgt ook, want dat was het gister!!!!

Laconiek ipv Sociaal

Ik heb moeite met het status quo. Daarin ben ik niet de enige, vele mensen vele meningen, maar het verbaast me elke keer weer als iemand beweert dat de huidige krachtvelden die ontwikkelingslanden weerhouden tot een ‘menselijk’ niveau te ontwikkelen nooit te doorbreken zijn. Dat de landen met macht en geld dat nimmer uit handen zullen geven – echt uit handen zullen geven – om de meerderheid van deze wereld en menswaardig bestaan te verstrekken. Een Europeaan, Amerikaan of rijke Aziaat heef natuurlijk nogal makkelijk praten als zij of hij een dergelijke mening verkondigd. Het mag duidelijk zijn dat een mening - in het algemeen, maar dus ook als het de ontwikkeling van minder bedeelde betreft - sterk wordt beïnvloed door de sociale context van diegene die de mening uitspreekt. Het is nogal dubieus als iemand die in het status quo nogal sterk bevoorrecht is beweert dat er geen ander oplossingen zijn?!
Ook vele afrikanen (zover ik weet) zijn sceptisch over de ontwikkeling van hun continent. Niet dat de Afrikaan daar niet toe in staat zou zijn, maar inderdaad omdat zij zien dat die rijke westerlingen bang zijn de macht eerlijk over de aarde te verdelen en zodoende een deel van hun eigen rijkdom zullen moeten inleveren.

Als je iemand hoort beweren dat welvaart (of welzijn) niet eerlijk verdeeld kan worden over deze wereld, dat macht niet eerlijk kan worden gedistribueerd, dan is dat onzin! Dit vervolgens onderbouwen door de keuze over dit machtsspel af te schuiven naar politici en captains of industry is wartaal en zwakzinnig. Natuurlijk zijn het voornamelijk de captains of industry die het status quo willen behouden of naar hun hand keren en hebben zijn ook onevenredig veel gezag gezien de financiële belangen voor zichzelf en de sowieso al welvarende in de westerse wereld, maar dat betekend niet dat dit altijd zo zal zijn. Het mag misschien zo zijn dat de economie op dit moment zo werkt, maar de economie is niks. Wij hebben het woord en het idee economie verzonnen en zodoende kan de mens dat ook anders indelen als de wil daar is.
Beweren dat een eerlijke wereld niet mogelijk is, is beweren dat je geen eerlijke wereld wilt; omdat je wel tevreden bent. Volhouden dat je wel een eerlijker bestaan voor iedereen zou willen, maar dat dat helaas niet kan, is jezelf voorhouden dat je sociaal bent in plaats van laconiek!

Persen

Minstens net zo metafysice was het krantenbericht waarmee mijn moeder kwam toen ik nog niet over de handtekeningen shock heen was. Mijn oom stond groots op de voorpagina van deze oude, vergeelde ECHO. An sich geen wereld schokkend nieuws dat een van je familie leden de voorpagina van een krant haalt, al hoewel het zeer zeker een prestatie is. De verbazing sloeg pas weer echt toe toen ik de datum van de krant bekeek: Mijn geboorte dag!
Cool ik heb een krant die tegelijkertijd met mij geperst is en dan noog met mijn oom op de voorpagina, toevalligheden ...

Overlevende handtekeningen...

Sommige dingen wil je niet verklaren, sommige kan je niet verklaren, maar andere.....

Twee dagen terug zag ik voor het eerst van mijn leven (zover ik me kan herinneren) de handtekening van mij grootvader en overgrootvader en wat schets mijn stomme verbazing; ik heb op jonge leeftijd, toen ik een schriftje waarin eigenlijk rekensommetjes hadden moeten komen te staan volschreef met handtekkeningen en me daarbij onbewust een zo goed als gelijke handtekening aangeschaft als mij groot- en overgrootvader. Het is dat hun beide voornamen beginnen met een W, maar verder maakte ze exact de zelfde bewegingen - toen waarschijnlijk nog met pennen gevult met inkt - die ik ook over het papier maak voor meer en minder offieciele aangelegenheden. Tijden heb ik verbaast naar de handtekening zitten kijken, me afvragend hoe dat nou zou kunnen! Is de handtekening een afspiegeling van je karakter en is mijn karakter vergelijkbaar met dat van mijn grootouders door de overlevering van de genen? Of zou ik aan een meer metafysice theorie moeten denken?
Help mij!

multi-media functionaliteiten

Nog een keertje vandaag dan. Niets vermoedend surf ik op een vrijdagavond wat website af waartoe ik me gelieerd voel en die ik wellicht nog wil linken aan deze oh zo druk bezocht blogboek.... Sta ik opeens vinger om vinger in contact met een medewerker van Unicef! Dacht ik dat ik mijn gegevens invulde voor een klanten tevredenheids formulier of iets soortgelijks, blijk ik me te hebben aangemeld voor een soort msn-box waar je direct je vragen etc. kwijt kunt bij een medewerker met oa de volgende tekst:
"ja, via deze chat benaderen we mensen. Want niet een ieder houdt ervan om op straat benaderd te worden."
Ik vond het een geslaagd gesprek en heb zodoende wat vragen kunnen stellen. (Idd efficienter dan de kalverstraat of hoog catharijne afstruinen om een student te zoeken die daar toch voornamelijk voor haar of zijn eigen centen staat, want slecht betaald wordt dat fonsingswerk niet ... )

Hier nog maar eens een foto van een plaatje zoals ik ze zelf ook heb gezien, maar niet heb gefotografeerd (Vrouw en kind in Marsabit, wrsl Turkana's of misschien Samburu's of een van de kleinere stammen):

Raadsel

Wat hebben de volgende drie afbeelding volgens sommige met elkaar gemeen? (halve punten worden uitgerijkt aan zij of hij die alleen de drie plaatsnamen weet te noemen)
Op alle drie de plekken ben ik ook daadwerkelijk geweest en zou ik ook graag naar de tweede, maar ook derde weer terug willen.

Wetenschapsquize

Ik dacht ik beantwoord even 1 van de vragen van de wetenschapsquize!!!

knie-update

Mijn leven is voorgoed veranderd. Ik ben voorgoed veranderd; een stukje miniscus lichter. De problemen in mijn knie bleken niet van een klein scheurtje, maar het was een klassieker. Netjes doorgescheurd en er was geen discussie over de ingreep. Een reepje er af snijden van die meniscus. (Helaas heb ik geen scanner op de kleuren foto bij te voegen, maar die liggen hier; voor in het plakboek!)

Dit hoorde ik allemaal nadat ik al weer twee uur uit mijn narcose was ontwaakt en verschillende patienten om mij heen zag komen en gaan. Patienten die twee dagen niet meer mogen praten, patienten die tijdelijk niet mogen bukken, patienten die een niet te houden branderig gevoel ondervinden tijdens het plassen etc. Ik lees mijn boekje en bestel nog een bruine boterham met en een cappacino. Iets suicidaals in mij vindt ziekenhuizen altijd leuk; een live soap die rustig voor je ogen afspeelt, met alle ingredienten die het leven te bieden heeft. Lichamelijke problemen (uiteraard), maar ook relatieproblemen hoor je aan, vooral in familie kringen. Boze en onhandige artsen, die een klok van de muur af stoten of klagen over het midden-management.
Toch was ik wel blij dat ik de keus heb gemaakt niet de aflevering van de OK bewust mee te maken. Een ziekenhuis heeft blijkbaar gangen waar patienten en zeker bezoekers niet vaak komen. Namelijk daar waar het echte werk plaats vindt. Daar waar zagen en boren liggen en daar waar de chirurgen hun eerste koffie drinken alvorens ze slaperig hun laatste of eerste operatie van de dag uitvoeren. Al luisterend naar de assistent chirurgen die hun komende vakantie plannen bespreken worden er verschillende draden en buizen aan mijn lichaam bevestigd. Waarbij de uitvoerende arts me vraagt waarom ik niet zenuwachtig ben? Hoe had ik dan moeten reageren? Gillen? (Dan hadden die twee assistenten misschien wel hun smoel gehouden over de komende vakantie) Misschien was ik wel niet zenuwachtig omdat ik wist dat ik heerlijk door de operatie heen zou slapen. Weet de arts tijdens het inspuiten van de narcose nog wel even tussen neus en lippen te vertellen dat ik aan iets leuks moet denken voordat ik inslaap, want dan droom je prettiger. Fuck, daar komt ze nu mee! Stress ik heb nog maar een paar seconden om iets leuks te verzinnen, maar wat? Arggg.... te laat!
Rillende, jankend maar kiplekker werd ik wakker, al schrok ik wel weer op deze aarde te zijn. Maar de verijbare kachel die boven me werd opgehangen deed me toch even genieten van de moderne techniek, zo'n ding wil ook thuis, voor als ik de trappen van mijn stulpje weer durf tebewandelen.

nu weer naar de bank...

Op de bank

De wekker (op mijn telefoon) gaat af en ik druk gewoonte getrouw op snooze. Vijf minuten later, mijn telefoon gaat (ook op mijn telefoon), en ik heb pas laat door dat ik niet kan snoozen. Slaap-aangeschoten neem ik op en de vrouwenstem aan de anderekant van de lijn komt snel ter zake. Ze heeft een extra operatie plekje en ik kan maandag al onder het mes, of ik pen en papier bij de hand heb? Naakt en verdwaast strompel ik door het huis opzoek naar deze schrijf atributen en ten tijde dat ik weer slaap-nuchter ben begrijp ik dat ik niet eens de krukken van mijn moeder kan overnemen. Gelukkig is zij wel in staat op haar kont de trap op te komen, zodat we van bed kunnen wisselen en vanaf maandag slaap ik dus op de bank.

Groot Lexicon Van Nog Meer Nutteloze Feiten

In bruikleen gekregen van Weledelgeleerde heer professor Horstink, aldus de woorden van Mevr. Ensink.

Het is maar wat je nutteloze feiten vindt?!
Zo had heb ik al tijden op en aan last van mijn rug. De fysio heeft daar maar matig tegen geholpen. Maar ja er waren dan ook handelingen die ik niet met mijn fysio uitvoerde!

Vandaag feit nr 96: Gezonde Wip
Een prima remedie tegen lage rugpijn is de daad.

Malaysie, Senegal, Afganistan

Ik dacht dat ik op de uni wel een soort van working-spirit zou vinden, maar dat hebben studenten eigenlijk nooit op mij overgedragen en ook ik lijk dat niet te doen naar andere. Wel heb ik de avonturen van twee vrienden in Malaysia gelezen, die vanuit Kuala Lumpur (wordt ook wel "the Garden City of Lights" genoemd. ... De naam KualaLumpur betekent "modderige rivier") de Jungle zijn ingetrokken, waar ze verdwaalde en de nacht hebben door gebracht onder palmbladeren. [Zie Lot, bij links.]
Ik weet niet of ze het in dank afnemen dat ik er naar refereer, maar dergelijke verhalen zijn toch (jongens?) dromen!!! Geweldig (zolang je het overleeft)

Verder gaat over twee daagjes de IDFA weer van start dus ga ik vrijdag mijn eerste docu's weer een meepikken. Elk jaar weer genieten. Waarschijnlijk wordt het Sum Sum Saba (17.15) en Shadows of Afganistan (21.00).

Ofterwijl, een hoop cultuur-mee-pikkerij in dezer dagen.

Update: Sum Sum Zoog. Dat was geen succes. We zaten redelijk voor aan waardoor we een hele lange slapwekkende documentaire tegen een aantal dronken zwerfers aankijken van net te dichtbij. Ook de opname technieken waren weinig inspirerend. De docu die volgde over een geesteszieke senegalese was ietsje beter, maar ik bleef knikkenbollen.
Later op de avond ben ik uiteindelijk naar de Documentaire Kidnapped gegaan. Super! Heel bizar en intressant, over gekidnappede Japanese door zuid-korea om ze in te zetten als taalleraren en spionage. Een aantal van deze Japaners zijn bijn 20 jaar later alsnog 'terug gegeven' aan Japan...
Hierna ging het in La Reconciliation over verzoening en vergevingsgezindheid in Zuid-Afrika. Zeer ontroerend en bijna ongelovelijk hoe vooral de gekleurde geen haat gevoelens koesteren of in ieder geval bij zich houden aangezien ze van mening zijn dat wraak en wrok geen betere wereld schept, je naaste niet helpt. Dit naar aanleiding van Nelson Mendela die naar 27 jaar opsluiting amper of geen wrok uit te opzichten van zijn oude tegenstanders aangezien samenwerken constructiever is. Zeer bewonderingswaardig!

Kennis ontkennen (wat was ik slecht!)

Ik heb wel enige zelfkennis, maar ik probeer het op zijn tijd structureel te ontkennen (of ik doe niks met die kennis). Zo prijs ik mezelf gelukkig met enige naiviteit, maar ook het nemen van verstandige keuzes naar aanleiding van eerder ervaringen in mijn leven is niet altijd aan mij weggelegt.

Verstandig is niet gezellig!

Zo kon ik het niet laten gister mee te gaan volleyballen. Het zag er zo slecht uit bij mijn team afgelopen maandag dat ik ondanks een gefuckte meniscus en geen spelritme dacht toch een positieve bijdragen kon leveren. Dit ging de vorige twee keer namelijk nog best aardig, om de toch wat onverstandige keus van mijzelf goed te praten. Tevens kan ik de aanvoerder van mijn team natuurlijk niet weer teleur stellen. Zijn woorden naar mij na de laatste wedstrijd stonden nog in mijn geheugen gegrift; "Sander, ik ben ook boos op jouw!!!" ... ? ... "Dat je niet kan spelen"
Dus vol adrenaline stap ik als libero de wedstrijd in en ... en het gaat SLECHT. Ik kan me niet heugen dat ik zo beroerd heb staan passen. Tja... daar sta je dan als libero en dan word je er helemaal uitgeserveerd. Mijn knie knakte soms verkeerd, maar als ik dan mijn hak tegen mijn bil aanlegde hoorde je een tweede knak en kon ik weer vrij bewegen, maar dit had niks te maken met mijn beroerde spel. Ik vond het een beetje genant worden, maar ik werd er niet uitgehaald door de coach, misschien dacht hij dat ik nog in de wedstrijd zou komen maar halverwege de tweede set wilde ik dat de martelgang van mijn slechte spel zou eindigen. Mijn teamgenoten speelde allen dan ook veel beter dan de wedstrijd daarvoor en zodoende leverde ik alles behalve toegevoegde waarde. De eerste set dat ik er helemaal uitsta winnen ze meteen ... ;-)
Ik heb nu dan eindelijk door dat ik gewoon niet meer kan sporten de komende maanden en zal me daar bij neerleggen en mijn stembanden smeren om mijn bijdrage van de zijlijn te laten gelden. De aanvoerder was een beetje terug gekomen van zijn woorden vijf dagen eerder; "Sander, wat ontzettend goed dat je er was én wat stond je enorm slecht te passen!!!"

Volgende week met 4-0 winnen he jongens.

Abyssinia

Afrikaans eten, goddelijk, uberhaupt vind ik bijna alles lekkerder dan een hollandsepot. Grappig genoeg zijn het merendeel van de afrikaanse resaurants Oost-Afrikaans/Ethiopisch, op een enkele Marokaan, Tunesier of Zuid-Afrikaan na. Asmara, IBIS en Kilimajaro waren me allemaal bekend en hebben alle drie hun eigen kwaliteiten. [Bij mij per mail opvraagbaar] Gister de kennis op het gebied van Oost-Afrikaanse restaurants uitgebreid met een heerlijk etentje bij eetcafe Abyssinia. Het assortiment van vegetarisch eten is uitgebreider dan bij de overige drie. De atmosfeer is warm knus (misschien iets te, want je zit wel op elkaars lip) en je hebt de al dan niet bekende biologische Fair Trade biertjes van Mongozo; Palmnut, Banana, Quinua, Coconut...... En als de bediening dan ook nog Afrikaans vriendelijk en efficient is en je bent in goed gezelschap dan heb je een heerlijke avond.

Eetcafé Abyssinia
Jan Pieter Heijestraat 190, Amsterdam T: 020 - 683 07 92
Keuken(s):
Afrikaans; Ethiopisch; Vegetarisch [en meer. red.]
Geopend:
vanaf 17:00 keuken open tot 24:00 uur

Zijn er meer mensen die zich wel eens afvragen of een Libanees uit Libanon of Libie? (Eigenlijk is het antwoord duidelijk als je er even over nadenkt en dan nog niet in de war raken wat in Afrika ligt en wat in het midden-oosten)

Update: We hebben onder in West-Afrika ook nog Liberia

Sommige hebben vrijheid van meningsuiting en andere niet

Ik had wellicht een andere tekst gekozen en sowieso niet direct de behoefte om een dergelijke tekst op mijn raam of weblog te plaatsen...
Toch plaats ik hem nu omdat ik het belachelijk vind dat je tegenwoordig geen kritisch spandoek mag op hangen. Misschien is het wat kort door de bocht, maar dat kan je van sommige overheidbeleid ook zeggen, toch?
Judaskop Cohen houd er blijkbaar een selectief vrijheid-van-meningsuiting idee aan over en dat kan natuurlijk niet!

Zie ook:
http://www.indymedia.nl/nl/2005/11/31569.shtml
http://www.aadg.nl/ander-nieuws/cohen-laat-spandoek-aan-stopera-verwijderen/

The city as playground!

Dedicated, Sara Domogala, NL, 2004, 25 min. Documentaire over de manier waarop skaters naar hun omgeving kijken.

Jump London, Mike Christie, GB, 2003, 49 min (o.v.b.). Vergeet treinen en auto's, straten en trottoirs. Wat als je in één keer over Londen kon springen? Deze film vertelt het verhaal van Foucan, oprichter van Free Running (a.k.a. Le Parkour) en zijn team en volgt hen op een extreme reis door Londen.

Gister met een hele hoop klimgeitjes naar twee docu's geweest. Best aardig; lekker in een zitzak chillen op je zondagavond en nog iets leuks te weten komen over de nieuwe urban-sport Free Running. Vooral de laatste docu vond ik wel de moeite waard, het al gehelen beeld dat werd geschept over de 'andere' mogelijkheden om een stad te gebruiken dan slechts de wijze waarvoor het ooit ontworpen is, is boeiend om te zien.

Sander in een bootje

[Deze foto had een hoger doel, hetgeen nog niet bereikt is]

verzekeren

Ik snapte de volgende 'reclame'banner niet?!

Vegetarisch?
Misschien is het tijd voor een nieuwe ziektekostenverzekering!
www.Informatieziektekosten.nl

Spreekrecht betekent niet het recht van spreken hebben!!! (Ina Klaasen)

Frankrijk, pastor....
De dagelijkse politiek weet me weer vaker te vinden zeker gezien de luxe van krant en tv. Ik heb het idee dat vele mensen het idee van vrijheid van meningsuiting niet door hebben. Niet dat ik een expert ben, maar vrijheid van meningsuiting betekend volgens mijn niet dat je in elke functie alles kan zeggen wat je denkt, zonder dat daar consequenties aan vast zitten. Als ik bij mijn baan continu het beleid van de baas tegen spreek en zeg dat ik vind dat hij of zij zijn of haar gezicht eens moet laten verbouwen (want het is geen porum) en ik zijn/haar familie een stelletje inteelt mogolen vind, om maar iets te verzinnen, kan ik verwachten dat ik ook een ander baan moet gaan zoeken. Zo had meneer pastoor best de vrijheid te zeggen wat hij wou, maar dan moet men niet verbaasd zijn als hij dat wel binnen een andere functie of context moet gaan doen, aangezien zijn woorden continu in tegenspraak wasren met eerder gemaakte afspraken met de gemeenteraad.

Van Frankrijk snap ik nog niet zoveel.

Meer (ziekenhuis)

Waarom ligt er altijd van die enorme lecture in een wachtkamer. Margriet, auto's & zo, blabla.... Gewoon een krant of zo was leuk geweest!!! (Ik was hem zelf dus even vergeten)

De gewoonlijke volgorde van:
wachten
babeltje
wachten
rontgenfoto
wachten
babeltje
nieuwe afspraak!

Om de efficienties te verhogen mag ik een mri-scan overslaan en lig ik binnenkort onder het mes voor een kijkoperatie, Ole.

Bed

Gister was het dan weer eens zover, iets waar je vroeger avonden naar uit kon kijken.... Dat je in je moeders (of ouderlijk) bed mocht slapen!!!! Groter, stoer, maar het voelt natuurlijk ook beschermlijk.
(Alleen werd ik ditmaal niet midden in mijn slaap opgetild en werd dus niet in een ander bed wakker dan dat ik in slaap viel)

Maar ik sliep weer als van ouds

Spektakel

Spek-takel, ik vind het maar een raar woord.

Maar wel de juist om het Urban Climbing: Nederlands kampioenschap Boulderen te typeren. Wat was dat een ontzettend vet evenement. Zelfs voor een leek moet het er grandious uit gezien hebben. Een boulder (klim) wedstrijd in een discotheek; de vernieuwde effenaar. En voor het eerst kwam daar dan ook publiek op af, wat in zo'n kille suffe klimhal voorheen nooit het geval was. Zelfs de normaliter wat saaie prijs uitrijking werd een feest met erica..... Erica? .... Ja Erica Terpstra. Die deze tak van sport maar de hemel in prijsde: http://competitie.climbing.nl/images/2005/nkbterpstra.wav

Overigens wordt het voor geintresseerde 10 december helemaal feest (noodzakelijker wel in een klimhal), dan is het Nederlands Kampioenschap Sportklimmen: http://www.nksportklimmen.nl/
Waarbij Jorg die op zijn 14de ooit Nederlands Kampioen werd bij de heren en als eerste Nederlander een World Cup wedstrijd heeft geworden eigenlijk weer eens overtuigend moet winnen. Ik ben benieuwd!!!

Gat niet gelukkig

Soms zit het mee, vaak zit het tegen; althans als het om gevoelswaarde gaat. Maar het lijkt dat de maan en de zon niet al te best staan voor zij die het sterrenbeeld leeuw met zich mee dragen.

Ik ben bezig mijn kelder te issoleren en daarvoor moet het eerst drogen. Daarvoor heb ik het luik midden in mijn kamer dag en nacht open staan zodat het kan luchten. Ik ben daar redelijk aan gewend, maar vele vinden het een eng idee.
Nou zit ik niet vermoedend onderuit gezakt een spelletje te hartejagen te spelen toen opeens (de inderdaad al lichtelijk rottende) tafel'poot' brak. Daar ging mijn laptop plus glas, bak met nootjes, bord, boek etc. Eerst op de grond en toen de kelder in. Versufd zag ik hoe mij laptop in de muffige diepte verdween!
Nou bleek mijn laptop tot mijn verbazing tegen een stevige dreun te kunnen, maar dat is niet met alle 'objecten' het geval. Zo kwam mijn moeder 's middags langs die dat gat maar gevaarlijk vond en dat bleek, want nadat we het 5 minuten over de gevaren hadden gehad (die ik uiteraard ontkende) draaide mijn moeder zich om om een vaas te pakken en kletterd ze voluit half mijn kelder in, waarbij ze met haar heup op de rand de klap op vangt.

Het was al weer een tijdje geleden dat ik in een ziekenauto gezeten heb. En ook hadden we 4 uur de tijd om eens uitgebreid te schelden op de ontzettend lelijke plafonds die ze bij de spoedeisendehulp hebben. Waar de alleen maar wachtende patienten continu tegen aan mogen staren. Dat je spoedeisende hulp hebt betekend overigens niet dat het met spoed geboden wordt. (Maar veel erger werd het dan ook niet). Nou ja anyway het waren lieve studenten of assistanten die zo af en toe langs kwamen, 't was uiteindelijk wachten op de chirurg die nota bene aan het opareren was. Ze herkende het scheurtje niet en expertise was noodzakelijk. 't bleek een horizontale breuk/scheur in d'r bekken te zijn, hetgeen uit zich zelf moet genzen, maar wel onder het genot van de nodige pijn.

Niet de politie maar artsen zijn dezer dagen de beste vriend van de leeuw, ik ga donderdag weer eens naar het OLVG.

Odin

Tegenwoordig als bewuste salonsocialist ben ik ook into the biologische en biologisch-dynamische (bd) groenten en fruit pakketjes. De eerste keer zeer te vreden al is het een ongelukkige periode van het jaar om emee te beginnen aangezien ik nu een langdurige koolperiode in ga. Maar eerste eens een pan popmpoensoep fabriceren (ook dat zal niet de laatste keer zijn dit jaar)

Wil je iets van mijn bd kookkunsten proeven, waan je dan door de halve meter hoge stapel neergedwarelde herfst blaadjes die verlicht voor mijn deur liggen...

www.odin.nl

(Ik weet nog niet wat ik er van moet vinden dat de 'partner' van een vrindinnetje van mij nou op de eerste pagina van deze site staat...... :-)

Niet hip, maar sportief

Althans dat is zo ongeveer de beschrijving van de telefoon. En gezien tegenwoordig de telefoon de hond vervangt ter herkenning van het baasje moest ik deze informatie dan ook spoedig met mijn lezers delen, zoals het een brave blogger betaamt.

En wat concluderen jullie?
Wat zeggen de kleur, de harde uitstraling en de zachte matrialen (rubber?) over mij....

Second preview!!

Wilt u de marktgang van het boek der boeken bespoedigen dan bent u natuurlijk vrij de fotograaf de nodige financiele middelen te bieden zodanig dat hij in de nabije toekomst meer van dergelijke kiekjes kan maken van meer en minder exotische aardbewoners. P.S Ik kan het niet laten u op de gezichtexpressie van het mannetje te wijzen alsmede het slijkspoor wat werd achter gelaten door de gelijkmatig voortduwende bewegingen die tradie zijn bij een dergelijk ritueel.

Big-Animal-Porn-Coffee-Table-Book

Omdat ik weinig inspiratie tot schrijven heb en je tevens bij sommige beelden eigenlijk geen woorden zou moeten vuil maken een licht impressie wat betreft de eerste uitgave van the Big-Animal-Porn-Coffee-Table-Book.

samengevat

Heerlijk nederlandse regen!

Nederlandse vrienden!

Thuis,
belastingen,
verzekeringen...
Nog een keertje vertellen hoe het was in Kenia.
Hoe het niet gaat met mijn scriptie...

Dan eigenlijk gewoon nog maar een keer de regen in.
Vertrouwd.

weg, weg, weg

Ik ben nog niet helemaal gesettled in 'ons' kikkerlandje, dus om een goede terugkomst een tweede kans te geven ga ik maar weer even het buitenland opzoeken. Een weekje klimmen in zuid-Frankrijk met Arwen, even de bovenkamer reset'en.
Tuurlijk is het niet verstandig om te gaan klimmen, althans lichaamlijk niet, geestelijk namelijk wel....!

Regelmatig posten (lastig)

Ik ben benieuwd of ik mezelf geschikt acht dit blogje met regelmaat bij te houden. Ondanks dat ik me bewust ben dat sowieso al niet iedereen gechameerd was van uitgebreide klimtechnische beschrijvingen kan ik me ook niet voorstellen dat de dagelijkese beslommeringen als een dag als vandaag boeien. Persoonlijk heb ik namelijk een hekel aan formuliertjes invullen en zeker als het gaat om die van de belasting..... brrr ..... Maar misschien is mijn ellende weer iemands anders vermaak?

Beter nieuws is dat ik een nieuwe huisarts heb. Eindelijk na al die jaren. Ik heb de goede man nog niet gesproken, maar veel erger dan de vorige kan het niet zijn. Tevens heb ik om de huisarts heen toch al een afspraak gemaakt bij een orthopeed (?) bij het OLVG. Bij een jonge vrouwlijke doktor die me al een keer zeer vriendelijk heeft geholpen, nu kijken of ze ondanks de afwezigheid van een medisch verwijzing voor problemen in mijn beide knieen, me toch met beide knieeen onder een MRI kan krijgen.....
Lief glimlachen doet wonderen; Toen ik terug kwam uit Kenia was mijn handbaggage was maar 7 kilo te zwaar (17 ipv 10 kilo) dat lulde ik wel het vliegtuig in. De nederlandse man naast mij in het vliegtuig mocht zijn 14 kilo handbagage niet meenemen.... tja hij lachte waarschijnlijk niet zo lief en ontschuldig....:-)

korte berichtjes en een hekel aan de dokter

Ik ben weer terug, maar ook weer weg. Weg van wat mijn huis en thuis was de afgelopen maanden.

Ik zal beloven berichtjes in de toekomst korter te houden, zodat men het een beetje bij kan houden (en ik niet eindeloos mijn tijd verdoe achter de computer)

Vannochtend was ik weer eens bij mijn huisarts en ik vind het een eikel. Zelf mijn jongste jeugdherrineringen gaan terug naar het intense gevoel dat ik mijn huisarts een eikel vind en vandaag heb ik voor de zoveelste keer besloten dat ik een andere huisarts ga zoeken. Ik vind hem niet alleen een eikel omdat hij me dingen verteld die ik niet wil horen, maar het had zijn karakter draagbaarder gemaakt als hij me in ieder geval op zijn tijd beter kon maken. Maar het enige wat hij doet is mijn leven belemmeren. (Oke dat is dan in belang van het niet nog sneller naar de klote helpen van mijn lichaam, maar toch)
Het ziet er naar uit dat ik door klimmen mijn beide meniscussen aan het scheuren ben. Dat doet pijn en maakt uberhaupt bewegen soms best lastig. Remedie van de huisarts: niet meer klimmen, verder niks aan te doen: volgende patient. Hoor eens daar leg ik me niet bij neer, graag wilde ik dat bijv. met een MRI scan nog even bewezen hebben, voordat ik een van mijn belangrijkste hobbies en geneugden van het leven over boord gooi. Dat vond mijn huisarts onzin ik moest gewoon ophouden met klimmen en verder niet over foto's of fysio's zeuren; volgende.

Grrrr.....

Sommige combinaties doen het beter dan andere!

Zo lijkt me het samenkomen van activiteiten op 5 november uiterst plesant. Twee praktijken die mijn vrije tijd met enige regelmaat willen verijken komen in deze synergie waarshijnlijk goed tot hun recht, al is het in Eindhoven ;-)
Wie gaat er met me mee!!!

http://urban.climbing.nl/2005/

Ik ben er nog niet uit wat ik vind van de combinatie politici en webloggen. "Na Jan Marijnissen, André Rouvoet en Maxime Verhagen is Femke Halsema gaan bloggen." Partij getrouw heb ik even die van Femke bekeken, maar dat waren wel een hele hoop lettertjes voor mijn traag voortbewegende versnotte hersenen. Ik ben er nog niet uit wat ik niet vind kloppen aan deze combi, opzich is het een schattige manier om 'het publiek' bij de politiek te betrekken, hetgeen waarschijnlijk niet slaagt met het gebruik van zoveel worden en wat ik zo in een oogopslag zag zijn het dan ook dezelfde orthodox politiek geengageerde die met de weblog aan de haal gaan. (Er schijnt iemand op dergelijke vragen af te studeren: http://www.minitrue.nl/)

http://www.femkehalsema.nl/

slijm

Snif
drup
snif
snif
slurp
drup snif

Het is hier eindelijk eens mooi weer (>25 C) en ik ben zo verkouden als een SLAK!

Foto toegevoegt van het 'vuurtje' van gister, wie herkend hem?!

Openingszinnen

Openingszinnen doen het natuurlijk zelden goed, maar een poging van iemand die me vandaag opbelde vond ik wel grappig. Ze had me horen praten bij de koffiebalie en belde me op vanuit dit gebouw ergens (ik weet niet wie het is) Waarbij ze wilde weten of ik Frans sprak, want ik had een aangename stem en ze was Frans aan het leren, dus ik kon wel een goede gesprekspartner ter oefening zijn....
Ik had het er natuurlijk op kunnen gooien dat ik ook Frans wilde leren bladiebla, maar ik zei 'non' en hing weer vriendelijk op. Een vriendin alhier zou zich (wederom!) hardop afvragen 'Do you have ice flowing through your veins?!'

Zij zelf kreeg overigens laatst een veel betere openingzin naar haar hoofd geslingerd; "Do you like wildlife (zijn vinger wijzen in haar richting), I can show you wildlife (zijn vingers naar zichzelf wijzend)"
Klinkt als een wild aanzoek!!! (later bleek het om een park-ranger met slecht engels te gaan die de implicaties van zijn aanzoek niet door had, maar toch een zin om te onthouden)

Vuurtje?

P.S overigens heb ik straks een dinner-date met Alla, maar dat is weer een ander verhaal.

Hoofdpijn!

Afgelopen vrijdag lag ik om tien uur ‘s avonds nog op mijn bed interviews uit te tikken, dat was een goede rede voor hoofdpijn… Het moest af want de volgende ochtend zou ik weer naar Hell’s Gate gaan waar ik een trip had georganiseerd voor MCK leden. Een camping/climbing en evt. hiking trip. Ik had gehoopt dat Hellen en Adrew mee zouden gaan, maar Hellen had alweer malaria en Andrew moest werken (wat wellicht ook een excus was om niet te gaan) Maar Ken (broertje) had wel zin…
Prachtig weer om tussen een paar lelijke rock hyraxen de basis beginselen van het klimmen uit te leggen, veel beter dan zo’n suffe klimhal, daar kom je ook zelden dickdick’s (hoe schrijf je dat?) tegen. Iedereen had een heerlijke dag klimmen en de meeste wisten angsten te overwinnen. Aan het einde van de dag hang ik met Joe boven aan de toren (Al het klimmen speelde zich af op een 30 meter losstaande toren, zie foto), terwijl de zon al is onder gegaan. We nemen resterende klimspullen me en doen onze abseil onder een strakke sterenhemel met het gebulk van zebra’s op de achtergrond.
Kamperen met meer dan 20 mensen die elkaar niet heel goed kennen is altijd intressant, zeker als er massage sessies onder het genot van sambuca zijn voorbereid. Ritu begeleide dit onderdeel van de trip en eigenlijk tot mijn verbazing deden verdomed veel mensen hier aan mee. (De nodige wijn tijdens het eten moet hebben bijgedragen aan de overgave van sommige om te masseren en gemasseerd te worden) Ritu en andere waren met stomheid geslagen over de enorme spanning in mijn rug en dat terwijl ik juist ontspannen en relaxed was, moet je nagaan het kan nog veel erger. Wat wonderschoon ook geen hoofdpijn opleverde was de wandeling van een enigsinds dronken Ritu over mijn rug ter decompresion?! De avond ging door onder het genot van gitaar muziek en het geluid van wilde dieren.

Hoe mijn hoofd zich zondag ochtend voelde was verklaarbaar, maar heeft waarschijlijk weinig met mijn huidige staat van welzijn te maken.
Joe en ik zouden die morgen een 170 meter lange route op een 130 meter hoge muur gaan beklimmen op traditionele wijze, geen boorhaken dus. Een mooie route door eindeloze verticale versnijdingen (zie foto), waar de nodige hand, voet en lichaamsverklemmingen ons zonder problemen naar wat bleek de crux bracht. Ik draag voor het eerst van mijn leven een (hele oude, verrote) helm, zie weinig charmante foto, aangezien we al waren gewaarschuwd voor losse rotsen. Het bleek geen loze waarschuwing, met enige regelmaat heb ik een ‘greep’ in mijn handen.
We hangen/staan op 80 meter hoogte, gezekerd met een oude mephaak en twee nutjes. (Daar waar de laatste twee foto’s zijn geenomen) Tot zover was het klimmen niet makkelijk, maar do-able (zelfs met een lichte kater) Maar vanaf hier lijkt de route een soort boulder probleem te worden en ik kom er niet doorheen. Glij ook nog uit zodat mijn enkel nu aan twee kanten bloed (slechts hele kleine beetjes). Joe doet een poging, komt een meter hoger en weet twee nutjes te plaatsen met zijn laatste energie. Voor de zekerheid: Een nut is een stukje metaal met een draad eraan waar het touw doorheen gaat. Het stuk metaal moet zich vastklemmen in de rots zodat je niet naar beneden stort. Wederom wisselen we in onze standplaats en doe ik de eerste vier bolderpassen omhoog. Via een redelijke ondergreep doe ik een zware stap omhoog en worden we verrast door een dreigend kraakgeluid. (Op dit stuk route waren we nog geen losse blokken tegen gekomen en alles voelde en klonk stabiel) Van schrik probeer ik rustig naar beneden te klimmen om in het nutje te gaan hangen en net voor ik daar ben…..
Een enorm gekraak. Joe duwt zichzelf zover mogelijk de muur in. Met zijn hoofd tegen de wand gedrukt ziet hij vanalles langs vliegen en gaat er vanuit dat de nutjes uit de rots waren geschoten zodanig dat ik 3 meter onder hem zou hangen ipv 2 meter boven hem. Het zekeringsapperaat was geblokkeerd dus ik moest nog ergens hangen.
Tijdens dat moment vraag ik me daarentegen af wat die enorme klap op mijn hoofd heeft bezorgd? Ik hang veilig in het door Joe geplaatste nutje en Joe kijkt me verbaasd aan. Daarna kijk ik verbaasd omhoog en blijkt er een stuk rots ter grote van mijn torso te zijn verdwenen. Dus dat stuterde op mijn helm!!! Na deze eerste paar seconde van verbazing horen we een enorme dreun. Het contact van het stuk rots met de grond 80 meter onder ons bleek in de verre omtrek te horen. We hoorde een vaag geroepn van de andere klimmers 2 kilometer verder op die ons door de lichtval niet zagen en zich ernstig afvroegen of alles nog goed was. Mijn telefoon gaat over, maar we nemen nog even niet op.
Nogsteeds hang ik boven Joe en ik doe mijn helm af om te zien dat er in al die jaren dat dit ding gebruikt wordt nog niet zo’n stuk uitgeslagen is. (Zou ik daar trots op moeten zijn?) Bij het vasthouden van de helm zie ik ook dat de vingers van mijn rechterhand bloeden, netzoals mijn rechter schouder overigens! Ik mag denk ik blij zijn dat de rots voornamelijk mij helm (hoofd) raakte en slecht mijn rechtershouder en hand heeft geschramt. Joe laat me op gelijkte hoogte met hem zaken en we kijken elkaar nogmaals geschroken en lacherig aan. We discussieren de opties en gezien onze trillende handjes gaan we maar abseilen, hetgeen nog niet betekend dat we veilig beneden zijn. Een uur later, drie abseils en wat klimmatriaal armer (boeie wat betreft die paar euro’s) staan we na vijf uur weer op de plek waar we zijn begonnen.
Zonde van je tijd? En of het even duurt voordat ik zoiets weer zou doen? Ik ben misschien een beetje geschrokken, maar ook verbaasd over hoe goed alles nog heeft uitgepakt. Al onze zekeringen hielde en de eerste keer dat ik een helm draagt; red het letterlijk mijn leven. Motto; meteen een helm kopen als ik in Nederland ben.
Of mijn huidige hoofdpijn daarvan komt? Lichte hersenschudding zeg maar? Het is nu langsamerhand dinsdag en ondanks dat het er nog steeds is denk ik dat het meer met de aanhoudende verkoudheid te maken heeft. Ik heb ook geen last van duizeligheid.

Ik verwacht minder problemen te hebben met mij terugvlucht naar Amsterdam ;-)

Tot binnenkort.

Sander

Mami's Exodus

Het is maandag ochtend en een lichte hoofdpijn houdt me van me werk. Niet dat het erg is, want ik heb de productie behoorlijk wat naar beneden bij gesteld. Slecht een paar laatste interviews waarbij de benodigde voorbereidingstijd steeds korter is.
Ik heb weer behoorlijk wat te vertellen, maar ik probeer alhier een afweging te maken tussen 'mijn' verhaal vertellen en het opschrijven van (alledaagse of niet) observaties. Laat ik vandaag met het laatste beginnen, het eerste - en dat gaat over het weekend en verklaart wellicht de hoofdpijn, maar niet op de wijze die jij nu denkt - komt later.

Ik raak geobsedeerd door een schoolbus. Gebeurt me niet vaak, al is het omdat je ze in Nederland en zeker Amsterdam niet zo veel ziet. Hier zorgen schoolbussen voor het gros van alle files in de morgen. Als de (basis)scholen gesloten zijn rijden we 's ochtens in 3 kwartier ipv 5 kwartier naar t werk en dat is niet omdat ook de werkende ouders etc. vrij zijn.
Maar mijn obsessie gaat over de namen die sommige schoolbussen hebben en dan met name "Mami's Exodus". Briljant en nog waar ook. En vanochtend zag ik zijn counterpart: "Toto (kind) Exodus", ook waar, maar minder leuk. Motto: School is de exodus voor moeder en kind.

Sowieso zijn scholen wel inventiefrijk, want vaak hebben ze een motto. Een van de betere komt van een school in de buurt van Lake Naivasha; "Replace an empty mind for an open one". (Overigens geobserveert door Elske)

Iedereen aan de botox-pukkel!

Nederland is Abnormaal.
Als we het over fruit en mensen hebben; wat is 'anders'? Anders dan hoe de natuur het normaal gesproken maakt! In dat geval is Kenia niet anders, maar Nederland wel. Groenten en fruit zoals het er in Nederland uit ziet, zo 'hoort' het er normaal niet uit te zien. Je komt het in veel plekken van de wereld in veel meer vormen en maten tegen, dan die enkele perfect vorm appel of courgette die wij in de supermarkt zien.
En zo ook bij mensen. Alle verschillen tussen mensen worden in Europa op vroege leeftijd vereffend. Terwijl ik geluk heb om normale mensen met drie duimen tegen te komen (India). Of twee extra pinken (zonder bootje gezien de wiebeligheid van beide vingers) of uberhaupt ondefinierbare bobels achter de oren of op willekeurige andere plekken op het lichaam. Vandaag zag ik iemand op de stoep liggen met een soort tweede hoofd, wat een gezwel (idd net zo groot als zijn hoofd) in zijn nek bleek te zijn.

Zowel de misvormde groente als mensen zien er misschien niet altijd zo lekker uit (in ons eurocentrisch perspectief) maar normaal is het wel. En dat zijn wij niet.

beautiful motivation

Ik heb de neiging om deze weblog te gaan gebruiken om eens lekker in het Nederlands te zaniken.

Hoe leuk ik iets ook vind - en dit tekend zich voornamelijk af onder de catogorie vakantie - als het bijna afgelopen is heb ik geen motivatie meer voor het einde.
Hier heb ik vele voorbeelden van, maar een van de duidelijkste was tijdens mijn interrail vakantie met Tim. Deze eindigde in Parijs, waar natuurlijk genoeg moois en leuks te doen is om is op de zelfde wijze te vermaken als alle weken daarvoor. Maar in plaats daarvan liggen we compleet cultuurverzadigd op de kamping in bois de bologne (ofzo) een voor de maag niet te verteren hoeveelheid expresso achterover te gieten. Vervelend? Helemaal niet... ik zou er momenteel heel veel zin in hebben, maar in plaats daarvan ga ik weer een hele reeks interviews tegemoet waarvoor ik dus niet dezelfde motivatie heb als vorige week. (Dit maakt niet uit, zo zit ik nu eenmaal in elkaar)

Wat heeft dit met de film 'American Beauty' te maken? Helemaal niks ... althans niks bewust. Heb de film gister gezien en er erg van genoten. Een prachtige stereotype (of juist niet?) van het burgelijke gebeuren in amerika. Satire is waarschijnlijk een beter woord, maar een satire maakt dan ook veelvuldig gebruik van stereotypes (oracel ik als veelbelovend Neerlandicus). Meestal zegt de acteur me veel minder dan de film en ik ook nog nooit een acteur goed zin acteren in een slechte film (wat natuurlijk best mogelijk is) Maar na het zien van deze film en 'the usual suspects' heb ik het idee dat Kevin Spacey ook van een matig verhaal nog een leuke film kan maken. (Zijn filmografie - http://www.imdb.com/name/nm0000228/ - geeft 42 films aan, daar moet er een tussen zitten met een slecht verhaal, niet?)

Dansen-klimmen & cultuurproeferij

Het is zondag (na)middag en een lichte drukkende hoofdpijn die deze geforceerde vrije dag licht lamlendig maakt doet me besuiten weer eens wat gedachten en gebeurtenissen naar het world wide web te transformeren. Het feit dat ik niet in geestelijke topconditie ben door uitdroging van de bovenkamer neemt niet weg dat ik van zo’n rustige zondag geniet. Niks hoeft vandaag en gister heb ik netzoals de dag daarvoor heerlijk gedanst. Dit dansen was vooral op vrijdag cultuur-fijn-proeverij die mijn op dat moment vooral lichamelijke mankementen nien ten goede kwam. Het feit dat ik dit weekend niet Nairobi uit ben heeft namelijk te maken met een hydrops in mijn rechter knie. Zoals sommige misschien niet is ontgaan droeg ik het laatste half jaar een brace (tijdens volleybal) rond mijn linker knie, het ziet er naar uit dat niet alleen water de andere kant op roteerd als het door de zwarte kracht door een gootsteenputje wordt getrokken aan de andere kant van de evenaar, ook onduidelijke knieklachten wisselen met gemak van knie. [Nikki kan ik nog zo’n brace van je lenen komend jaar :-)]

Dit weekend was gereserveerd voor een wandeling naar de (drie na hoogste) top van mt Kenya. Had ik ontzettend veel zin in. Het feit dat ik het tijdens dit verblijf niet meer zal doen is nu een goed excus om terug te komen. (Hopelijk met wat alpinisme/klim ervaring om grotere hoogte, zodat ik enigsinds verantwoordelijk met iemand een werkelijke toppoging kan gaan doen)
Die hydrops is ook een goede katalysator naar het verleden, want uiteraard is er een oorzaak voor dit lichamelijk helingsproces. En de oorzaak zit hem uiteraard in.... klimmen. Afgelopen weekend het eerst veel te laat gemaakt op een niet al te denderend feestje, maar ik kon geen taxi naar huis regelen en toen er een taxichauffeur aan de lijn hing kon niemand de goede man uitleggen hoe die me vanuit dit expat-huis-waar-iedereen-een-auto-heeft kon ophalen. Het was iets na enen toen ik naar huis wilde en lag uieindelijk om kwart voor vijf in mijn bed. Drie uur later ging de wekker, want ik zou die middag mijn lesgeef/trainersskills weer eens uit de kast mogen halen. Allemaal enthusiast beginnende klimmers en klimsters de berg op jagen. Altijd leuk om mensen enthusiast te zien en te maken voor iets waar je zelf zo van kan genieten.
Zelf nog een beetje geklommen en daarna zouden Ritu, Joe en ik bij de rotsen blijven slapen samen met een voor sommige bekend gezelschap; de Hot-Rock expeditie. (Grote bus met 8-14 klimmers die door de rift vally van oost-Afrika reizen om op de meer onbegaanbare plekken te klimmen) Om er niet weer een heel klimverhaal van te maken, ik heb in korte tijd mijn mentale grenzen al verlegt en de 45 meter lange traditionele klim die ik die dag voorklom was misschien niet moeilijker dan hetgeen ik een 2 tal maanden geleden heb gedaan, maar het was wel een stuk ‘luchtiger’. Ik bovond me in de situatie dat, na het loskomen van mij laatste nutje, ik bij een val zo’n 25 meter naar beneden zou vliegen in de aldaar geplaatse nut (die wel een bomber was) Het feit dat ik dat wel zou overleven, aangzien ik al 35 meter hoog was (een geneusde of gebroken enkel zou alleen wel deel van de vlucht worden denk ik), neemt niet weg dat je heel rustig doorklimt omdat je nogsteeds geen nieuwe zekering kan plaatsen.
Mentaal sterker, maar met een onsteking in mijn knie ga ik volgende week waarschijnlijk een wand van 200 meter op traditionele wijze beklimmen (engelse waardering extreem severe). Dit is tijdens een campeer weekend dat ik organiseer voor de Mountenering Club of Kenya (MCK) angezien ik .. snik, snik .. bijna weg ben. Voor zij die daar geweest zijn; het wordt kamperen en klimmen in Hell’s Gate (klinkt voorspoedig)
Tijdens dat laatste klimweekend kwam ik ook een wat oudere klimmer tegen die zijn leven leeft met de naam Robert Chambers. Dat zei me niet direct zoveel, al kon ik me later herinneren dat ik zijn naam wel eens als referentie ben tegen gekomen; hij is een goreo (schrijf je dat zo?) in participatory research in developing countries. (en oud voorzitter van de MCK) Aangezien ik net door al mijn boeken heen ben heb ik gister alvorens ik een niet al te eniverende rondje maakte door het National Museum in Nairobi, maar een boek van hem gekocht. Bijna 300 pagina’s vol kritiek op al die mensen, zoals ik, met goede bedoeling op welke wijze dan ook ontwikkelinghulp (proberen) te verlenen. [Van een vrijwilligster in het groene Benin tot en met de directeur van de Wereld Bank in het grijse Washigton] Naast deze kritiche en academische literateur heb ik mezelf ook nog verwend met ‘the Zanzibar Chest’ van Aidan Hartley, hetgeen netzoals ‘Ebbenhout’ van Ryszard Kapuściński een prachtige, aangrijpende en intense beschrijving moet zijn van (in dit geval) de recente geschiedenis van Oost-Afrika.

Heb ik ook nog iets cultureels gedaan? [Behalve een hele week door Nairobi scheuren in matatu of decadent achter in een taxi terwijl je je volgende interview voorbereid, om data te verzamelen voor mijn onderzoek... tja dat doe ik ook nogsteeds] Vooral afgelopen vrijdag dus; dansen in een grote slecht ingerichte ruimte met plastic tafels en stoelen en een krakende geluidsinstelatie waardoor opzwepende traditionele Luo songs worden verspreid die een fractie van een seconde eerder door een matige geklede, doch uiterst vrolijke band is voortgebracht. Gelukkige is het gebruikelijk om op deze muziek vooral het achterwerk en een beetje het bovenlichaam te bewegen, zodat mijn knieen geen halsbrekende kapriolen hoefde uit te halen die gegarandeerd om meer alcohol hadden gevraagt om de pijn te drukken. Aanvankelijk was ik de enige witte, maar leter kwamen er nog twee witte vriendjes langs, maar het feit dat we zo’n minderheid waren leverde geen extra aandacht, waardoor we ons deel van de massa konden voelen en daar dus ook in opgingen tijdens het dansen. Geen ‘honey-girls’ die onder valse voorwenselen je ego strelen met een overschot aan aandacht. De complimenten over je uiterlijk en innerlijk moeten slechts als reflextie van de inhoud van je portomonnai gezien worden die je op een later tijdstip al dan niet voor een tegen prestatie zou mogen overhevelen naar hun lege buidel.

Een tijdje terug heb ik boodschappen gedaan in Kibera; de grootste sloppenwijk van Nairobi. Nairobi ziet er best gecivaliceerd uit, maar doet komt omdat je onder normale omstandigheden slecht bewust bent van de 1 miljoen mensen die in (stenen) huizen woont. Deze mensen kan je tegen komen in winkels en matatu’s etc. De overige 2.5 miljoen (!) woont in ‘the slums’. Kibera is de grootste met 1 miljoen bewoners, iets wat je je niet kan voorstellen. Misschien had ik een keer moeten organiseren om daar een wandeling te maken, maar dan heb je wel iemand nodig die je kan begeleiden, want de wegenkaart van Nairobi gaat je er niet bij helpen. Wel ben ik dus boodschappen gaan doen aan de rand van Kibera. Dit is een enorme permanente markt waar je van alles en nog wat kan kopen voor prijzen waarvan ik zou denken dat het echt geen winst meer oplevert. (T-shirts en spijkerbroeken voor pijzen tussen 0.20 en 2 euro) Ondanks dat het merendeel van de mensen hier dus echt arm is, voelde ik geen enkele vijandigheid. Rustig kon ik rond kijken en genieten (al is dat niet geheel het goede woord) van de bedrijvigheid. Binnen de kortste keren was ik kompleet de weg kwijt in dit dolhof van tegen en tussen elkaar gebouwde stalletjes, waarbij alles het zelfde lijkt. Helaas is mijn herrinering, maar vooral mijn woorden schat niet scherp genoeg om dergelijke ervaringen te kunnen voortbrengen op digitaal papier.

Speciaal voor Marieke; die wilde weten waar die 'ogen' toch bijhoorde

lesdextische gezichtsherkenning

Ik wist dat ik niet goed was in gezichten herkennen, maar vandaag was toch wel weer een beetje een diepte punt. Eerst heb ik 2 uur een interview met iemand, loop vervolgens het gebouw uit en krijg een paar minuten later een lift aangeboden richting de stad (Ik bevond me weer ins in het platteland), waarbij ik een conversatie tracht te openen met "what is your name".....
Het was dus die zelfde persoon waar ik net 2 uur naar heb zitten kijken.
Is er iemand, bijvoorbeeld een van die hersenkronkelspecialisten die ik in mijn vrienden groep heb, die dit tekortkoming kan beschrijven? Was er niet ooit onderzoek gedaan mbt de correlatie tot dislexy?

- Ik zoek een excuse -

Hellen en Andrew

Thuis!

Ben ik weer; Alive and Kicking

Ajj, mijn laatste maand gaat in. Enigsinds in dubio wat ik er van moet vinden.....

Maar laat ik in volgelvlucht eens vertellen wat ik de afgelopen drie weken heb uitgespookt.

Mombasa was niet te boeiend, grote steden blijven me niet echt trekken de laatste tijd. De meeste tijd heb ik daar dan ook door gebracht in de oude stad, iets waarvan ik echt kan genieten, vooral de arabische medina’s, iets wat mist in Nairobi, aangezien het een relatieve jonge stad is. Helaas was het een zondag en redelijk uitgestorven, ik had graag de bedrijvenheid meegemaakt, zoals als ik dat nu alleen op de plaatstelijke markt mocht bezichtigen. Met al zijn vruchten groenten en specerijen..... Zin om weer eens zelf te koken (Iets wat ik hier bijna nooit doe, maar dat is een ander verhaal)
’s Avonds vroeg ik me toch echt af waar in godesnaam heen wil. Zoveel moois; Zanzibar, de kust en leren duiken, maar uiteindelijk herinnerde ik me een safari naar Lake Turkana. Dit gaat noordelijk Kenia in, hetgeen een stuk armer, ontoegangkelijker en door gevechten over kuddes vee, al dan niet tussen volken, clans of tribes (of hoe ze zich ook mogen classificeren/organiseren). Er gaat tegenwoordig nog maar 1 Keniaanse safari organisatie die kant op, al was het 2 maanden geleden 2 weken stopgezet wegens onrust/moorden in Marsabit, waar we ook een nacht zouden doorbrengen. Maar die avond kon ik de safari niet regelen, maar mocht ik het gaan doen en ‘dan maar’ Lamu (een eilandje voor de kust van Kenia, in de buurt met de grens van Somali) voordien bezoeken, dan moest ik de volgende ochtend de bus pakken.
Enigsinds ongeorganiseerd sta ik al om 6 uur ’s ochtends op een toch al druk en enigsinds vies buisstation. Ik had niks gereserveerd, maar gelukkig was er nog een plekje vrij bij een van de onbekende, en naar bleek niet al te beste busmaatschappijen. (5 stoelen op een rij en ik moest mijn beenen half in de lucht geklemd vast zetten aangezien de nabijheid van de stoel voor me geen normale zit positie mogelijk maakte. De weg naar Lamu staat ook niet als veilig bekend en het wordt hier en daar aangeraden om te vliegen naar Lamu, maar ik had geen zin en tijd om dat te organiseren en naar later bleek is het al weer bijna 2 jaar geleden dat bussen zijn overvallen door de Somaliers (volgens mij zijn het in ieder geval Somaliers, of de Kenianen zoeken gewoon iemand om de schuld te geven)
Acht uur later durf ik me - al veilig aangekomen - uit een bootje het eiland Lamu op, om me niks aan te trekken van alle hotelpropers en uiteindelijk zelf een zeer lief een naar mijn mening spaans aandoend hotelletje te vinden. Prima zeeview etc., gemoedelijke sfeer, maar daar staat heel Lamu bekend om. Er wordt nog al veel en opzichtelijk Miraa gekoud en hier en daar geblowed. Zo’n lay-back hippi stadje, waar je als je een hotel hebt en een zeilttocht heb geregeld bij de dhow-proppers, verder niet wordt lastig gevallen. Helemaal gersut was ik nog niet, eerst wilde ik die Safari regelen; gelukt! Toen een vliegticket terug naar Nairobi over 2 dagen, zodat ik ook nog opdat bij de Safari kan zijn, zonder de volgende ochtend weer een dag te gaan bussen, ook gelukt, maar toen leek het toenemende geluk in mijn leventje toch weer te keren. In al mij desorganisatie had ik geen cent bij me (omgerekend 4 euro misschien, plus 40 dollers) en ondanks dat overal waar ik tot nu toe ben geweest een bank was waar ik kon pinnen, was dat hier niet het geval. F*ck! Enigsinds radeloos sta ik voor mij hotelkamer en aangezien ik geen idee heb wat ik moet doen spreek ik een Franse jongen aan, die duidelijk een dhow (zijl) trip heeft gemaakt, gezien zijn verbrande kop. Twee minuten later komen zijn vrienden ook aanlopen, die mij herkennen!!!! Ik hun uiteindelijk gelukkig ook. Twee franse studentes die ik nog geen minuut heb gezien op ICRAF. Hoe snel kan je vertrouwen op bouwen? Ik kende ze nog geen 15 minuten toen ik even tussen nues en lippen door vroeg of ik 200 euro kon lenen, mijn geluk was weer gekeerd en ik kon beginnen met chillen op dit eiland.
Een paar dagen terug heb ik dus leeuwen zien paren, maar wat ik de eerste ochtend op het dakteras van dit hotel zag was ook heel bijzonder. Twee neukende schilpadden bij zonsopgang. Hahaha. Vette slomotion, en best een lange uitschuif lul om onder het schild van het vrouwtje te komen. [Achteraf bedacht ik samen met Ritu dat ik met mijn foto’s misschien binnenkort wel een Animal-Porn-Coffee-Table-Book op de markt kan brengen, dus als je geintresseerd bent kan je al geld over maken, om mijn werk te promoten (zoals Kenianen dat vaak verwoorden als ze geld van je willen)]
Verder gerelaxed van de kleine steegjes, de drukte bij de haven, heerlijke cocos-shakes, een zijltocht door mogrove bossen, van een oude ruine, van de het spelen van de bao-game, de zon die steeds achter de wolken op kwam zodat ik voor niks extra vroeg mijn bed was uitgekomen voor de zonopgang en het liggen op het strand aan de Indische Oceaan.

Ik nam dus het vliegtuig(je) naar Nairobi; Ik begin het idee te ontwikkelen dat idealen geografische afhankelijk zijn. Ik doe hier een hoop dingen die ik in Nederland/Europa niet snel zou doen, zonder dat echt te kunnen verantwoorden voor mezelf. Ik kan me zelfs voorstellen dat je (ik) in een huis woon met 2 bewakers en een kook/hulp, en eventueel een chauffer op zijn tijd. Decadent? Tja, elke nederlandse student kan het zich veroorloven als hij zij dat wil. 60-100 euro per maand voor een iemand die full-time voor je werkt is nou niet echt de kosten. Maar toch vind ik het nogsteeds iets abnormaals, en kan ik er ook niet tegen als elke zin met sir begint en eindigd. (Ik kom op zijn tijd nog wel thuis bij verschillende mensen die in ieder geval altijd twee askari’s (bewakers) hebben.
Anyway, ik vertrek vrijdagochtend naar Samburu. Voordat we daar aankomen eindigd het asfalt en de electriciteit, hetgeen we dan ook niet meer zullen zien de komende 7 dagen. Ook geen mobiele verbindingen, echte afgezonder van andere delen van de wereld, van kenia. Om aan te geven hoe weinig er in noordelijk kenia is, en hiermee wordt de helft (!) van het hele land bedoeld; de rough guide gebruikt 45 van de 500 bladzijde om deze helft te beschrijven. Dat er bijna niks is en ook geen vruchtbare grond, eten en water etc betekend overigens niet dat er weinig mensen wonen. Voordat we Samburu hadden berijkt veranderde hat landschap al bijna in een maanlandschap, waar weinig kleur was te onteddeken, alles was grijs/grauw en vooral stoffig. Vanaf hier zijn de mensen die je ziet ook veelal traditioneel, met voor de (bijna) getrouwde vrouwen honderden kralen om hun nek.
Het eerste wat we in het Game Reserve van Samburu zien is een groep badende Olifanten, bij zons ondergang en vlak daarna een Luipaard! (Helaas was het schemerig en verweg, dus heb ik iets bijzonders gezien zonder het echt te kunnen observeren) Overigens was onze kamp-site nog geeb 20 minuten lopen van de laatste ervaring. Dit was gewoon in het park en ik voelde me zodoende over-exposed aan het wildlife. ’s Avonds kon ik niet slapen, aangezien er een olifant 15 meter achter mijn tent nog al luidruchtig bomen aan het eten was. Verder de volgende dag echt een heleboel olifanten gezien; wat een mooie relaxte beesten. Rustig strompelen ze van plek naar plek. De jonkies nog enigsinds speels en ongecontroleerd, vooral in het water, waarbij ze over elkaar rollen, hetgeen de ouder olifanten maar oogluikend toe laten.
Onze reis gaat verder naar Marsabit (een ardig park, maar weinig te zien... een laatste bezinestation voor de komende dagen), Kalacha/Chalbi Desert: Super gaaf. Hier naar toe rijdend veranderde de ‘weg’ van aarde naar steen of beter gezegt rotsen. Om je heen een paar bomen, wat zand, maar verder alleen maar zwarte gesteente. Tot dat je de rand van de woestijn berijkt, want dan kom je eerste een hoop palmbomen tegen, een dorpje opgebouwd uit zand, een niet te tellen hoeveelheid aan kamelen en schapen en een hoop mooi gekleden mensen, waar we overigens geen foto’s van mogen maken in veel gevallen en gezien de geweren waar me ze rond lopen wil je daar best naar luisteren. De woestijn zelf bestond uit stukken ruitachtige uitgedrogede vlakte afgewisseld met lagen zout of fijn zand. De hele weg denk je aan de horizon enorme meren te zien, maar ondanks dat ik het echt even niet wilde geloven bleken het toch echt oases. Kamelen zijn overigens bijnea zo dom als wildbeesten. Ze renen niet opzij weg voor een auto maar blijven continu angstig recht door over de weg ‘weg’ te rennen. Niet handig.
Ik kan het dorpje waar we ons tenten kamp opsloegen niet echt beschrijven. Er is niks, maar dat is niet de reden. Het is weer wel een stuk gemoedelijker dan op plekken waar men wel geld heeft; wat oudere mannen spelen het bao-speel onder een boom. Echte afzondering is het nog niet. Volgens onze rough guide is het kriteria of je er al dan niet bier kan krijgen.... en dat kon al is warm bier niet echt smakkelijk als het toch al 35 graden is. Het was die afond overigigens (netgeen) volle maan. En die avond was blijkbaar aan de muziek te oren gekozen door twee mensen (of zo alleen de man gekozen hebben?) om het huwlijk in te treden. Wij danste daar in het licht, in de woestijn even mee op de schelle muziek die (helaas) uit een versterkte luidspreker kwam. (Idd geen electriciteit, maar wel een gehuurde aggregraat)
Ik kan hier weer eindeloze Verginia Woolf/Blumsburry (of hoe je dat ook mag schrijven) achtige sfeerbeschrijvingen van maken, maar ik denk dat er zo wel genoeg te lezen valt. Lake Turkana zelf is ongelovelijk. Niet perse ongelovelijk mooi, maar wel ongelovelijk desolaat. Een nog betere beschrijving zou zijn; het is subliem. Sublieme natuur! We hebben bandas zonder deur (koud wordt het er nooit) die aan het meer gelegen zijn. Een eindeloos uitstrekend blauw/groen meer met slecht rood/zwarte rotsen in de omgeving. Rond onze campsite is letterlijk niks. Het enige teken van leven zijn honderden skaletten van vissen, of terwijl al het teken van leven is dood. We spenderen hier twee dagen waarbij mij pijnlijk uidelijk wordt hoeveel geld ik aan het uitgeven ben om te zien hoe arm mensen zijn, proficiat Sander. Je kan het mooi vinden, en ja het is heel ‘mooi’ en bijzonder om mensen zo te zien leven volgens hun eigen normen en waarden en niet geindoctrineerd door ons westerse wereldje, waarbij ik mezelf soms wel eens anders vind, maar eigelijk val ik niet uit de boot (volgens mij gaat er wel eens iets met mijn gezegde), dan zou ik me zoals een Samburu, Turkana of Elmolo moeten gaan kleden; eens zien hoe men je dan benadert. Het feit dat wij studenten in een week zoveel geld kunnen uitgeven, wat zijn nog niet in 10 jaar zullen zien, vier ik met een lauw biertje bij een ondergaande zon. [Overigens weten mijn Keniaanse vrienden dit enigsinds goed te praten door het te hebben over mijn zelfverijking en hoe ik al deze ervaringen weer als kennis en voedingsbodem voor allemaal goeds kan gebruiken....] Oja op meerder plaatsten tijdens deze toch is douchen een beetje een straf gezien het koude water, maar nu ik hier in een vooral niet vochtige omgeving met 35 graden op mijn bolletje een douche wil nemen, blijkt de watertank zo opgewarmt dat je aanvankelijk niet eens je handen 3 sec onder de kraan kan houden. Zo enorm heet!!!!
Terug via Maralel naar Nairobi, meteen twee daagjes klimmen iets wat ik echt even nodig had wat hoe mooi je omgeving ook kan zijn, als ik een paar uur in een auto zit weten me gedachten net wat meer af te dwalen dan goed voor me is. Klimmen daarentegen gebruikte elk stukje denk vermogen en zeker in deze omgeving is dat een godelijke afleiding. Als je van Freyer door belgie rijdt kom je zeg maar geen giraffen en gazelles tegen...., maar slechts belgen.
Anyway afgelopen anderhalve week hard gewerkt, vele interviews.... te gaat redelijk.... probeer er niet al te veel over na te denken. In het weekend geklommen (uiteraard!) en voor het eerst echt uit gegaan en meer dan twee biertjes gedronken .... ook weer eens leuk.
Oja misschien nog boeiend te vertellen dat ik laatst wat moeite had een matatu uit te komen toen ik terug kwam van een interview. Er had iemand haast en stond nog al te drukken. Uiteindelijk kom ik wel als eerste de matatu uit en met mijn gedachten weer eens buiten mijn eigen fysieke omgeving, controleer ik gedachtenloos mijn zaken op al mijn eigendommen. (Alvorens ik door ga, je hebt vast een vermoede wat er aan de hand is moet ik even vertellen dat een andere research student bij ACTS de dag hiervoor zijn laptop en handpolm en god mag weten wat voor duren dingen hij nog meer had heeft ‘laten’ stelen. Laten, want hij ging overal naar toe met die spullen, wat een beetje vragen om moeilijkheden was) Ik voelde nog wel mijn portomonnai, maar niet meer me net van Andrew in bruikleen genomen telefoon. Netjes in overhemd en in verdomd rot zittende nette zwarte schoene zet ik als mzungu (het viel dus wel een beetje op) die sprint in achter de matatu aan. Twee straten rennend door Nairobi weet ik de Matatu tegen te houden. Rustig als ik ben ruk ik de deur open en daar had iemand mijn telefoon ‘gevonden’. Voordat ik me realiseerde dat dat dezelfde kerel was die zo tegen me aan stond te duwen en zogenaamd haast had, en ik dus eigenlijk zijn tanden een nieuwe lokatie had moeten bezorgen doormiddel van het hier lokale functioneel geweld (de wetgevende macht is niet functioneel, dus gaat men hier voor het eigen rechtertje spelen) was de matatu al weer weg en stond ik bezweet incl. al mijn spullen plus een tiental verbaasde omstanders weer te wachten op de volgende matatu die ik moest hebben. En die ochtend toen we het over de gestolen laptop hadden zij ik nog; Ik ben nog nooit gerold!

Ik heb al mijn laatste weekende al volgepland en het voelt langzamerhand als aftellen. En zoals ik al begon, ik heb daar zeer gemengde gevoelens bij.....

T ken verkeren...

misschien ga ik toch maar niet zoveel meer bloggen. Even geen zin in geloof ik, ben toch maar even voor het dagboekje gegaan. De komenede twee weken zal ik dus even van de aardbodem verdwijnen, figuurlijk dan wel, heb namelijk ook weer zin om terug te komen.

Het is hier wel super! Ongelovelijk. Ik wordt blij van alle Arabische en Indiaase invloeden hier aan de kust. Dus ondanks dat de wereld elke dag weer vol verassingen zit, is ook weer veel hetzelfde. Zo'n dag als vandaag, waarbij ik in mijn eentje stilzwijgend rondsleter in deze prachtige wereld die zich om mij heen afspeeld, een samenspel van eerdere ervaringen in Maroko, India en Nairobi. Hoe mooi en prachtig ik het ook vind, ik had het liever niet in mijn eentje beleeft. Soms kan ik dat juist enorm waarderen, maar nu even niet zo, alhoewel ik moet zeggen dat ik me een stuk beter, sterker en veel meer mezelf voel dan de afgelopen weken, misschien wel maanden. Al had ik dat graag een op andere wijze berijkt.

C'est la vie, het zij zo, whatever....... of een van die andere levensmotto's die hier bij aansluiten.

Ik ga nu maar even het water van de Indische Oceaan voelen.

Ciao

Ooit twee leeuwen zien paren voor je neus?

De afgelopen 8 dagen waren rond uit de meest eniverende in maanden (>15). En helaas bedoel ik met eniverend lang niet alleen positief.

Een weblog bijhouden is vooral leuk als je veel leuks te vertellen hebt, want ondanks dat ik (zoveer ik een idee he wie dit allemaal lezen) ‘jullie’erg mag, het gaat me net wat ver om mijn sorres hier uitgbreid te behandelen. Tevens ben ik van mening dat het ook voor de lezer nog leuk moet zijn om te lezen, ondanks dat dit een persoonlijke weblog is draait het niet alleen om mij, dan had ik maar gewoon een dagboek moeten volpennen.
Waarom zeg ik dit? Omdat het volgende een zeer gefragmenteerd deel wordt van alles wat ik heb meegemaakt de afgelopen dagen. Niet dat ik ooit heb gepretendeerd dat het voorgaande een volledig beeld zou geven. (Kan je uberhaupt 1 minuut volledig beschrijven?) Maar nu volgt een selectieve behandeling van de afgelopen dagen.
Momenteel lig ik, in mijn eentje, op mijn kamer in Nairobi. Om maar in niet chronologische volgorde te beginnen. Zodoende kan ik eerst de minder leuke dingen zeer beknopt er uit gooien om verder slechts leuke en mooie dingen te beschrijven.
Na 7 dagen met Elske reizen zal ik morgen weer eens in mijn eentje door Afrika trekken. Heb ik al eens eerder gedaan, maar was het dit jaar eigenlijk niet van plan. Helaas is de keus voor mij gemaakt en dit zal het dus worden. Morgen naar Mombasa en dan.... tja er waren allemaal plannen maar die zijn figuurlijk te water geraakt. Who knows, Zanzibar trekt me eigenlijk wel, is iemand daar wel eens geweest?

Goed laten ik beginnen te vertellen vanaf afgelopen zaterdag. Andrew, Hellen, Elske en ik vertrekken naar Kisumu. Redelijk stad voor Keniaanse begrippen aan Lake Victoria. Helaas is het al laat in de midadg als we aankomen bij Andrew oudelijk huis in Kisumu, we maken een wandeling en gaan aan de andere kant van de stad eten bij de moeder plus enorme familie van Hellen. Als ik zeg dat we daar gaan eten betekend dat wij met zijn vieren alleen aan tafel zitten en eten opgdient krijgen. Het schijnt een soort gastvrijheid te zijn die ik al eerder heb meegemaakt, maar niet begrijp. Het is enigsinds ongemakkelijk. Uiteindelijk gaan de andere familie leden (meerendeel kids) op stoelen en baken langs de muur zitten met een veel karige gevuld bordje. Moeder des huizes komt er uiteindelijk nog wel bijzitten, maar samen eten is het dus niet.
Zondag vertrekken we richting de grens van Uganda om naar de werkelijke geboorte grond van Hellen en Andrew te gaan. Maar voordat we dat doen gaan we ’s ochtens vroeg met een bootje over het meer varen. Drie heren aan het peddelen en daarnaast Andrew, Elske en ik in de boot. De guide was een tikje vervelend, maar wist toch redelijk wat over alle verschillende vogels te vertellen, helaas kan ik er nog maar drie herinneren; Fish Eagle, Pied Kingfischer en de Hamerkop. En toen, toen zagen nijlpaarden in het water luieren. Heel leuk, met een kleintje, maar ze zijn wel wat sloom.
Toen dus opweg naar de grens van Uganda, Super leuk, echt bijna in de middel of nowhere, in ieder geval geen toerist die hier wat te zoeken heeft. Dit is echt de ‘rural area’ en Hellen’s vader, een redelijk geleerd en bereisd man weet veel over sorghum, maiz, tigerweed, neemtree, popcorn, advocado, guave, mango en tientalle andere planten, struiken en gewassen te vertellen. Heerlijk gegeten, super vol en in een Afrikaans tempo. Hierdoor kunnen we helaas niet naar ons tweede programma onderdeel; de dichtbij gelegen geboorte grond + moeder en gegarandeerd veel familie van Andrew. Jammer.

We maken een tijdsprong naar dinsdag ochtend. Elske en ik worden in South C, Mugoya Estate – waar ik nogsteeds met veel plezier woon – opgehaald voor een 4-daagse safari in Masai Mara. Hét National Park in Kenya (gelijk aan Seregetie in Tanzania) en ook nog eens op dé tijd van het jaar, want de Wildebeest migratie is in volle gang! Als je beelden ziet op televisie van die stomme koeachtige dieren die hersenloos met tienduizende een revier over steken met crokodillen op de loer om zich vervolgens vast te lopen aan de overkant, dan gaat het (bijna) altijd over deze migratie. De oversteek over de Masai river of de daarnaast gelegen sand river.
De eerst avond-drive in de Mara (zoals het wordt afgekort) ben ik een beetje kwijt, maar het zal ook nog veel boeiender worden de dagen daarop. Wel zag ik al een enkele Wildebeest, Thomson Gazelle, Grant Gazelle, twee sorten Hartenbeest; Kongoni & Topi, Masai Giraffen, Afrikaanse Olifanten, een spotted hyena geirriteerd door een jakhals en ..... mijn eerste leeuw!!! Wow een leeuw in het echt. [Ik kan ook mijn eerste wilde Zebra herinneren, dat vind je dan super stoer, maar nu lopen ze voor je auto als duiven in Amsterdam voor je fiets] Ik vod het dus stoer een leeuw gezien te hebben en, zoals ik me nu weer kan herinneren, ik was verbaast over de dichtheid en variateit van wilde beesten alhier.
De volgende dag zouden we een volle dag in de Mara doorbrengen en het aantal dieren is niet meer op te noemen (afgezien van de eerder genoemde); Struisvogels, Canne Lizard, Eland, Lilac Brested Rollar en een hoop die mijn beperkte hersen capaciteit niet heeft kunnen verwerken. (plus dat het ook met een heel ander verwerkingsprocess bezig was)
Later op de ochtend kwamen we steeds dichter bij de Masai-rivier en er waren leterlijk tienduizende Wildebeest te zien. Jezus wat zijn die beesten dom. Eigenlijk is het ook niet de Wildebeest-migratie – zo hebben we ons laten vertellen – maar de zebra migratie. De zebra heeft door dat er in bepaalde jarigetijden meer eten te halen valt in Kenia dan in Tanzania. De Wildebeest, met een geheugen van 7 minuten, heeft om niet nader verklaarbare rede, zichzelf aangeleerd zebra te volgen, wat maar goed is anders waren ze allen sterfende in Tanzania. Ook de zebra is gelukkig, want die valt nu veel minder snel te prooi aan leeuwen, cheeta’s en luipaarden dan die suffe wildebeesten. Waarvan we dan ook continu de karkassen zien liggen opgepeuzeld door zowel de African White-backed Gier, de Rüppell’s Gier en de Lapped Faced Gier. Ik kan je verklappen, ziet er niet aangenaam uit van 1.5 meter afstand en stinkd als een dier (tja, spreekt voorzich)
Bij de rivier aangekomen helaas geen oversteek van ‘the-King-of-the-Stupid’ maar wel een hele hoop Nijlpaarden. Heel veel kleintjes en allemaal een stuk actiever dan in Kisumu. We hebben een tijd zitten kijken en zodoende dreef er ook nog nonchalant een crocodil langs. Om ons heen een hoop vervet aapjes en een monito lizard (fel blauw en rood gekleurt?!)
Na de lunch weer op onze weg terug. Je moet je voorstellen dat er tientallen, zo niet honderden, witte minibusjes door het park heen crossen. Hier en daar staan er daan een hoop stil bij elkaar, at meestal de aanwezigheid van een kat-achtige betekend, hetgeen toch als hoogte punt van het park wordt gezien. En kat achtige zien er ook machtig uit, zo zagen we ’s middags al een cheeta weggejaagt worden door een leeuw(in) en wel in onze richting?! Dit mooie gestipte poezen beest loopt vlak voor onze auto lang, maar ik kan net geen foto van zijn kop maken.
Dit doet me denken aan een gesprek dat ik met Maarten had over het al dan niet aanschaffen van een spiegel reflex camera met een ‘compensatie’ lens (om weer in Elske’s worden te spreken) Een hele lange grote lens dus. Maarten’s kritiek was; je gaat toch geen National Geografic plaatjes schieten, die haal je maar uit een tijdsschrift. Nou Maarten ik heb mijn foto’s nog niet afgedrukt, maar ik ben bang dat ik je ongelijk moet geven!
Ik was dus gebleven bij ‘na de lunch’ en we zien in dit geval slechts 1 wit nissan busje apatich stil staan. Het ziet er veelbelovend uit en ook onze meesterlijke chaufeur/guide David (of Davie voor de incrowed) stuurd er op af. Zou het weer een leeuw in de bosjes zijn? Wij om die bosjes heen om nast de andere us te staan, pats boem, ligt er opeens een leeuwin en een leeuw op 8 á 10 meter van je?!?! Wow, ze lagen daar lekker katachtig te wezen met zijn tweetjes in de zon. Heerlijk luieren zoals katten dat zo graag doen. Maar in dit geval waren ze terecht moe, want ze ‘moesten’ elke 15 minuten aan de slag, grapte onze Davie. Ik legde de opmerking naast me neer, maar nog geen 5 minuten later draait het vrouwtje, bijna ongeintresseerd haar kont naar het mannetje, die sloom overeind komt en nog geen 10 seconde nodig heeft om zijn ‘net 15 minuten lang opgespaarde prutje’ te lozen. En dat voor je neus, zodanig dat je niet geheel moet inzoemen, omdat ze anders niet bijde op de foto passen. Ik dacht werkelijk waar niet dat ik het ooit zou meemaken [maar er gebeuren wel meer dingen die ik niet voor mogelijk had gehouden]. Fotogrferen wordt volgens mij mijn hobby, ik heb geloof ik over de 150 foto’s gemaakt in 3.5 dag, waarvan waarschijnlijk de helft van leeuwen, want na deze ervaring zou het die namiddag, de volgende dag en de volgende ochtend voornamelijke een leeuwen safari worden.
Die avond wlepjes gezien, Super lief om mee naar huis te nemen. Onbeschrijfelijk.
De volgende ochtend gingen we voor een vroege drive. David had een ongelukkige nacht achter de rug en werd speels/baldadig, zo zal blijken. Al eerder ging hij soms van de gebaande paden af om on het beste uitzicht te gunnen, maar het werd steeds bonter. We staan weer eens (het word echt bijna normaal) naar een groep leeuwen te kijken – samen met twintig andere busjes – die midden in een afgebrand zwart veld liggen. Een beetje ver van de weg, zal David gedacht hebben, want opeens draait hij uit de rij van busjes en plant hem midden op het veld voor de neus van de leeuw. In de Mara geldt, als 1 busje over de dam is....
Ik weet niet goed meer hoeveel leeuwen en welpjes ik gezien heb, maar afgezien van de door de regen verzopen leeuw, de leeuwin met drie spelende welpjes op haar rug, de statig zittende leeuw op een twee meter hoge termitenheuvel werd het mooiste plaatje geregeld door David. Het regend op de derde namiddag, maar de zon komt verder op door. Terwijl wij naar een leeuw kijken die net daarvoor onze auto nog bijna een kopje ga en er achter onze een volmaakte regenboog ontstaat, rijdt David opeens weg uit de rij en scheurt verderop letterlijk de bosjes in. Om in het verlengde van de voet van één kant van de regenboog en een nog door niemand gespotte leeuwin te eindigen, zodat we een fabileus uitzicht krijgen van leeuwin met regenboog. Ik hoop dat de National Geaografic plaatjes boekdelen mogen spreken.
Al kreeg ik het commentaar dat ik teveel door mijn lens dacht. [Wel meer aanvankelijk opbouwende opmerkingen kregen een hoog commentaar gehalte, al kan dat aan mijn perceptie liggen]

Anyway, ik kan hier nog uren op doorgaan maar morgenochtend staat me weer een nieuw avontuur te wachten.

P.S Als iemand mij telefonisch probeert te berijken; mijn telefoon is dood. Wel kan je sms’en, ik stop mijn (Keniaanse) telefoonkaart wel af en toe in iemands telefoon. Helaas staan al mijn nummers in mijn niet werkende telefoon (en dus niet op de simkaart) en kan ik dus even niemand berijken. [Als een slim iemand, bijvoorbeeld Jeroen bedenkt dat ik de telefoonnummers ook op mijn computer had staan. Tja die zijn gewist toen ze bij ICRAF met mijn computer aan het knutselen waren]

Tot binnen kort vanuit een ander stukje Oost-Afrika!!!!!!

idd cor: Wat gaat sneller de tijd of mijn gedachten? :-)

(24-7) Zondag avond en weer tijd om de week te over zien. Ze gaan maar harder en harder en nog een week en ik ben al weer op de helft. Ahhhh...
Even denken, oja de vorige keer schreef ik over wat moeizame intervieuws, nou die van deze week gingen al redelijk wat beter. Ik had er nog zeker meer uit kunnen halen, maar al doende leert men en dat is een belangrijk doel van een scriptie schrijven en dat doel verwezelijk ik aan alle kanten. Behalve op academisch ook op social en cultureel niveau... J Verder kan ik me eigenlijk niet zo goed meer herrineren wat ik deze week heb gedaan, dinsdag avond geboulderd en gesocialised met mijn mu...

Toen ging geloof ik mijn telefoon en ging ik eten en was het opeens 1-8-05 voordat ik weer even de tijd neem om te schrijven. Ik zou vandaag gaan hardlopen met een hardloop vereniging, maar er kwam opeens een interview tussen!!! Waar door ik de bus heb gemist en netzoals vorige week weer als een van de enige op dit kantoor zit. Maar gelukkig is er niemand die klacht over mijn overwerken.
Langsamerhand weet ik echt niet meer wat ik twee weken geleden gedaan heb. Ik kan me slecht nog het 1.5 uur wachten in een veel te luxe hotel herinneren, waar ze godelijke koffie (referentie kader: veel oplos koffie) serveerde. Kan koste maar 1,70 euro voor een hele pot. Terwijl een ontbijt al 11,- euro was. En daar kan je normaal van met zijn tweeen enigsinds opstand van uit eten (incl. Drinken)

Afgelopen maandag dus met hardloop vereniging Hash meegehobbelt. Heeft iemand daar wel eens van gehoord? Het schijnt behoorlijk internationaal te zijn, men zegt dat er ook een dependance (of moet ik dispuut zeggen?!) in A’dam is. Met het wordt dispuut weet ik denk ik deze vereniging redelijk te karaktiriseren, want ondanks dat het allemaal volwassen, werkende mensen zijn, is de gemiddelde zaalvoetballende student in het USC braaf en burgelijk. Nadat ik heerlijk gerend had op plekken waarvan ik blij was dat ik rende en niet liep, laat staan in mijn eentje (Setting: langs de slopenwijken bij zonsondergang en langs het spoor. Zoveer ik weet is het spoor in de meeste minder ontwikkelde landen geen feest en ook nu ging het hand-in-hand met een open riool) werd ik hartelijk als “feutus” ontvangen op de club. Joepie... :-( Ik moest een halve lieter bier naar achter gieten, in princiepe met iemand (naar keuze) van het andere geslacht, maar omdat ik uit europa kwam, mocht het – na de liberale woorden van lokale christelijke leiders – ook iemand van gelijk geslacht zijn. Het volgende half uur werden er nog allemaal andere korperale activiteiten uitgevoerd, maar daar werd ik gelukkig niet bij betrokken. Zo leer je ook een andere kenia kennen, het deed me denken aan een studenten tijd die ik niet echt heb gehad.
Toen begon voor mij echt een week van stress aangezien ik er op maandag achter kwam dat mijn interviews onder andere niet echt liepen omdat zich langsamerhand een nogal grote discrepantie had voor gedaan tussen mijn theorie en mijn emperie. Ga ik niet te veel over uit weide, maar ik zou woensdag een working paper inlveren (dat gepubliceerd wordt op de universiteit) en ik moest de helft herschrijven.
Na 4 dagen met 10/11 uur studie per dag vertrok in vrijdag ochtend (de 29ste) naar Eldoret, de Baraka Farm; een weeshuis (en meer). Zou ik daar rust kunnen verwachten met +-37 aandachtvragende koters om je heen van de leeftijd 1 tot 6 (?!) (Er waren enkele oudere meisjes, maar die zag je bijna niet) Ach... laat ik zeggen dat het goed afleide van mijn studie en dat kon ik wel even gebruiken.
Stiekem vond ik het eigenlijk erg leuk, nee idd meestal laat ik mij niet zo uit als groot kinder vriend, maar heb me best vermaakt met voorlezen en balspelletjes doen en kids optillen, neerzetten, vasthouden en weer loslaten etc.
[Daar dus ook o.a. mijn verjaardag gevierd, maar dat staat al ergens]
Ik heb het idee dat ik nog honderd en 1 andere dingen heb gedaan, maar ik geef mezelf de tijd niet om het te realiseren: het lijkt het nederlandse leven wel. Maar na deze week (donderdag geef ik een seminar over mijn onderzoek en tijdelijke resultaten) lekker drie weekjes vakantie vieren. Joepie!!!! Heel veel zin in.

@Ka; gefeliciteerd met je ontslag! En metacommunicatie..... is dat niet cultuur afhankelijk? (learning-by-doing werkt gelukkig ook aardig, beetje zonde van de eerste interviews)
@Diana; ik heb straks drie weken waarin ik niet eens een tiende van de dingen in 1 land kan zien, en jij bezoekt er in dat tijdsbestek 6?! Kan me voorstellen dat je even moet bijkomen.

--- Ik had graag op nog meer mensen gereageert, maar krijg nu een lift van iemand, dus tabe ---

speed update

Hoi vriendjes vriendinnetjes en andere geintresseerde.
Ik kan me niet zo goed meer herrineren wanneer ik voor het laatste 15 min. niks heb gedaan en zodoende ook geen tijd gehad om wat te schrijven. Als ik begin heb ik ook meteen een hoop te vertellen, maar ik hoop het volgende week te doen, de laatste week voordat ik lekker drie weekjes vakantie ga vieren.
Mijn intervieuws gingen beter, maar ik kwam er ook achter dat door de vragen die ik stelde ik een hele hoop info kreeg die intressant zijn als context, maar niet mijn onderzoeksvraag beantwoorden. Eugenlijk kwam ik er achter dat de wijze waarop ik probeerde mijn onderzoeksvraag te beantwoorden niet de juiste was en niet conform de mooie theorie die ik heb uitgezet. Een hele hoop gestress verder - vandaag moet ik een working paper inleveren - heb ik een hoop van mijn werk herschreven en een aantal weker werk alhier als nutteloos bestempeld. Beetje pijnlijk, ook pijnlijk dat ik dus hier en daar andere informatie uit de interviews had moeten halen en ik nu dus niet heel erg ben opgeschoten, behalve dat ik een 'betere' visie heb op wat te doen in September. Nog 1 maand om het verkeerde pad wat ik was ingeslagen goed te maken.
Onderzoek gaat misschien iets minder, maar het leerproces (en daar gaat het toch om) is er zeker niet kleiner door.
Verder gaat alles goed met me, het leven beschouw ik hier langsamerhand als normaal. En tussen het stressen door zie ik zo af en toe nog wat fijne reactie van vrienden, waar ik hopelijk binnen kort op kan reageren.
Oja, gister al vast mijn verjaardag gevierd - aangezien ik hier vrijdag niet ben - met Hellen, Andrew, broer, zus en twee vrienden van.... Super cool. Uit eten geweest met een enorme zoete verjaardagstaart en een kenya/safari t-shirt als cadeau.

Tot binnenkort.

Intervieuw technieken, iemand?

Precies een week verder, weer een week, want ze gaan hard tegenwoordig. Tevens een week waarin het echt werk is begonnen, ietsje stress voller en minder succes voller dan verwacht, maar zodoende leert men weer voor de toekomst.
Het begon er mee dat ik maandagochtend in het Intercontinal 5-sterren hotel zat bij de opening van een driedaagse conferencie over de regionalisering van biotechnologisch beleid in Oost-Afrika. Anyway tijdens de koffie break kwam ik in gesprek met een Ugandees die een enigsinds belangrijke rol heeft gespeeld in mijn onderzoek, maar waarbij ik me had neergelegt dat ik hem niet zou spreken, aangezien Kampala niet om de hoek ligt. Nu kan ik hem de volgende dag interviewen, tja daar was ik niet geheel op voorbereid, dus als een gek een de interview vragen voorbereiden. ’s Avonds borrelen met al deze senior onderzoekers (meteen nog een belangrijk interview gestrikt J It’s all about networking) De ochtend daarna verder de vragen voorbereiden en toen weer naar het Interconinatal, waar ik om 17.15 het interview zou hebben. Maar een klein groepje had nog nabespreking, waaronder de persoon die ik moest hebben. Goed om 19.30 (!) komen ze uit de zaal en hij is weg?! Christ ik heb hem gemist en is het blijkbaar vergeten....grrr...
- ’s Avonds toch nog naar de MCK clubavond gegaan waar ik tijdens de centrale aankondiging van nieuwe events werd ‘bedankt’ voor de mooie traditionale lead clinb die ik twee dagen daarvoor had gedaan. Hihi tja ... dat was ook weer niet nodig.
Woensdag ochtend bezig met de vragen voor mijn interview van donderdag en ’s middags weer naar dat hotel want rond lunchtijd zou ik nog een laatste kans hebben die Ugandees te pakken te krijgen voordat ie terug de grens over gaat. Goed dat werd een chaotisch interview tijdens een verrukelijke lunch. Ik wist de structuur van mijn interview – die methodologisch van belang is – niet vast te houden, mede door een lichte deintereese voor sommige vragen. Meteen het interview verwerkt en vol gooien moed en een vernieuwde strategie gan ik donderdag naar mijn volgende interview. Zorvuldig probeer ik deze proffesor – echt een spil in ‘mijn’ te onderzoek netwerk – uit te leggen hoe ik mijn interview wil opbouwen en waarom, maar daar ben ik nog niet mee klaar (nog geen vraag gesteld) en hij verteld dat ik me egens anders op moet focussen en verteld me wat voor mij intressant is om te weten. Ja maar.... nee.... Leuk ja mijn vragen bleven onbewogen op tafel liggen terwel ik ad-hoc er nog het meest intressante uit te halen. Zeer nuttige, maar niet geheel de gewenst info verder, matatu ik iets wat gedesilusioneerd naar mijn kantoortje. Karig!!! Daar verwerk ik het interview en probeer ik opnieuw mijn strategie en vragen voor de vrijdag de verzinnen. Door de tijdsdruk niet de bus genomen en pas om 19.30 richting huis vertrokken, (das best een beetje lang als je om 8.00 begint)
Vrijdag ochtend, poging drie... Ik had al begrepe dat dit een hele goede, aardige, welwillende, gepasioneerde man moest zijn met een groot hard voor zijn werk. Ik begin uit te leggen dat mijn vorige twee interviews niet geheel liepen zoals ik dat graag gezien had en stop nog meer tijd in het uitleggen van de opbouw van mijn vragen. Joepie het werkt!!!! Een zeer gestructureerd interview waar ik de antworden zo krijg gepresenteerd als ikda graag zie. J
Die avond was ik gesloopt en mijn volgende week ziet er weer netzo uit. Dit weekend had ik het plan naar mt Kenya te gaan, maar de tijd was te kort, helaas. Zaterdag ging er wel een groep klimmen dus me daar maar bij gevoegd. In princiepe werden er top rope touwen uitgehangen, dus niet veel voor geklommen. Wel aardige routes, waarbij eentje met heerlijk kleine vingerrandjes. 6b(+) ofzo. In ieder geval moelijk zat om de overige klimmers aan de grond te houden. Toch wilde ik graag nog een traditionele klim doen (ik krijg de smaak te pakken) en iemand had net zijn kompleet nieuwe set matriaal bij zich. De route die ik uit koos was wellicht niet zo moeilijk (5c/+?) Maar wel zo spannend. Het begon als nut cracker in een hoekversneiding (van 90 graden) en eindigde na 5 meter in een dak van twee meter. Deze kon je shuin naar achter via een crack uitklimmen waar bij je aan redelijke randjes een beetje ongelukkig achter overhangt en ik een eind moet reiken (afblokken – sorry voor de termology) om de enige doch crusiale friend die ik bij me heb te plaatsen. Iets veiliger durf ik me voorbij het dakje te tillen en volgt er via die crack een makelijk uitklim. Boven aan stond er gelukkig een mooie boom waar ik me aan vast kon maken en kon de sterke doch technisch niet al te behendige zuid-Amerkaan zich door de route sleuren. Ik was al een tijdje aan het genieten van de omgeving toen zijn lijkbleke gezicht boven de rand uit stak. Dat vond ie toch een beetje een heftige en enge beklimming, misschien niet zozeer qua kwacht als wel mentaal.

Ik ben nu wel redelijk gewent dat ik op verschillende lokaties de enige blanken ben en als ik niks met de MCK doe en niet rond wandel bij mijn office kan ik zo een paar dagen geen blank persoon zien (toeristen zie je niet veel in Nairobi). Het gevoel dat je die ene blanke bent is dan ook wel weg. In de buurt waar ik woon hebben de meeste mee ook al vaker gezien. Maar nou ging ik vanochtend met Andrew mee onder het motto dat ik wil weten wat hem bezig houd in het leven. Wat vraag je je af: de zondags mis. Daar gaat hij bijna elke week heen. Hellen bijna nooit, terwijl die nog iets geloviger lijkt dan Andrew... al zijn ze bijde behoorlijk progressief om ze maar in dat soort kaders in te delen. Tja daar zit je dan in een propvolle met honderden Kenianen gevulde nieuwe moderne hartvormige (!) katolieke kerk. [Als je overigens een modern gebouw ziet staan in Kenia is het altijd een kerk!] Ik kreeg weer even het idee dat ik licht begon te geven in deze enorme massa. Ondanks dat Andrew me vertelde dat dit niet een hele ‘uitbundige’ kerk was had het naar mijn idee toch een hoog dans, klap, zing gehalte. Behalve met het verheerlijken van de heilige drie-eenheid en krijsjes op mij borst slaan doen mee met het staan,z itten, staan, klappen, zitten, knielen, staan met je armen zwaaien etc. Het verhaal wat op een gegeven moment door de priester (of wat het ook was) werd afgestoken, was naar wat ik er van weet (weinig) erg typerend. De aanwezige massa werd zeer duidelijk gemaakt dat ze niet volmaakt is, niet tevreden mag zijn met zichzelf en haar/zijn omgeving en dus vooral moet blijven geloven en terug keren tot de kerkbankjes. God, je zou er een complex van kunnen krijgen als je er in gelooft. Maar dat is geloof ik ook de bedoeling, toch?! Gebeurt dit in Nederland ook nogsteeds zo, of heb ik gewoon echt geen kerkgangers in mijn omgeving die deze blog lezen. (niet onwaarschijnlijk).
Tevens probeerde ik in mijn geheugen te graven of ik weel eens eerder bij een zondagmis in de kerk was geweest.... wellicht, maar kan het me in ieder geval niet meer herrinneren. (Het zal wel niet zoveel indruk hebben gemaakt)

De rest van de dag niet zoveel gedaan, heb dan ook behoorlijk last van mij rug en knie. Maar verder zit ik wel lekker in mijn vel, al begin ik stiekem wel eens mijn nederlands vriendjes en vriendinnetjes te missen. Of het gewoon lekker nederlands kletsen of je te bevinden ‘onder de nederlandse cultuur’ Best leuk hoor zo’n cultural exposure, maar afwisseling blijft belangrijk (voor mij)
Jammer genoeg heb ik niet al te veel tijd om te lezen, meestal zit er 3.5 uur tussen de tijd dat ik thuis kom en wil slapen en daarin moet ook nog gegeten, gesocialized en evt geshopt en gekookt worden. En mocht ik dan nog een halfuurtje voor mijzelf hebben, dan ben ik meestal te moe om mijn ogen open te houden.

Vele van jullie een prettige vakantie toegewenst overigens.
Ciao