Intervieuw technieken, iemand?

Precies een week verder, weer een week, want ze gaan hard tegenwoordig. Tevens een week waarin het echt werk is begonnen, ietsje stress voller en minder succes voller dan verwacht, maar zodoende leert men weer voor de toekomst.
Het begon er mee dat ik maandagochtend in het Intercontinal 5-sterren hotel zat bij de opening van een driedaagse conferencie over de regionalisering van biotechnologisch beleid in Oost-Afrika. Anyway tijdens de koffie break kwam ik in gesprek met een Ugandees die een enigsinds belangrijke rol heeft gespeeld in mijn onderzoek, maar waarbij ik me had neergelegt dat ik hem niet zou spreken, aangezien Kampala niet om de hoek ligt. Nu kan ik hem de volgende dag interviewen, tja daar was ik niet geheel op voorbereid, dus als een gek een de interview vragen voorbereiden. ’s Avonds borrelen met al deze senior onderzoekers (meteen nog een belangrijk interview gestrikt J It’s all about networking) De ochtend daarna verder de vragen voorbereiden en toen weer naar het Interconinatal, waar ik om 17.15 het interview zou hebben. Maar een klein groepje had nog nabespreking, waaronder de persoon die ik moest hebben. Goed om 19.30 (!) komen ze uit de zaal en hij is weg?! Christ ik heb hem gemist en is het blijkbaar vergeten....grrr...
- ’s Avonds toch nog naar de MCK clubavond gegaan waar ik tijdens de centrale aankondiging van nieuwe events werd ‘bedankt’ voor de mooie traditionale lead clinb die ik twee dagen daarvoor had gedaan. Hihi tja ... dat was ook weer niet nodig.
Woensdag ochtend bezig met de vragen voor mijn interview van donderdag en ’s middags weer naar dat hotel want rond lunchtijd zou ik nog een laatste kans hebben die Ugandees te pakken te krijgen voordat ie terug de grens over gaat. Goed dat werd een chaotisch interview tijdens een verrukelijke lunch. Ik wist de structuur van mijn interview – die methodologisch van belang is – niet vast te houden, mede door een lichte deintereese voor sommige vragen. Meteen het interview verwerkt en vol gooien moed en een vernieuwde strategie gan ik donderdag naar mijn volgende interview. Zorvuldig probeer ik deze proffesor – echt een spil in ‘mijn’ te onderzoek netwerk – uit te leggen hoe ik mijn interview wil opbouwen en waarom, maar daar ben ik nog niet mee klaar (nog geen vraag gesteld) en hij verteld dat ik me egens anders op moet focussen en verteld me wat voor mij intressant is om te weten. Ja maar.... nee.... Leuk ja mijn vragen bleven onbewogen op tafel liggen terwel ik ad-hoc er nog het meest intressante uit te halen. Zeer nuttige, maar niet geheel de gewenst info verder, matatu ik iets wat gedesilusioneerd naar mijn kantoortje. Karig!!! Daar verwerk ik het interview en probeer ik opnieuw mijn strategie en vragen voor de vrijdag de verzinnen. Door de tijdsdruk niet de bus genomen en pas om 19.30 richting huis vertrokken, (das best een beetje lang als je om 8.00 begint)
Vrijdag ochtend, poging drie... Ik had al begrepe dat dit een hele goede, aardige, welwillende, gepasioneerde man moest zijn met een groot hard voor zijn werk. Ik begin uit te leggen dat mijn vorige twee interviews niet geheel liepen zoals ik dat graag gezien had en stop nog meer tijd in het uitleggen van de opbouw van mijn vragen. Joepie het werkt!!!! Een zeer gestructureerd interview waar ik de antworden zo krijg gepresenteerd als ikda graag zie. J
Die avond was ik gesloopt en mijn volgende week ziet er weer netzo uit. Dit weekend had ik het plan naar mt Kenya te gaan, maar de tijd was te kort, helaas. Zaterdag ging er wel een groep klimmen dus me daar maar bij gevoegd. In princiepe werden er top rope touwen uitgehangen, dus niet veel voor geklommen. Wel aardige routes, waarbij eentje met heerlijk kleine vingerrandjes. 6b(+) ofzo. In ieder geval moelijk zat om de overige klimmers aan de grond te houden. Toch wilde ik graag nog een traditionele klim doen (ik krijg de smaak te pakken) en iemand had net zijn kompleet nieuwe set matriaal bij zich. De route die ik uit koos was wellicht niet zo moeilijk (5c/+?) Maar wel zo spannend. Het begon als nut cracker in een hoekversneiding (van 90 graden) en eindigde na 5 meter in een dak van twee meter. Deze kon je shuin naar achter via een crack uitklimmen waar bij je aan redelijke randjes een beetje ongelukkig achter overhangt en ik een eind moet reiken (afblokken – sorry voor de termology) om de enige doch crusiale friend die ik bij me heb te plaatsen. Iets veiliger durf ik me voorbij het dakje te tillen en volgt er via die crack een makelijk uitklim. Boven aan stond er gelukkig een mooie boom waar ik me aan vast kon maken en kon de sterke doch technisch niet al te behendige zuid-Amerkaan zich door de route sleuren. Ik was al een tijdje aan het genieten van de omgeving toen zijn lijkbleke gezicht boven de rand uit stak. Dat vond ie toch een beetje een heftige en enge beklimming, misschien niet zozeer qua kwacht als wel mentaal.

Ik ben nu wel redelijk gewent dat ik op verschillende lokaties de enige blanken ben en als ik niks met de MCK doe en niet rond wandel bij mijn office kan ik zo een paar dagen geen blank persoon zien (toeristen zie je niet veel in Nairobi). Het gevoel dat je die ene blanke bent is dan ook wel weg. In de buurt waar ik woon hebben de meeste mee ook al vaker gezien. Maar nou ging ik vanochtend met Andrew mee onder het motto dat ik wil weten wat hem bezig houd in het leven. Wat vraag je je af: de zondags mis. Daar gaat hij bijna elke week heen. Hellen bijna nooit, terwijl die nog iets geloviger lijkt dan Andrew... al zijn ze bijde behoorlijk progressief om ze maar in dat soort kaders in te delen. Tja daar zit je dan in een propvolle met honderden Kenianen gevulde nieuwe moderne hartvormige (!) katolieke kerk. [Als je overigens een modern gebouw ziet staan in Kenia is het altijd een kerk!] Ik kreeg weer even het idee dat ik licht begon te geven in deze enorme massa. Ondanks dat Andrew me vertelde dat dit niet een hele ‘uitbundige’ kerk was had het naar mijn idee toch een hoog dans, klap, zing gehalte. Behalve met het verheerlijken van de heilige drie-eenheid en krijsjes op mij borst slaan doen mee met het staan,z itten, staan, klappen, zitten, knielen, staan met je armen zwaaien etc. Het verhaal wat op een gegeven moment door de priester (of wat het ook was) werd afgestoken, was naar wat ik er van weet (weinig) erg typerend. De aanwezige massa werd zeer duidelijk gemaakt dat ze niet volmaakt is, niet tevreden mag zijn met zichzelf en haar/zijn omgeving en dus vooral moet blijven geloven en terug keren tot de kerkbankjes. God, je zou er een complex van kunnen krijgen als je er in gelooft. Maar dat is geloof ik ook de bedoeling, toch?! Gebeurt dit in Nederland ook nogsteeds zo, of heb ik gewoon echt geen kerkgangers in mijn omgeving die deze blog lezen. (niet onwaarschijnlijk).
Tevens probeerde ik in mijn geheugen te graven of ik weel eens eerder bij een zondagmis in de kerk was geweest.... wellicht, maar kan het me in ieder geval niet meer herrinneren. (Het zal wel niet zoveel indruk hebben gemaakt)

De rest van de dag niet zoveel gedaan, heb dan ook behoorlijk last van mij rug en knie. Maar verder zit ik wel lekker in mijn vel, al begin ik stiekem wel eens mijn nederlands vriendjes en vriendinnetjes te missen. Of het gewoon lekker nederlands kletsen of je te bevinden ‘onder de nederlandse cultuur’ Best leuk hoor zo’n cultural exposure, maar afwisseling blijft belangrijk (voor mij)
Jammer genoeg heb ik niet al te veel tijd om te lezen, meestal zit er 3.5 uur tussen de tijd dat ik thuis kom en wil slapen en daarin moet ook nog gegeten, gesocialized en evt geshopt en gekookt worden. En mocht ik dan nog een halfuurtje voor mijzelf hebben, dan ben ik meestal te moe om mijn ogen open te houden.

Vele van jullie een prettige vakantie toegewenst overigens.
Ciao