knie-update

Mijn leven is voorgoed veranderd. Ik ben voorgoed veranderd; een stukje miniscus lichter. De problemen in mijn knie bleken niet van een klein scheurtje, maar het was een klassieker. Netjes doorgescheurd en er was geen discussie over de ingreep. Een reepje er af snijden van die meniscus. (Helaas heb ik geen scanner op de kleuren foto bij te voegen, maar die liggen hier; voor in het plakboek!)

Dit hoorde ik allemaal nadat ik al weer twee uur uit mijn narcose was ontwaakt en verschillende patienten om mij heen zag komen en gaan. Patienten die twee dagen niet meer mogen praten, patienten die tijdelijk niet mogen bukken, patienten die een niet te houden branderig gevoel ondervinden tijdens het plassen etc. Ik lees mijn boekje en bestel nog een bruine boterham met en een cappacino. Iets suicidaals in mij vindt ziekenhuizen altijd leuk; een live soap die rustig voor je ogen afspeelt, met alle ingredienten die het leven te bieden heeft. Lichamelijke problemen (uiteraard), maar ook relatieproblemen hoor je aan, vooral in familie kringen. Boze en onhandige artsen, die een klok van de muur af stoten of klagen over het midden-management.
Toch was ik wel blij dat ik de keus heb gemaakt niet de aflevering van de OK bewust mee te maken. Een ziekenhuis heeft blijkbaar gangen waar patienten en zeker bezoekers niet vaak komen. Namelijk daar waar het echte werk plaats vindt. Daar waar zagen en boren liggen en daar waar de chirurgen hun eerste koffie drinken alvorens ze slaperig hun laatste of eerste operatie van de dag uitvoeren. Al luisterend naar de assistent chirurgen die hun komende vakantie plannen bespreken worden er verschillende draden en buizen aan mijn lichaam bevestigd. Waarbij de uitvoerende arts me vraagt waarom ik niet zenuwachtig ben? Hoe had ik dan moeten reageren? Gillen? (Dan hadden die twee assistenten misschien wel hun smoel gehouden over de komende vakantie) Misschien was ik wel niet zenuwachtig omdat ik wist dat ik heerlijk door de operatie heen zou slapen. Weet de arts tijdens het inspuiten van de narcose nog wel even tussen neus en lippen te vertellen dat ik aan iets leuks moet denken voordat ik inslaap, want dan droom je prettiger. Fuck, daar komt ze nu mee! Stress ik heb nog maar een paar seconden om iets leuks te verzinnen, maar wat? Arggg.... te laat!
Rillende, jankend maar kiplekker werd ik wakker, al schrok ik wel weer op deze aarde te zijn. Maar de verijbare kachel die boven me werd opgehangen deed me toch even genieten van de moderne techniek, zo'n ding wil ook thuis, voor als ik de trappen van mijn stulpje weer durf tebewandelen.

nu weer naar de bank...