Hoofdpijn!

Afgelopen vrijdag lag ik om tien uur ‘s avonds nog op mijn bed interviews uit te tikken, dat was een goede rede voor hoofdpijn… Het moest af want de volgende ochtend zou ik weer naar Hell’s Gate gaan waar ik een trip had georganiseerd voor MCK leden. Een camping/climbing en evt. hiking trip. Ik had gehoopt dat Hellen en Adrew mee zouden gaan, maar Hellen had alweer malaria en Andrew moest werken (wat wellicht ook een excus was om niet te gaan) Maar Ken (broertje) had wel zin…
Prachtig weer om tussen een paar lelijke rock hyraxen de basis beginselen van het klimmen uit te leggen, veel beter dan zo’n suffe klimhal, daar kom je ook zelden dickdick’s (hoe schrijf je dat?) tegen. Iedereen had een heerlijke dag klimmen en de meeste wisten angsten te overwinnen. Aan het einde van de dag hang ik met Joe boven aan de toren (Al het klimmen speelde zich af op een 30 meter losstaande toren, zie foto), terwijl de zon al is onder gegaan. We nemen resterende klimspullen me en doen onze abseil onder een strakke sterenhemel met het gebulk van zebra’s op de achtergrond.
Kamperen met meer dan 20 mensen die elkaar niet heel goed kennen is altijd intressant, zeker als er massage sessies onder het genot van sambuca zijn voorbereid. Ritu begeleide dit onderdeel van de trip en eigenlijk tot mijn verbazing deden verdomed veel mensen hier aan mee. (De nodige wijn tijdens het eten moet hebben bijgedragen aan de overgave van sommige om te masseren en gemasseerd te worden) Ritu en andere waren met stomheid geslagen over de enorme spanning in mijn rug en dat terwijl ik juist ontspannen en relaxed was, moet je nagaan het kan nog veel erger. Wat wonderschoon ook geen hoofdpijn opleverde was de wandeling van een enigsinds dronken Ritu over mijn rug ter decompresion?! De avond ging door onder het genot van gitaar muziek en het geluid van wilde dieren.

Hoe mijn hoofd zich zondag ochtend voelde was verklaarbaar, maar heeft waarschijlijk weinig met mijn huidige staat van welzijn te maken.
Joe en ik zouden die morgen een 170 meter lange route op een 130 meter hoge muur gaan beklimmen op traditionele wijze, geen boorhaken dus. Een mooie route door eindeloze verticale versnijdingen (zie foto), waar de nodige hand, voet en lichaamsverklemmingen ons zonder problemen naar wat bleek de crux bracht. Ik draag voor het eerst van mijn leven een (hele oude, verrote) helm, zie weinig charmante foto, aangezien we al waren gewaarschuwd voor losse rotsen. Het bleek geen loze waarschuwing, met enige regelmaat heb ik een ‘greep’ in mijn handen.
We hangen/staan op 80 meter hoogte, gezekerd met een oude mephaak en twee nutjes. (Daar waar de laatste twee foto’s zijn geenomen) Tot zover was het klimmen niet makkelijk, maar do-able (zelfs met een lichte kater) Maar vanaf hier lijkt de route een soort boulder probleem te worden en ik kom er niet doorheen. Glij ook nog uit zodat mijn enkel nu aan twee kanten bloed (slechts hele kleine beetjes). Joe doet een poging, komt een meter hoger en weet twee nutjes te plaatsen met zijn laatste energie. Voor de zekerheid: Een nut is een stukje metaal met een draad eraan waar het touw doorheen gaat. Het stuk metaal moet zich vastklemmen in de rots zodat je niet naar beneden stort. Wederom wisselen we in onze standplaats en doe ik de eerste vier bolderpassen omhoog. Via een redelijke ondergreep doe ik een zware stap omhoog en worden we verrast door een dreigend kraakgeluid. (Op dit stuk route waren we nog geen losse blokken tegen gekomen en alles voelde en klonk stabiel) Van schrik probeer ik rustig naar beneden te klimmen om in het nutje te gaan hangen en net voor ik daar ben…..
Een enorm gekraak. Joe duwt zichzelf zover mogelijk de muur in. Met zijn hoofd tegen de wand gedrukt ziet hij vanalles langs vliegen en gaat er vanuit dat de nutjes uit de rots waren geschoten zodanig dat ik 3 meter onder hem zou hangen ipv 2 meter boven hem. Het zekeringsapperaat was geblokkeerd dus ik moest nog ergens hangen.
Tijdens dat moment vraag ik me daarentegen af wat die enorme klap op mijn hoofd heeft bezorgd? Ik hang veilig in het door Joe geplaatste nutje en Joe kijkt me verbaasd aan. Daarna kijk ik verbaasd omhoog en blijkt er een stuk rots ter grote van mijn torso te zijn verdwenen. Dus dat stuterde op mijn helm!!! Na deze eerste paar seconde van verbazing horen we een enorme dreun. Het contact van het stuk rots met de grond 80 meter onder ons bleek in de verre omtrek te horen. We hoorde een vaag geroepn van de andere klimmers 2 kilometer verder op die ons door de lichtval niet zagen en zich ernstig afvroegen of alles nog goed was. Mijn telefoon gaat over, maar we nemen nog even niet op.
Nogsteeds hang ik boven Joe en ik doe mijn helm af om te zien dat er in al die jaren dat dit ding gebruikt wordt nog niet zo’n stuk uitgeslagen is. (Zou ik daar trots op moeten zijn?) Bij het vasthouden van de helm zie ik ook dat de vingers van mijn rechterhand bloeden, netzoals mijn rechter schouder overigens! Ik mag denk ik blij zijn dat de rots voornamelijk mij helm (hoofd) raakte en slecht mijn rechtershouder en hand heeft geschramt. Joe laat me op gelijkte hoogte met hem zaken en we kijken elkaar nogmaals geschroken en lacherig aan. We discussieren de opties en gezien onze trillende handjes gaan we maar abseilen, hetgeen nog niet betekend dat we veilig beneden zijn. Een uur later, drie abseils en wat klimmatriaal armer (boeie wat betreft die paar euro’s) staan we na vijf uur weer op de plek waar we zijn begonnen.
Zonde van je tijd? En of het even duurt voordat ik zoiets weer zou doen? Ik ben misschien een beetje geschrokken, maar ook verbaasd over hoe goed alles nog heeft uitgepakt. Al onze zekeringen hielde en de eerste keer dat ik een helm draagt; red het letterlijk mijn leven. Motto; meteen een helm kopen als ik in Nederland ben.
Of mijn huidige hoofdpijn daarvan komt? Lichte hersenschudding zeg maar? Het is nu langsamerhand dinsdag en ondanks dat het er nog steeds is denk ik dat het meer met de aanhoudende verkoudheid te maken heeft. Ik heb ook geen last van duizeligheid.

Ik verwacht minder problemen te hebben met mij terugvlucht naar Amsterdam ;-)

Tot binnenkort.

Sander