Ooit twee leeuwen zien paren voor je neus?

De afgelopen 8 dagen waren rond uit de meest eniverende in maanden (>15). En helaas bedoel ik met eniverend lang niet alleen positief.

Een weblog bijhouden is vooral leuk als je veel leuks te vertellen hebt, want ondanks dat ik (zoveer ik een idee he wie dit allemaal lezen) ‘jullie’erg mag, het gaat me net wat ver om mijn sorres hier uitgbreid te behandelen. Tevens ben ik van mening dat het ook voor de lezer nog leuk moet zijn om te lezen, ondanks dat dit een persoonlijke weblog is draait het niet alleen om mij, dan had ik maar gewoon een dagboek moeten volpennen.
Waarom zeg ik dit? Omdat het volgende een zeer gefragmenteerd deel wordt van alles wat ik heb meegemaakt de afgelopen dagen. Niet dat ik ooit heb gepretendeerd dat het voorgaande een volledig beeld zou geven. (Kan je uberhaupt 1 minuut volledig beschrijven?) Maar nu volgt een selectieve behandeling van de afgelopen dagen.
Momenteel lig ik, in mijn eentje, op mijn kamer in Nairobi. Om maar in niet chronologische volgorde te beginnen. Zodoende kan ik eerst de minder leuke dingen zeer beknopt er uit gooien om verder slechts leuke en mooie dingen te beschrijven.
Na 7 dagen met Elske reizen zal ik morgen weer eens in mijn eentje door Afrika trekken. Heb ik al eens eerder gedaan, maar was het dit jaar eigenlijk niet van plan. Helaas is de keus voor mij gemaakt en dit zal het dus worden. Morgen naar Mombasa en dan.... tja er waren allemaal plannen maar die zijn figuurlijk te water geraakt. Who knows, Zanzibar trekt me eigenlijk wel, is iemand daar wel eens geweest?

Goed laten ik beginnen te vertellen vanaf afgelopen zaterdag. Andrew, Hellen, Elske en ik vertrekken naar Kisumu. Redelijk stad voor Keniaanse begrippen aan Lake Victoria. Helaas is het al laat in de midadg als we aankomen bij Andrew oudelijk huis in Kisumu, we maken een wandeling en gaan aan de andere kant van de stad eten bij de moeder plus enorme familie van Hellen. Als ik zeg dat we daar gaan eten betekend dat wij met zijn vieren alleen aan tafel zitten en eten opgdient krijgen. Het schijnt een soort gastvrijheid te zijn die ik al eerder heb meegemaakt, maar niet begrijp. Het is enigsinds ongemakkelijk. Uiteindelijk gaan de andere familie leden (meerendeel kids) op stoelen en baken langs de muur zitten met een veel karige gevuld bordje. Moeder des huizes komt er uiteindelijk nog wel bijzitten, maar samen eten is het dus niet.
Zondag vertrekken we richting de grens van Uganda om naar de werkelijke geboorte grond van Hellen en Andrew te gaan. Maar voordat we dat doen gaan we ’s ochtens vroeg met een bootje over het meer varen. Drie heren aan het peddelen en daarnaast Andrew, Elske en ik in de boot. De guide was een tikje vervelend, maar wist toch redelijk wat over alle verschillende vogels te vertellen, helaas kan ik er nog maar drie herinneren; Fish Eagle, Pied Kingfischer en de Hamerkop. En toen, toen zagen nijlpaarden in het water luieren. Heel leuk, met een kleintje, maar ze zijn wel wat sloom.
Toen dus opweg naar de grens van Uganda, Super leuk, echt bijna in de middel of nowhere, in ieder geval geen toerist die hier wat te zoeken heeft. Dit is echt de ‘rural area’ en Hellen’s vader, een redelijk geleerd en bereisd man weet veel over sorghum, maiz, tigerweed, neemtree, popcorn, advocado, guave, mango en tientalle andere planten, struiken en gewassen te vertellen. Heerlijk gegeten, super vol en in een Afrikaans tempo. Hierdoor kunnen we helaas niet naar ons tweede programma onderdeel; de dichtbij gelegen geboorte grond + moeder en gegarandeerd veel familie van Andrew. Jammer.

We maken een tijdsprong naar dinsdag ochtend. Elske en ik worden in South C, Mugoya Estate – waar ik nogsteeds met veel plezier woon – opgehaald voor een 4-daagse safari in Masai Mara. Hét National Park in Kenya (gelijk aan Seregetie in Tanzania) en ook nog eens op dé tijd van het jaar, want de Wildebeest migratie is in volle gang! Als je beelden ziet op televisie van die stomme koeachtige dieren die hersenloos met tienduizende een revier over steken met crokodillen op de loer om zich vervolgens vast te lopen aan de overkant, dan gaat het (bijna) altijd over deze migratie. De oversteek over de Masai river of de daarnaast gelegen sand river.
De eerst avond-drive in de Mara (zoals het wordt afgekort) ben ik een beetje kwijt, maar het zal ook nog veel boeiender worden de dagen daarop. Wel zag ik al een enkele Wildebeest, Thomson Gazelle, Grant Gazelle, twee sorten Hartenbeest; Kongoni & Topi, Masai Giraffen, Afrikaanse Olifanten, een spotted hyena geirriteerd door een jakhals en ..... mijn eerste leeuw!!! Wow een leeuw in het echt. [Ik kan ook mijn eerste wilde Zebra herinneren, dat vind je dan super stoer, maar nu lopen ze voor je auto als duiven in Amsterdam voor je fiets] Ik vod het dus stoer een leeuw gezien te hebben en, zoals ik me nu weer kan herinneren, ik was verbaast over de dichtheid en variateit van wilde beesten alhier.
De volgende dag zouden we een volle dag in de Mara doorbrengen en het aantal dieren is niet meer op te noemen (afgezien van de eerder genoemde); Struisvogels, Canne Lizard, Eland, Lilac Brested Rollar en een hoop die mijn beperkte hersen capaciteit niet heeft kunnen verwerken. (plus dat het ook met een heel ander verwerkingsprocess bezig was)
Later op de ochtend kwamen we steeds dichter bij de Masai-rivier en er waren leterlijk tienduizende Wildebeest te zien. Jezus wat zijn die beesten dom. Eigenlijk is het ook niet de Wildebeest-migratie – zo hebben we ons laten vertellen – maar de zebra migratie. De zebra heeft door dat er in bepaalde jarigetijden meer eten te halen valt in Kenia dan in Tanzania. De Wildebeest, met een geheugen van 7 minuten, heeft om niet nader verklaarbare rede, zichzelf aangeleerd zebra te volgen, wat maar goed is anders waren ze allen sterfende in Tanzania. Ook de zebra is gelukkig, want die valt nu veel minder snel te prooi aan leeuwen, cheeta’s en luipaarden dan die suffe wildebeesten. Waarvan we dan ook continu de karkassen zien liggen opgepeuzeld door zowel de African White-backed Gier, de Rüppell’s Gier en de Lapped Faced Gier. Ik kan je verklappen, ziet er niet aangenaam uit van 1.5 meter afstand en stinkd als een dier (tja, spreekt voorzich)
Bij de rivier aangekomen helaas geen oversteek van ‘the-King-of-the-Stupid’ maar wel een hele hoop Nijlpaarden. Heel veel kleintjes en allemaal een stuk actiever dan in Kisumu. We hebben een tijd zitten kijken en zodoende dreef er ook nog nonchalant een crocodil langs. Om ons heen een hoop vervet aapjes en een monito lizard (fel blauw en rood gekleurt?!)
Na de lunch weer op onze weg terug. Je moet je voorstellen dat er tientallen, zo niet honderden, witte minibusjes door het park heen crossen. Hier en daar staan er daan een hoop stil bij elkaar, at meestal de aanwezigheid van een kat-achtige betekend, hetgeen toch als hoogte punt van het park wordt gezien. En kat achtige zien er ook machtig uit, zo zagen we ’s middags al een cheeta weggejaagt worden door een leeuw(in) en wel in onze richting?! Dit mooie gestipte poezen beest loopt vlak voor onze auto lang, maar ik kan net geen foto van zijn kop maken.
Dit doet me denken aan een gesprek dat ik met Maarten had over het al dan niet aanschaffen van een spiegel reflex camera met een ‘compensatie’ lens (om weer in Elske’s worden te spreken) Een hele lange grote lens dus. Maarten’s kritiek was; je gaat toch geen National Geografic plaatjes schieten, die haal je maar uit een tijdsschrift. Nou Maarten ik heb mijn foto’s nog niet afgedrukt, maar ik ben bang dat ik je ongelijk moet geven!
Ik was dus gebleven bij ‘na de lunch’ en we zien in dit geval slechts 1 wit nissan busje apatich stil staan. Het ziet er veelbelovend uit en ook onze meesterlijke chaufeur/guide David (of Davie voor de incrowed) stuurd er op af. Zou het weer een leeuw in de bosjes zijn? Wij om die bosjes heen om nast de andere us te staan, pats boem, ligt er opeens een leeuwin en een leeuw op 8 á 10 meter van je?!?! Wow, ze lagen daar lekker katachtig te wezen met zijn tweetjes in de zon. Heerlijk luieren zoals katten dat zo graag doen. Maar in dit geval waren ze terecht moe, want ze ‘moesten’ elke 15 minuten aan de slag, grapte onze Davie. Ik legde de opmerking naast me neer, maar nog geen 5 minuten later draait het vrouwtje, bijna ongeintresseerd haar kont naar het mannetje, die sloom overeind komt en nog geen 10 seconde nodig heeft om zijn ‘net 15 minuten lang opgespaarde prutje’ te lozen. En dat voor je neus, zodanig dat je niet geheel moet inzoemen, omdat ze anders niet bijde op de foto passen. Ik dacht werkelijk waar niet dat ik het ooit zou meemaken [maar er gebeuren wel meer dingen die ik niet voor mogelijk had gehouden]. Fotogrferen wordt volgens mij mijn hobby, ik heb geloof ik over de 150 foto’s gemaakt in 3.5 dag, waarvan waarschijnlijk de helft van leeuwen, want na deze ervaring zou het die namiddag, de volgende dag en de volgende ochtend voornamelijke een leeuwen safari worden.
Die avond wlepjes gezien, Super lief om mee naar huis te nemen. Onbeschrijfelijk.
De volgende ochtend gingen we voor een vroege drive. David had een ongelukkige nacht achter de rug en werd speels/baldadig, zo zal blijken. Al eerder ging hij soms van de gebaande paden af om on het beste uitzicht te gunnen, maar het werd steeds bonter. We staan weer eens (het word echt bijna normaal) naar een groep leeuwen te kijken – samen met twintig andere busjes – die midden in een afgebrand zwart veld liggen. Een beetje ver van de weg, zal David gedacht hebben, want opeens draait hij uit de rij van busjes en plant hem midden op het veld voor de neus van de leeuw. In de Mara geldt, als 1 busje over de dam is....
Ik weet niet goed meer hoeveel leeuwen en welpjes ik gezien heb, maar afgezien van de door de regen verzopen leeuw, de leeuwin met drie spelende welpjes op haar rug, de statig zittende leeuw op een twee meter hoge termitenheuvel werd het mooiste plaatje geregeld door David. Het regend op de derde namiddag, maar de zon komt verder op door. Terwijl wij naar een leeuw kijken die net daarvoor onze auto nog bijna een kopje ga en er achter onze een volmaakte regenboog ontstaat, rijdt David opeens weg uit de rij en scheurt verderop letterlijk de bosjes in. Om in het verlengde van de voet van één kant van de regenboog en een nog door niemand gespotte leeuwin te eindigen, zodat we een fabileus uitzicht krijgen van leeuwin met regenboog. Ik hoop dat de National Geaografic plaatjes boekdelen mogen spreken.
Al kreeg ik het commentaar dat ik teveel door mijn lens dacht. [Wel meer aanvankelijk opbouwende opmerkingen kregen een hoog commentaar gehalte, al kan dat aan mijn perceptie liggen]

Anyway, ik kan hier nog uren op doorgaan maar morgenochtend staat me weer een nieuw avontuur te wachten.

P.S Als iemand mij telefonisch probeert te berijken; mijn telefoon is dood. Wel kan je sms’en, ik stop mijn (Keniaanse) telefoonkaart wel af en toe in iemands telefoon. Helaas staan al mijn nummers in mijn niet werkende telefoon (en dus niet op de simkaart) en kan ik dus even niemand berijken. [Als een slim iemand, bijvoorbeeld Jeroen bedenkt dat ik de telefoonnummers ook op mijn computer had staan. Tja die zijn gewist toen ze bij ICRAF met mijn computer aan het knutselen waren]

Tot binnen kort vanuit een ander stukje Oost-Afrika!!!!!!