Echt Afrika!!!!!!!!!

Whiehoe......
Hoe mooi kan het leven zijn?! De laatste dagen zoveel gedaan en meegemaakt dat ik weer geen tijd had het te delen/te verwerken, maar bij deze een poging alvorens ik al het moois weer vergeet.

Vrijdagavond sta ik met Andrew en Hellen op het vliegveld te wachten op Elske’s aankomst in Afrika. Het was voor mij apart om weer op het vliegveld te zijn, omdat je dan opeens alles zo ontzettend anders meemaakt ten opzicht van de eerste keer, wanneer je onwennig om je heen kijkt en continu moet reageren op mensen en andere indrukken die aandacht van je vragen. En aangezien het even duurde voordat Elske haar visum geregeld kreeg, iedereen uit dat vliegtuig was al de luchthaven al uit, had ik de tijd om eens rustig de boel te inspecteren. Dit is opzich niet heel boeiend, intressanter is de zaterdag. Na uiteraard een zeer hartig welkom bij Andrew en Hellen, Elske voelde zich ook meteen thuis, zoals iedereen die hier binnen stapt, vertrokken we ’s ochtens naar Naivasha om daar over te stappen naar de Fishermans camp dat tussen Lake Naivasha en Hell’s Gate ligt. Dit was easy going matatu hoppen en bij de camping aangekomen kozen we voor het topcamp, wat misschien niet direct aan het meer lag, maar misschien wel iets betere fasciliteiten had. Dit bleek een zeer goede keus want de banda (Iets van beschutting waar binnen je kan slapen. Een tent van beton/hout en of golfplaat zegmaar), waar we in wilde slapen was bijna geen banda meer een net vakantie huisje met een soort varanda incl. tafel en stoelen, licht, stopcontact, stromend (niet drinkbaar) water en twee prima bedden. Het uitzcht was magistraal. Het topcamp was immer op een heuvel gebouwd hetgeen een prachtig uitzicht gaf over het meer en in de verte de heuvels van Aberdare National Park, zonder last te hebben van iets van beschaving. (oke als je erg ver naar links of rechts keek zag je kassen voor onze nederlandse bloemen) Zelfs de ‘camping’ meer een mini vakantie park met vijf banda’s en drie cottages, was de rust zelfe aangezien we op een ander bezet huisje, waar we geen last van hadden, de enige waren. En zodoende dus ’s avonds heerlijk rustig onder de Afrikaanse sterren hemel om ons kampvuurtje zaten en afvroegen welke baan de maan beschrijft om de aarde? (Iemand een antwoord?) Typisch?!

Zondag werd het fietsen naar de Green krater lake aan de rand van het meer, dat in een klein park lag. De fietstoch werd een beetje afzien en ondanks dat de landschap steeds typischer Afrikaanse savanne werd was er maar weinig exotisch waar te nemen behalve koeien en schapen (oja drie dromedarissen?!.... en oja2, een hele groep rustig in de boom zittende vervet apen) Maar dat werd anders in het park. We waren de gate nog niet door en daar stonden de eerste zebra’s ons (on)rustig aan te staren. Het waren Gravy’s Zebra’s, te herkennen door hun dicht bestreping en grote oren. Maar voordat we ons dat konde realizeren hobbelde er in slomotian (ze kunnen niet anders) een giraffe langs. Hai, dat begint er meer op te lijken en zo bevonden we ons al fietsend tussen meer en meer giraffen, zebra’s (die zich beide tot bijna 10 meter laten naderen) en gazelles en/of antillope en/of bokken en/of herten. Het meer gaf later ook een prachtig gezicht, zeker gezien de groep flamingo’s die er rustg rond baden. Sowieso zijn alle kleuren/soorten en maten vogels hier zeer indrukkenwekkend, maar helaas voor mij nog weinig qua naam herkenbaar. Na gelunched te hebben op een rots die uitkeek over de krater en vervolgens ook de krater ingelopen te hebben zetten we onze koers voort naar het hippo-point. Zo’n gevaarlijk nijlpaard spotten, was het niet dat de tot dan toe aardig werkende mountainbike (zeker gezien mijn recente ervaring) het noodzakelijk vond om zijn versnelling zo vast te laten lopen dat ie net niet geheel afbrak, maar wel kompleet omboog en vast liep. Uhm.... het is toch gauw 17 kilo lopen en over 2 uur wordt het (stikke) donker. Geen hippo’s en snel terug naar de weg wandelen waar we bijna direct een lift krijgen van een blanke keniaan (tja die bestaan ook sinds de koloniale tijd). Eigenlijk paste het niet want zijn 4WD zat al vol met mensen maar als Elske voorin er bij propte en ik half in de achterbak ging zitten en die fiets vast hielp zou alles in de auto blijven tijdens het rijden. En weet je wat nou grappig is, ik zou raar opkijken als ik iemand half achter uit zo’n ‘pick-up’zie hangen, maar voor kenianen is het normaal dat je op onconventionele wijze in een auto zit. Een vermoeiende maar prachtige afrikaanse dag, maar er stond geen lange nachtrust te wachten, want we wilde weer vroeg op (5.30) om naar Hell’s Gate Nationalpark te gaan.
Helaas geen zonsopgang, ondanks het mooie weer ’s middags komen er ten tijden van zonsop of ondergang steeds wolken tussen ons en die warmte/lichtbron in te staan. Dit maakte onze ochtelijk fiets toch misschien iets minder spectakular en zeker kouder dan verwacht, maar dat waren we al weer snel vergeten, want wat is het daar mooi, heel mooi! Dit park is menigmaal als filmdecor gebruikt voor een typisch afrikaanse-savanne zetting en het is duidelijk waarom. Zebra’s worden bijna normaal en al die springbeestjes zijn moeilijke te herkennen, maar we hebben zeker de Thomson’s Gazelle en een hoop Impala’s gezien. Iets wat leek op de Sable antilope en oja3 gister nog een Gemsbok. Nog een paar andere diersoorten dan: Warthog’s die erg grappig bewegen met die gekken antenne-staartjes van ze, een paar giraffe, een familie buffelo’s waarvan één enkeling ons erg dicht bij vond komen en wij hem (of haar?) ook, Rock Hyrax (ook Dassie genaamd) een soort lelijke brutale ratachtige kavia en uiteraard een niet te onderscheide hoeveelheid aan vogels. Tevens zochten we zonder succes naar een katachtige, maar we vonden slechts net gezette (!) sporen van waarschijnlijk een cheeta of luipaard. Aan het einde van de dag werd de aanwezigheid van luipaarden ook nog eens bevestigd doordat een een onthoofde babi zebra in een boom zagen hangen (en daar was ie niet met eigen kracht gekomen!) Maar voor het einde van de dag eerst nog door een heuzel Canyon gelopen, super mooi, zo’n dunne natuurlijk begroeide ‘steeg’ met hoge muren, waar hier en daar watervalletjes van kokend water naar beneden komen. Op een bepaald moment konden we de canyon naar boven uitklimmen, hetgeen echt een enorm uitzicht gaf van een landschap met een diepe kronkelende scheur er doorheen. En aangezien de dag nog niet over was nog een Massaai dorp bezocht aan de rand van het park hetgeen voor ons als voor hun een hoog aapjes kijk gehalt had. Alles was er erg typisch: de oude mensen met soms grote gaten in hun oren, de jonge kindere, vaak deels ontbloot, de van hout en shit in elkaar gestampte huisjes (die door vrouwen worden gebouwd) en de zelf gemakten sieraden van kraaltjes. Effe denken, elke kleur had zij eigen betekenis:
(donder)blauw: de lucht
(licht)blauw: opvoeding/doceren (niet zozeer in het beroep, maar als kennis overdracht in het algemeen.)
Oranje: kennis
Geel: echte, enorme wijsheid
Wit: vrede
Zwarte: beschreming (voornamelijk tegen magie)
Groen: Pasteur...grasland
Rood: kinderen

Update: En ik had laatste onbewust een ketting gekocht met lichtblauwe en rode steentje...hmmm?!

Uiteindelijk hebben we 10 uur in het park rond gefietst en gelopen en we waren gesloopt. Dinsdag rustig aangedaan, wat gelezen in de zon genoten van de uitzicht en de rust en toen zouden we gaan lunchen in een oudlandhuis wat van oorsprong van een blijkbaar bekende schilder/naturalist genaamd Joy Adamson was. Hahaha... het was iets duurder dan normaal, maar we waande ons dan ook in koloniale sferen, wat was het daar idyllisch. Echt postcard-achtig met een super uitgebreid luchbuffet incl. toetjes buffet met meer lekkers dan ik in tijden gezien had. Tevens hingen er wat Colobusapen met kleintjes in de boom en het was duidelijk waarom..... ze werden in de koloniale tuin – aan het meer - waar wij net ons toetjes aan het nuttige waren, gevoerd. Toen wij op een aantal meter afstand van de apen zaten om de uitzonderlijke kans in close-up me te maken, zag de moeder – met kindje aan haar buik geklamd – dat wij ons desert alleen hadden gelaten en trekt opeens een sprintje vanaf haar bak met afval fruit tussen de hotelgasten door naar onze tafel om ons van een zoesje te ontdoen.....haha.... slim beesie. Dit was een super luxe middag die wij en onze stuitjes na twee dagen mountainbiken wel verdient hadden.
Terug in de matatu naar Naivasha kregen we nog een voorbeeld hoe vroeger die busjes ‘normaliter’ werden gebruikt. Bij het officiele aantal 15 is het al niet ruim in zo’n busje, maar toen we op een gegeven moment 27!!! mensen zitten, hurkend, bukkend, staand, hangend en proppend in het busje telde wisten we niet meer of er nog meer mensen mee gingen, want overal om je heen was lichaam dat het gezichtsveld versperde.

Elske is nu in Eldoret vrijwilligerswerk aan het doen in een opvang tehuis voor kinderen en ik moet weer hard aan de slag want volgende week komen mijn eerste interviews. Het veldwerk mag beginnen. Hopelijk van het weekend lekker veel klimmen, hetgeen ook meteen weer wat rust geeft om al deze indrukken van de afgelopen dagen op een rijtje te zetten.......
’t leven is mooi!!!