Ben ik weer; Alive and Kicking

Ajj, mijn laatste maand gaat in. Enigsinds in dubio wat ik er van moet vinden.....

Maar laat ik in volgelvlucht eens vertellen wat ik de afgelopen drie weken heb uitgespookt.

Mombasa was niet te boeiend, grote steden blijven me niet echt trekken de laatste tijd. De meeste tijd heb ik daar dan ook door gebracht in de oude stad, iets waarvan ik echt kan genieten, vooral de arabische medina’s, iets wat mist in Nairobi, aangezien het een relatieve jonge stad is. Helaas was het een zondag en redelijk uitgestorven, ik had graag de bedrijvenheid meegemaakt, zoals als ik dat nu alleen op de plaatstelijke markt mocht bezichtigen. Met al zijn vruchten groenten en specerijen..... Zin om weer eens zelf te koken (Iets wat ik hier bijna nooit doe, maar dat is een ander verhaal)
’s Avonds vroeg ik me toch echt af waar in godesnaam heen wil. Zoveel moois; Zanzibar, de kust en leren duiken, maar uiteindelijk herinnerde ik me een safari naar Lake Turkana. Dit gaat noordelijk Kenia in, hetgeen een stuk armer, ontoegangkelijker en door gevechten over kuddes vee, al dan niet tussen volken, clans of tribes (of hoe ze zich ook mogen classificeren/organiseren). Er gaat tegenwoordig nog maar 1 Keniaanse safari organisatie die kant op, al was het 2 maanden geleden 2 weken stopgezet wegens onrust/moorden in Marsabit, waar we ook een nacht zouden doorbrengen. Maar die avond kon ik de safari niet regelen, maar mocht ik het gaan doen en ‘dan maar’ Lamu (een eilandje voor de kust van Kenia, in de buurt met de grens van Somali) voordien bezoeken, dan moest ik de volgende ochtend de bus pakken.
Enigsinds ongeorganiseerd sta ik al om 6 uur ’s ochtends op een toch al druk en enigsinds vies buisstation. Ik had niks gereserveerd, maar gelukkig was er nog een plekje vrij bij een van de onbekende, en naar bleek niet al te beste busmaatschappijen. (5 stoelen op een rij en ik moest mijn beenen half in de lucht geklemd vast zetten aangezien de nabijheid van de stoel voor me geen normale zit positie mogelijk maakte. De weg naar Lamu staat ook niet als veilig bekend en het wordt hier en daar aangeraden om te vliegen naar Lamu, maar ik had geen zin en tijd om dat te organiseren en naar later bleek is het al weer bijna 2 jaar geleden dat bussen zijn overvallen door de Somaliers (volgens mij zijn het in ieder geval Somaliers, of de Kenianen zoeken gewoon iemand om de schuld te geven)
Acht uur later durf ik me - al veilig aangekomen - uit een bootje het eiland Lamu op, om me niks aan te trekken van alle hotelpropers en uiteindelijk zelf een zeer lief een naar mijn mening spaans aandoend hotelletje te vinden. Prima zeeview etc., gemoedelijke sfeer, maar daar staat heel Lamu bekend om. Er wordt nog al veel en opzichtelijk Miraa gekoud en hier en daar geblowed. Zo’n lay-back hippi stadje, waar je als je een hotel hebt en een zeilttocht heb geregeld bij de dhow-proppers, verder niet wordt lastig gevallen. Helemaal gersut was ik nog niet, eerst wilde ik die Safari regelen; gelukt! Toen een vliegticket terug naar Nairobi over 2 dagen, zodat ik ook nog opdat bij de Safari kan zijn, zonder de volgende ochtend weer een dag te gaan bussen, ook gelukt, maar toen leek het toenemende geluk in mijn leventje toch weer te keren. In al mij desorganisatie had ik geen cent bij me (omgerekend 4 euro misschien, plus 40 dollers) en ondanks dat overal waar ik tot nu toe ben geweest een bank was waar ik kon pinnen, was dat hier niet het geval. F*ck! Enigsinds radeloos sta ik voor mij hotelkamer en aangezien ik geen idee heb wat ik moet doen spreek ik een Franse jongen aan, die duidelijk een dhow (zijl) trip heeft gemaakt, gezien zijn verbrande kop. Twee minuten later komen zijn vrienden ook aanlopen, die mij herkennen!!!! Ik hun uiteindelijk gelukkig ook. Twee franse studentes die ik nog geen minuut heb gezien op ICRAF. Hoe snel kan je vertrouwen op bouwen? Ik kende ze nog geen 15 minuten toen ik even tussen nues en lippen door vroeg of ik 200 euro kon lenen, mijn geluk was weer gekeerd en ik kon beginnen met chillen op dit eiland.
Een paar dagen terug heb ik dus leeuwen zien paren, maar wat ik de eerste ochtend op het dakteras van dit hotel zag was ook heel bijzonder. Twee neukende schilpadden bij zonsopgang. Hahaha. Vette slomotion, en best een lange uitschuif lul om onder het schild van het vrouwtje te komen. [Achteraf bedacht ik samen met Ritu dat ik met mijn foto’s misschien binnenkort wel een Animal-Porn-Coffee-Table-Book op de markt kan brengen, dus als je geintresseerd bent kan je al geld over maken, om mijn werk te promoten (zoals Kenianen dat vaak verwoorden als ze geld van je willen)]
Verder gerelaxed van de kleine steegjes, de drukte bij de haven, heerlijke cocos-shakes, een zijltocht door mogrove bossen, van een oude ruine, van de het spelen van de bao-game, de zon die steeds achter de wolken op kwam zodat ik voor niks extra vroeg mijn bed was uitgekomen voor de zonopgang en het liggen op het strand aan de Indische Oceaan.

Ik nam dus het vliegtuig(je) naar Nairobi; Ik begin het idee te ontwikkelen dat idealen geografische afhankelijk zijn. Ik doe hier een hoop dingen die ik in Nederland/Europa niet snel zou doen, zonder dat echt te kunnen verantwoorden voor mezelf. Ik kan me zelfs voorstellen dat je (ik) in een huis woon met 2 bewakers en een kook/hulp, en eventueel een chauffer op zijn tijd. Decadent? Tja, elke nederlandse student kan het zich veroorloven als hij zij dat wil. 60-100 euro per maand voor een iemand die full-time voor je werkt is nou niet echt de kosten. Maar toch vind ik het nogsteeds iets abnormaals, en kan ik er ook niet tegen als elke zin met sir begint en eindigd. (Ik kom op zijn tijd nog wel thuis bij verschillende mensen die in ieder geval altijd twee askari’s (bewakers) hebben.
Anyway, ik vertrek vrijdagochtend naar Samburu. Voordat we daar aankomen eindigd het asfalt en de electriciteit, hetgeen we dan ook niet meer zullen zien de komende 7 dagen. Ook geen mobiele verbindingen, echte afgezonder van andere delen van de wereld, van kenia. Om aan te geven hoe weinig er in noordelijk kenia is, en hiermee wordt de helft (!) van het hele land bedoeld; de rough guide gebruikt 45 van de 500 bladzijde om deze helft te beschrijven. Dat er bijna niks is en ook geen vruchtbare grond, eten en water etc betekend overigens niet dat er weinig mensen wonen. Voordat we Samburu hadden berijkt veranderde hat landschap al bijna in een maanlandschap, waar weinig kleur was te onteddeken, alles was grijs/grauw en vooral stoffig. Vanaf hier zijn de mensen die je ziet ook veelal traditioneel, met voor de (bijna) getrouwde vrouwen honderden kralen om hun nek.
Het eerste wat we in het Game Reserve van Samburu zien is een groep badende Olifanten, bij zons ondergang en vlak daarna een Luipaard! (Helaas was het schemerig en verweg, dus heb ik iets bijzonders gezien zonder het echt te kunnen observeren) Overigens was onze kamp-site nog geeb 20 minuten lopen van de laatste ervaring. Dit was gewoon in het park en ik voelde me zodoende over-exposed aan het wildlife. ’s Avonds kon ik niet slapen, aangezien er een olifant 15 meter achter mijn tent nog al luidruchtig bomen aan het eten was. Verder de volgende dag echt een heleboel olifanten gezien; wat een mooie relaxte beesten. Rustig strompelen ze van plek naar plek. De jonkies nog enigsinds speels en ongecontroleerd, vooral in het water, waarbij ze over elkaar rollen, hetgeen de ouder olifanten maar oogluikend toe laten.
Onze reis gaat verder naar Marsabit (een ardig park, maar weinig te zien... een laatste bezinestation voor de komende dagen), Kalacha/Chalbi Desert: Super gaaf. Hier naar toe rijdend veranderde de ‘weg’ van aarde naar steen of beter gezegt rotsen. Om je heen een paar bomen, wat zand, maar verder alleen maar zwarte gesteente. Tot dat je de rand van de woestijn berijkt, want dan kom je eerste een hoop palmbomen tegen, een dorpje opgebouwd uit zand, een niet te tellen hoeveelheid aan kamelen en schapen en een hoop mooi gekleden mensen, waar we overigens geen foto’s van mogen maken in veel gevallen en gezien de geweren waar me ze rond lopen wil je daar best naar luisteren. De woestijn zelf bestond uit stukken ruitachtige uitgedrogede vlakte afgewisseld met lagen zout of fijn zand. De hele weg denk je aan de horizon enorme meren te zien, maar ondanks dat ik het echt even niet wilde geloven bleken het toch echt oases. Kamelen zijn overigens bijnea zo dom als wildbeesten. Ze renen niet opzij weg voor een auto maar blijven continu angstig recht door over de weg ‘weg’ te rennen. Niet handig.
Ik kan het dorpje waar we ons tenten kamp opsloegen niet echt beschrijven. Er is niks, maar dat is niet de reden. Het is weer wel een stuk gemoedelijker dan op plekken waar men wel geld heeft; wat oudere mannen spelen het bao-speel onder een boom. Echte afzondering is het nog niet. Volgens onze rough guide is het kriteria of je er al dan niet bier kan krijgen.... en dat kon al is warm bier niet echt smakkelijk als het toch al 35 graden is. Het was die afond overigigens (netgeen) volle maan. En die avond was blijkbaar aan de muziek te oren gekozen door twee mensen (of zo alleen de man gekozen hebben?) om het huwlijk in te treden. Wij danste daar in het licht, in de woestijn even mee op de schelle muziek die (helaas) uit een versterkte luidspreker kwam. (Idd geen electriciteit, maar wel een gehuurde aggregraat)
Ik kan hier weer eindeloze Verginia Woolf/Blumsburry (of hoe je dat ook mag schrijven) achtige sfeerbeschrijvingen van maken, maar ik denk dat er zo wel genoeg te lezen valt. Lake Turkana zelf is ongelovelijk. Niet perse ongelovelijk mooi, maar wel ongelovelijk desolaat. Een nog betere beschrijving zou zijn; het is subliem. Sublieme natuur! We hebben bandas zonder deur (koud wordt het er nooit) die aan het meer gelegen zijn. Een eindeloos uitstrekend blauw/groen meer met slecht rood/zwarte rotsen in de omgeving. Rond onze campsite is letterlijk niks. Het enige teken van leven zijn honderden skaletten van vissen, of terwijl al het teken van leven is dood. We spenderen hier twee dagen waarbij mij pijnlijk uidelijk wordt hoeveel geld ik aan het uitgeven ben om te zien hoe arm mensen zijn, proficiat Sander. Je kan het mooi vinden, en ja het is heel ‘mooi’ en bijzonder om mensen zo te zien leven volgens hun eigen normen en waarden en niet geindoctrineerd door ons westerse wereldje, waarbij ik mezelf soms wel eens anders vind, maar eigelijk val ik niet uit de boot (volgens mij gaat er wel eens iets met mijn gezegde), dan zou ik me zoals een Samburu, Turkana of Elmolo moeten gaan kleden; eens zien hoe men je dan benadert. Het feit dat wij studenten in een week zoveel geld kunnen uitgeven, wat zijn nog niet in 10 jaar zullen zien, vier ik met een lauw biertje bij een ondergaande zon. [Overigens weten mijn Keniaanse vrienden dit enigsinds goed te praten door het te hebben over mijn zelfverijking en hoe ik al deze ervaringen weer als kennis en voedingsbodem voor allemaal goeds kan gebruiken....] Oja op meerder plaatsten tijdens deze toch is douchen een beetje een straf gezien het koude water, maar nu ik hier in een vooral niet vochtige omgeving met 35 graden op mijn bolletje een douche wil nemen, blijkt de watertank zo opgewarmt dat je aanvankelijk niet eens je handen 3 sec onder de kraan kan houden. Zo enorm heet!!!!
Terug via Maralel naar Nairobi, meteen twee daagjes klimmen iets wat ik echt even nodig had wat hoe mooi je omgeving ook kan zijn, als ik een paar uur in een auto zit weten me gedachten net wat meer af te dwalen dan goed voor me is. Klimmen daarentegen gebruikte elk stukje denk vermogen en zeker in deze omgeving is dat een godelijke afleiding. Als je van Freyer door belgie rijdt kom je zeg maar geen giraffen en gazelles tegen...., maar slechts belgen.
Anyway afgelopen anderhalve week hard gewerkt, vele interviews.... te gaat redelijk.... probeer er niet al te veel over na te denken. In het weekend geklommen (uiteraard!) en voor het eerst echt uit gegaan en meer dan twee biertjes gedronken .... ook weer eens leuk.
Oja misschien nog boeiend te vertellen dat ik laatst wat moeite had een matatu uit te komen toen ik terug kwam van een interview. Er had iemand haast en stond nog al te drukken. Uiteindelijk kom ik wel als eerste de matatu uit en met mijn gedachten weer eens buiten mijn eigen fysieke omgeving, controleer ik gedachtenloos mijn zaken op al mijn eigendommen. (Alvorens ik door ga, je hebt vast een vermoede wat er aan de hand is moet ik even vertellen dat een andere research student bij ACTS de dag hiervoor zijn laptop en handpolm en god mag weten wat voor duren dingen hij nog meer had heeft ‘laten’ stelen. Laten, want hij ging overal naar toe met die spullen, wat een beetje vragen om moeilijkheden was) Ik voelde nog wel mijn portomonnai, maar niet meer me net van Andrew in bruikleen genomen telefoon. Netjes in overhemd en in verdomd rot zittende nette zwarte schoene zet ik als mzungu (het viel dus wel een beetje op) die sprint in achter de matatu aan. Twee straten rennend door Nairobi weet ik de Matatu tegen te houden. Rustig als ik ben ruk ik de deur open en daar had iemand mijn telefoon ‘gevonden’. Voordat ik me realiseerde dat dat dezelfde kerel was die zo tegen me aan stond te duwen en zogenaamd haast had, en ik dus eigenlijk zijn tanden een nieuwe lokatie had moeten bezorgen doormiddel van het hier lokale functioneel geweld (de wetgevende macht is niet functioneel, dus gaat men hier voor het eigen rechtertje spelen) was de matatu al weer weg en stond ik bezweet incl. al mijn spullen plus een tiental verbaasde omstanders weer te wachten op de volgende matatu die ik moest hebben. En die ochtend toen we het over de gestolen laptop hadden zij ik nog; Ik ben nog nooit gerold!

Ik heb al mijn laatste weekende al volgepland en het voelt langzamerhand als aftellen. En zoals ik al begon, ik heb daar zeer gemengde gevoelens bij.....