THE MOST INSANE THING

Als of het leven nog niet gek en goed genoeg was!!! Ik hou van dit land en van zijn enorme mogelijkheden. Zoals te lezen, was afgelopen week al echt briljant, waardoor een volgend weekend bijna wel een domper moest worden, maar nee hoor...... Dit wordt misschien weer een wat technisch verhaal aangezien dit weekend nogal in het teken van klimmen kwam te staan. Zaterdag ging ik met Erik opstap om te boulderen achter de Ngong Hills (Prachtige bergen om te wandelen, maar je hebt wel 1 of 2 bewapende bodycards nodig als je het van plan bent) in de Rift Valley. Vanaf het moment dat je van de Hills de Valley indaalt wordt de weg nogal beroert en zodoende konden Erik en ik weer eens rustig bijkleppen over van alles en nog wat.
Ik had al twee weken niet gesport (hoewel het fietsen van afgelopen week dicht in de buurt van (top)sport kwam) en dan valt boulderen enorm zwaar op je lichaam. Er liggen hier ongeveer 20 mooie blokken aan de voet van een kilometers lange soms 50 meter hoge rots wand. Maar goed ik zal niet te veel in detail treden over alle harde boulder bewegingen, maar we hebben meer dan de helft van de dag besteed aan 1 misschien 10 beweging tellende bouder. Uiteindelijk is dit pracht probleem me net niet gelukt, erik wel en schatte dat het een 7a boulder zou zijn. Anyways ik was totaal gesloopt, ik had nog amper huid op mijn vingertoppen en ik was ’s avonds geestelijk en lichaamlijk helemaal leeg (wat echt verukkelijk was) om vervolgens de volgende ochtend doodleuk naar dezelfde plek terug te keren!!!!
Haha, dit keer met 15 mensen van de MCK. Mijn vingertoppen snapte het niet meer en bouderen ging moeizaam, maar dit maal had Erik al zijn klimspullen bij zich, alleen was hij zelf (ook) te moe om die, naar later bleek 45 meter hoge crack in te gaan. Maar er was een slecht engels sprekende Itiliaans uitziende spanjaard die wel met me mee wilden. Later bleken er wel meer mensen willen te klimmen, maar niemand durfde voor te klimmen, hetgeen geheel traditioneel (zelf) gezekerd moest gebeuren. Vol ongeremd vertrouwen ging ik de crack (die ik aanvankelijk 5b/c schatte) in, met god mag weten hoeveel kilo aan matrial. Het volgende uur (iemands anders schatting, want mijn besef van tijd verdween) waren de meest geconcetreerde sinds ... tja sinds wanneer eigenlijk?. Mijn hele wereld speelde zich in deze scheur af. Continu afvragend waar ik mijn voeten zet, waar me handen heen moeten en vooral hoe ik nutjes en friends plaats zodanig dat ik bij een eventuele val ook nog in leven blijf. Een dergelijke bekliming had ik nog nooit gedaan en het vergde daadwerkelijk al mijn mentale en lichamelijke energie. De route werd hier en daar harder dan ik dacht en ik moest met die langsamerhand overgevoelige vingertoppen alles geven wat ik had. (dat ze echt overgevoelig waren merkte ik pas later op) Ik denk dat de route 6a was, maar het is moeilijk te beoordelen, aangezien het continu zelf zekeringen leggen en jezelf in veiligheid brengen de perceptie van die moeilijkheidsgraad doet vervagen. Kompleet leeg kom ik boven en kijk in voor het eerst achter me. Kilometers ver kan je de Rift Valley in kijken. Masaai Land, met dan ook in de verte twee typisch Masaai dorpen omheind met struiken. Kleine mzungu boulderend op de Valley floor en daarachter in typisch roodgewade masaai’s lopend met hun kudde.
Ik besef me dat in zeer korte tijd een hele hoop dromen werkelijkheid worden. Doelen worden verwezenlijkt. Van alles wat ik op middel lang termijn wilde berijken wordt binnen 1.5 maand berijkt. En deze klim lijkt daar een metafoor voor. Het klinkt misschien allemaal een beetje metafysisch(, maar je staat daarboven dan ook een uur om je heen te dromen terwijl in dit geval een spanjaard langzaam en zeer moeizaam ook zijn weg omhoog probeert te vinden.) ... metafoor: deze ontzettend vastberade klim via een onbekende weg naar een nog (on)bekend doel waarvan ik wel wist dat ik het wilde berijken. Je weet niet zeker of je het kan en je hebt geen 100% zekerheid, maar er is een ontzettende drang dit onbekende te onderzoeken en veilig te stellen. Ondanks dat dingen je (tot opzekere hoogte) onbekend zijn kan je zeker weten dat je het wilt berijken en met een hele hoop inzet en consentratie blijk je ver te kunnen komen.
Uiteindelijk wordt ik uit mijn metafysisch toestand gerukt -als die spanjaard voor de zoveelste keer in mijn zelf verzonnen zekering valt en ik hem uiteindelijk bijna omhoog moet takelen- en zo beland ik weer, hangend in mijn gordel, met beide blote voeten op deze 45 meter hoge richel.
Toen ik een behoorlijk wat tijd en gekloot later – die gast had een deel van het matriaal laten hangen in de rots omdat ie te moe was het los te halen, grrr - beneden aan kwam bedacht ik dat dit ‘the most insane thing’ was dat ik tot nu toe heb gedaan (in mijn leven), nogmaals typerend voor al het moois, onbekends, geks, moeilijks, vreemds, leuks en liefs dat ik hier in de hoorn van Afrika mee maak. Nouja.... zo voelt het allemaal op dit moment, een aantal uur later als ik uitgeput en al lig op mijn enigsinds doorgezakte bed met op de achtergrond ‘mijn’ Keniaanse, nog steeds oververzorgende, koppel. (haha... toen ik gesloopt thuis kwam was mijn was opgehangen en mijn kamer schoongemaakt..... dat zou mijn moeder niet eens meer in haar hoofd halen (en terecht), maar ik kon het wel ff warderen)

Tja je moet misschien wel een beetje een climbofiel wezen wil dit verhaal enige sense maken (de line tussen engels en nederlands begint een beetje te bluren) Maar hopelijk spreekt het je aan.
Op naar het volgende avontuur, ik mag het hier wel ;-)

Kort update: Ik zet het nu maandag middag op het internet. Mijn knieen branden en vanochtend heel stijf en netjes genetwerkt in een ander 5 sterren hotel, het Intercontinantal. Heb nu haast, want ik kwam aldaar een man uit Uganda tegen die ik niet verwachte te kunnen interviewen, Kampala is toch een beetje ver weg, maar nu dat hij toch in Nairobi is, zal het interview opeens morgen plaats vinden...... ff snel voorbereiden. Daarnaast ook nog een interview met een professor gestrikt, waarvan me zij dat ik haar niet zou berijken... bingo! En ik had sowieso al een afspraak/interview voor wo, do en vrij staan......

En oja.... wat betreft het verhaal hierboven, er zijn nog veel gekkere, onbekende, moeilijkere en mooiere routes op deze planet en ook daarvoor blijft de metafor staan...... doel gerealiseerd: nieuw doel wordt gezet. Er is nog genoeg onbekends..... er is nog genoeg te doen en mee te maken.